KOMNATA GŁÓWNA

Cała trójka zgodnie zerknęła na Lefrana, równie zgodnie przełykając ślinę. Anna następnie zerknęła na Mayę, która z kolei zerknęła na Kalonę spod oka.
- Ani się waż lecieć - wskazała go palcem. - Chyba, że mam tu zagonić matkę i babkę, to sobie grzecznie poczekasz gdzieś w Tennessee - zmarszczyła czoło, mierząc go spojrzeniem.
- Kiedyś wreszcie groźby zmienię w czyn, moja droga - i Kalona wskazał Indiankę palcem. - Ma mnie ominąć taka... zabawa? - zagadnął, uśmiechając się uroczo do niej, a ta wywróciła oczyma. - O nie...
Anna zerknęła tym czasem na Lefrana, który napełniał sztylet piaskiem.
- Myślicie, że to w ogóle zadziała? - nieufnie zerknęła na broń.

Prześmiewca zmarszczył czoło, odkładając pojemnik z piaskiem.
- Mam taką nadzieję - spojrzał na Annę. Nagle spojrzał na ojca marszcząc czoło. - Chyba możemy już lecieć. Jane wymówiła zaklęcie, jesteśmy bezpieczni - dodał, szybko wstając z siedziska. Miał ochotę już zabrać stamtąd Evę. Rozejrzał się po zgromadzonych, którzy przytaknęli na jego słowa, po czym wszyscy udali się do wyjścia.

----------> Opuszczony Młyn / Kalona, Lefran, Anna i Maya

<--- Młyn / Jane i Kalona

Przedwieczny przyleciał prosto do komnaty, otwierając drzwi magią. Westchnął cicho, zerkając na Jane, którą delikatnie ułożył na łóżku, samemu wciskając sę obok i wtulając ją delikatnie do siebie, by pokazać, że jest bezpieczna, że nic nikomu nie grozi i że już wszystko minęło.
- Już po wszystkim, kochanie - szepnął, wsuwając nos w jej włosy.

Kiedy się ocknęła leżała obok swojego anioła, wtulona w jego ramiona. Czuła lekkie motyle w brzuchu, które prowokowała jej mała córeczka. Było cicho i nic ją nie bolało, a znajomy zapach wprawiał ją w błogostan. Niepewnie odchyliła głowę, zerkając na swojego ukochanego. Przesunęła palcami po jego idealnej twarzy, śledząc wzrokiem każdy najdrobniejszy szczegół jego twarzy.
- Żyjemy... - szepnęła. - Kocham cię.

- Żyjemy - przytaknął głową na jej słowa, uśmiechając się subtelnie. - Twój plan zadziałał, najdroższa... - westchnął, całując ją w skroń, mocniej wtulając ją do siebie. - Omal cię nie straciłem... - szepnął, znów słysząc, jak jego własny głos zaczyna się łamać, przesuwając przy tym dłonią po jej ramieniu. - I również cię kocham, całym sobą. Moje serce bije tylko dla ciebie, moja droga... - zamruczał, składając na jej ustach delikatny, acz zmysłowy pocałunek. - Jesteś całym moim światem - szepnął, w przerwie na oddech, podczas której wsunął nos w jej włosy.

Odwzajemniała pocałunki czując jak jej serce gwałtownie przyspiesza.
- A moje dla ciebie kochanie - szepnęła, wtulając się w jego ramiona. - Cieszę się, że już wszystko wraca do normy. Marzyłam o spokoju i o tym by wszystko wróciło do normy. Najważniejsze, ze żyjesz, mnie nic nie jest - odparła, podnosząc się do pozycji siedzącej. Odwróciła jego głowę zerkając na szyję i odetchnęła z ulgą, kiedy zobaczyła, że nie ma niej śladu po ukąszeniu. - A Cedrik? Jak się czujesz?

- Tak, powoli wszystko wraca do normy - uśmiechnął się przedwieczny. Kiedy jego anioł delikatnie odchylał mu głowę, by sprawdzić ukąszenia, ten nie protestował a nawet posłusznie sam przechylił głowę. - Cedrica, nieprzytomnego niemalże, przygarnęła Anna. Bez wątpienia dochodzi do siebie - odpowiedział po chwili, zerkając na ukochaną. - To silny chłopak. Muszę jakoś odwdzięczyć się za to, co zrobił... - zamyślił się na chwilę, drapiąc się po karku. - A czuję się dobrze. Ukąszenie znikło, kiedy tylko Cedric się we mnie zmienił - znów chwilę zamyślił się, analizując to, czy coś go gdzieś boli czy dolega. Nie znalazł jednak nic, dlatego czym prędzej, chcąc również i Jane to wynagrodzić, zerknął na ukochaną, którą delikatnie przyciągnął do siebie, kiedy tylko sam podniósł się do pozycji siedzącej i oparł na stosie poduszek. - A ty, moja droga? Jak się czujesz? - zapytał się łagodnie, całując ją w czubek głowy. - I wybacz, że musiałaś przez to przechodzić... - westchnął w niezadowoleniu.

- Ja? Ja nie jestem tutaj najważniejsza, ale czuję się dobrze... Najważniejszy jesteś ty. I to ty masz się czuć dobrze - dodała, tajemniczo się uśmiechając i ujmując jego dłoń, ułożyła ją na swoim brzuchu. - I ona... ona chyba również a się dobrze i wygląda na to, że chce się tobą nacieszyć - dodała, układając dłoń na jego dłoni.
Cieszyła się jak nigdy, że wszystko dobrze się skończyło.
- A jak Eva i Lefran? Mam nadzieję, że wszystko dobrze się skończyło i nic przede mną nie ukrywasz?

- Dla mnie jesteś i zawsze będziesz najważniejsza, najdroższa - szepnął, znów całując ją w skroń, a kiedy uchwyciła jego dłoń, którą wtuliła do swojego brzucha, z rozkoszą poczuł, jak maleństwo delikatnie się rozpycha tuż pod jego palcami. - Tak. Chciałbym móc już ją tulić w ramionach - westchnął cicho, po czym odpowiedział na jej pytanie: - Lefran zabrał Evę do domu. Była wpół przytomna, acz wyjdzie z tego - uśmiechnął się do Jane przedwieczny. - I co miałbym ukrywać? - zagadnął, zerkając w jej oczy. - Wszystko skończyło się dobrze, a ofiary wracają do pełni sił. Dodatkowo, zdaje się, że pośmiertnie Gloria zadośćuczyniła, bowiem część jej mocy wniknęła w każdego, kto był w tym czasie w młynie lub jego najbliższych okolicach.

Jane uniosła brwi w geście zdziwienia i zaśmiała się pod nosem.
- Chociaż tyle i oby nie rozdała swej mocy w tym złym tego słowa znaczeniu - odparła. - Ja również chciałabym mieć ją już przy sobie. Poza tym nie miałam okazji, ale mam dla ciebie niespodziankę kochanie. Niestety aż po weselu Rephaima i Kat, ale myślę, że co ma wisieć nie utonie - dodała zerkając na ukochanego z tajemniczym uśmiechem.

- Z pewnością nie będzie to... złe znaczenie tego słowa... - uśmiechnął się do Jane, po czym uniósł zaciekawiony brew, kiedy powiedziała, iż miałaby dla niego niespodziankę, która na dokładkę musi poczekać prawie tydzień. - Jaką niespodziankę, kochanie? - uniósł pytająco brew, zachęcając ją do zwierzeń. - Uchylisz rąbka tajemnicy?

- Jeśli ci powiem, nie będzie to niespodzianką - odparła z łobuzerskim uśmiechem na ustach. - Dowiesz się kiedy przyjdzie czas. Tylko nie planuj nic na poniedziałek, bo przyda ci się wolne - dodała, całując delikatnie jego miękkie wargi.

- Nic nie planować na poniedziałek... - zamruczał, odrywając się od jej cudownych ust i powtarzając jej słowa. - No dobrze, cierpliwi podobno zostaną wynagrodzeni - dodał, po czym znów wpił się łapczywie w wargi ukochanej, wplatając palce w jej piękne i długie włosy, a opuszkami palców pieszcząc skórę jej karku.

- I bez wątpienia wynagrodzony zostaniesz - zamruczała, oddając się jego ustom. Delikatne palce na jej szyi przyprawiły ją o gęsią skórkę, a dotyk warg i pocałunki jakimi ją obdarzał, był tak cudowny, że z wolna zaczynała zapominać o całym otaczającym ją świecie.

Tym razem Kalona nie odpowiedział, za to przewrócił ukochaną na plecy, wciąż całując ją delikatnie acz łapczywie. Rozkoszował się jej bliskością i tym, że dzięki niej wreszcie poznał smak dawno zapominanej miłości. Ustami zsunął się na jej szyję, którą obsypywał delikatnie pocałunkami, zaś dłońmi posunął po szczupłej talii ukochanej, cicho mrucząc pod nosem.

Cichutko jęknęła czując dotyk jego warg na swojej szyi. wplotła palce w jego włosy, delikatnie gładząc skórę jego głowy opuszkami palców.
- Kocham cię skarbie - szepnęła, wtulając policzek w jego jedwabiście miękkie włosy. - Najbardziej na świecie...

- Ja ciebie też. Całym sobą... - zamruczał wciąż obsypując ją pocałunkami, i już miał posunąć się nieco niżej, jak usłyszał, jak z salonu Peter prosi kogoś, by go zawołać. - Um... - mruknął, zerkając na ukochaną nieco niepewnie. - Peter, zdaje się, że potrzebuje mojej pomocy - westchnął cicho, nasłuchując co się dzieje w salonie. - Zapewne więc powinienem podejść, stąd pytanie: chcesz iść ze mną, moja droga?

- Idź kochanie, ja zostanę jednak tutaj. - Pogładziła jego włosy i raz jeszcze pocałowała go delikatnie w usta. - Idź zobacz co się dzieje. Może to coś poważnego, a ja wezmę prysznic, odświeżę się i wskoczę w twój szlafroczek - dodała.

- Utopisz się w nim, najdroższa - zamruczał Kalona, odwzajemniając pocałunek. - I z chęcią dołączyłbym do ciebie pod tym prysznicem... - westchnął w lubości, omiatając jej delikatną posturę, skrytą pod ubraniami. - Postaram się wrócić jak najszybciej... - dodał, znów całując ukochaną w usta, po prostu nie mogąc się nacieszyć tym, że żyje i że mają się dobzre.

- Ty się lepiej martw, żebyś mnie znalazł pod fałdami materiału jak już w niego wskoczę- zaśmiała się. - A prysznic... myślę, że jeszcze nie raz skorzystamy z prysznica we dwoje. Idź kotku niech nie czeka na ciebie. Może coś się stało? Nie każ na siebie czekać.

Przedwieczny słuchając ukochanej, wsłuchiwał się też w dźwięki jakie rozlegały się w salonie. Westchnął cicho, bowiem chcąc czy nie, musiał zgodzić się z ukochaną.
- Obiecuję wrócić jak najszybciej - przytaknął na jej słowa Kalona, po czym pocałował ją raz jeszcze, nim skierował się w stronę salonu w szybkim, niemal prześmiewczym tempie.

---> Salon III / Kalona

Jane pod jego nieobecność wzięła szybki prysznic, zawinęła włosy ręcznikiem i założyła na siebie szlafrok Kalony, który w rzeczy samej był tak duży, że ledwie dała radę dojść do łóżka. Ułożyła się wygodnie przykładając dłonie do niewielkiego już, zaokrąglonego brzucha, czekając na jakikolwiek ruch Karenki.

<--- Salon / Kalona

Przedwieczny wrócił do komnaty, gdzie czekała na niego zatopiona w jego szlafroku Jane. Wyglądała uroczo, iż mimowolnie uśmiechnął się na ten widok.
- Widzę, że prysznic dobrze zrobił - odparł, podchodząc do ukochanej i ułożył się tuż obok niej. - Jak się czujesz, najdroższa? - uśmiechnął się ciepło, zbliżając twarz do jej twarzy.

- Dobrze... dziękuję - odparła wpatrując się w jego twarz. Wplotła palce w jego włosy,i delikatnie przesunęła po nich dłonią. - Kryzys zażegnany? Mój ty bohaterze? - spytała również się uśmiechając. Był piękny i był bez wątpienia najważniejszą osobą w jej życiu. Przewróciła go na plecy i splotła z nim palce, nieprzerwanie wpatrując się w jego oczy. - Powinieneś odpocząć, wiele dziś przeszedłeś.

- Tak - z uśmiechem przytaknął na jej słowa. - Choć nie wiem, czy lada chwila nie będę musiał udać się do komnaty, gdzie są Uriana z Hamidem - zastanowił się na głos, próbując wyłapać jakieś dźwięki z wymienionego pomieszczenia. - Prawie by się pozabijali przed momentem... - pokręcił głową w niedowierzaniu i westchnął cicho. - Acz już jest dobrze - uśmiechnął się przyciągając ukochaną bliżej, po czym pocałował ją w skroń, a następnie zsunął się ustami na jej nos, który również cmoknął i wziął głęobki wdech, zaciągając się jej cudownym zapachem. - Jesteś tak piękna... - zamruczał, wpatrując się w jej twarz jak w obrazek.