KOMNATA XII

Kiedy ściągnęła jego koszulę, delikatnie zadrżał pod jej cudownymi dłońmi, których delikatny dotyk chłonął niczym sucha studia wodę. Była piękną kobietą, zmysłową i pełną wewnętrznego ciepła, którym rozpalała coś w sercu prześmiewcy. Coś, czego sam do końca jeszcze nie rozumie.
Ponieważ kobieta była coraz śmielsza, i Magnus taki się stał, dlatego zaczął wolno rozpinać pozostałe guziki od koszuli ukochanej, którą następnie z troską zsunął z jej ramion, kierując się wargami w stronę jej piersi, które skryte były pod koronkowym stanikiem...
- Jesteś tak piękna... - szepnął, podążając ustami znów na jej szyję, zaś dłońmi przesunął po jej tali, wsuwając je pod materiał, gdzie delikatnie zacisnął palce na jej pośladku.

- Jestem zwyczajna - mruknęła, poddając się jego pieszczotą. - A ty jesteś cudowny i piękny - dodała, cichutko wzdychając. Zacisnęła mocniej palce na jego skórze, czując jak uderza w nią fala gorąca, która wolno rozlewała się po jej ciele. Nie wiem co robisz, ale to bardzo przyjemne... - odparła niemal szeptem, próbując opanować przyspieszający oddech.

- Jesteś idealną istotą, kochanie... chcę, byś była szczęśliwa - szepnął, kierując się ustami na jej płaski brzuch. Nieco niepewnie rozpiął jej spodnie, które zsunął z jej bioder, by odsłonić drugą część koronkowej bielizny. - Indah...* - szepnął, kierując się ustami w stronę jej warg, a dłoń wsunął pod koronkowy materiał jej majtek, kierując się między jej uda, gdzie zaczął ją delikatnie pieścić, łącząc ich wargi w zmysłowym pocałunku...

*Indonezyjki - Piękna.

Kiedy wsunął dłoń między jej uda jęknęła cicho, a kolejna fala gorąca zalała ją od stóp do głów. Odwzajemniała pocałunek z trudem nabierając oddech. Jej ciało zaczęło rozkosznie pulsować, a z każdą chwilą pragnęła go coraz bardziej. Jej serce biło jak szalone, a oddech za nim nie nadążał. Wsunęła palce w jego włosy, ponownie cichutko wzdychając...

Wsłuchiwał się w jej serce i oddech, które były dla niego drogowskazem. Jej drżenie, które wyczuwał pod palcami, sprawiały iż tym bardziej była dla niego skarbem, o który chciał troszczyć się, choćby nawet miał przelać krew.
Magnus jednak nie zaprzestawał pieszczot, choć był nieco ostrożny i najdelikatniejszy jak tylko być potrafił. Nieznacznie przyspieszył ruchy dłoni, a przy tym zsunął się ustami znów na jej szyję, nie omijając nawet kawałka jej cudownie wonnej i jedwabistej skóry...

Sprawiał, że niemal topniała w jego ramionach, nie wiedząc co się z nią dzieje. Nie była zdolna wydobyć z siebie jednej sylaby. Przez chwilę w natłoku emocji i myśli, przemknęło jej przez głowę, że może używa magii, lecz jego pieszczoty, nie pozwoliły by zbyt długo skupiała się na swoich myślach. Wychyliła nieznacznie głowę, wolno zsuwając dłonie na jego barki. Nie kontrolowała już niczego i ku swojemu zdziwieniu, nie była w stanie już tego przerwać...

Magnus wciąż pieścił ukochaną, rozkoszując się każdym jękiem i westchnieniem. Chciał jej dać to, co najlepsze, by poczuła, że teraz będzie już tylko lepiej, że ją kocha i że zrobiłby dla niej wszystko. Chciał jej uchylić kawałka nieba, bo była dla niego wyjątkowa i tak też chciał, by się czuła.
Kierowany instynktem, a także rosnącym pożądaniem, wolną dłonią rozpiął jej biustonosz, który wręcz z namaszczeniem i z troską zdjął z jej cudownych, jędrnych piersi, na które zsunął się wargami. Pieszcząc ustami jej biust, a drugą z dłoni zaciskając na jej talii, delikatnie zwolnił ruchy dłoni...

Przez Magnusa jej ponury świat rozbłysnął paletą przeróżnych barw. Otwierał przed nią drzwi i prowadził ją takimi ścieżkami, jakimi nikt nigdy jej nie prowadził.
- Magnus... Ja nigdy... - przełknęła nerwowo ślinę i przerwała mówienie, kiedy poczuła na swoim dekolcie jego rozkosznie miękkie usta. Przesunęła dłońmi po jego plecach, wyczuwając jak bardzo jego mięśnie są napięte.

Jej dotyk sprawiał, iż przez ciało prześmiewcy przeszły delikatne dreszcze. Tak dawno ich nie czuł, iż z lubością poddawał się temu doznaniu. Jej subtelność i niewinność sprawiały, iż tym bardziej pragnął tej kobiety. Tak samo jak pragnął, by zaznała rozkoszy.
- Wiem, najdroższa... - szepnął, posuwając się ustami coraz to niżej. Kiedy dotarł do jej podbrzusza, dłonią której do tej pory pieścił ją między udami zsunął jej majtki z bioder, po czym nieznacznie rozchylił jej uda, wpijając się między nie wargami, pieszcząc ukochaną wolnymi, nieśpiesznymi pocałunkami...

To co robił, sprawiło, że nie mogła nabrać oddechu. Zacisnęła mocno dłonie na miękkim materiale, a z jej ust wydobyło się ciche jęknięcie. Nigdy nawet nie sądziła, że istnieją takie pieszczoty i nigdy nawet w najśmielszych marzeniach, nie sądziła, że można czuć coś takiego.
- Jesteś cudowny - jęknęła, wsuwając palce w jego włosy. Jej twarz oblała się rumieńcem, czułasie okropnie skrępowana, zarówno faktem, jaki zaistniał jak również swoimi odruchami, których nie kontrolowała.

Wciąż ją pieścił nieśpiesznie, słuchając jej jęków i i przyspieszonego serca jak i podążającego w ślad za nim oddechu. Rozkoszował się każdym drżeniem, jak i rozsypującą się pod jego palcami gęsią skórką. Była cudowna, a jej pojękiwanie zadowolenia to coś, co mógłby słyszeć długo. Pragnął tej kobiety, jednak wolał, i tak też pozwalał, by to ona miała w tym tańcu pełnym zmysłów pałeczkę wiodącą. Znów zamienił usta na dłoń, zaś wargami skierował się coraz to wyżej, napawając się upajającą wonią elfki.
Opsypując pocałunkami jej ramiona, nieznacznie przyspieszył pieszczoty.
- Jesteś ideałem, najdroższa... - szepnął wprost do jej ucha, składając pocałunek na jego czubku.

Amelia westchnęła cicho jednak fakt, że tyle co go poznała, stawiał ją w lekkim dyskomforcie. 
- Magnus, ja... ja chyba nie jestem jeszcze gotowa - szepnęła, czując jak z trudnością łapie oddech. Wszystko działo się zbyt szybko i zbyt intensywnie. Miała u boku cudnego i bez wątpienia doświadczonego mężczyznę, który wiedział co robił i wiedział jak zadbać o kobietę. Z jednej strony cieszyło ją to z drugiej zaś była przerażona swoim niedoświadczeniem i niewiedzą. Paraliżował ja lęk przed nieznanym.

Wciąż ją pieścił wprost z namaszczeniem, jednak kiedy wyszeptała to, iż nie jest jeszcze gotowa, a przynajmniej się taka nie czuje, niemal natychmiast przestał i zerknął na nią czułym i troskliwym spojrzeniem, po czym pocałował ją w skroń.
- Rozumiem, najdroższa - pocałował ją w czubek nosa. - Nie będę więc nalegał - delikatnie ogarnął włosy z jej zaczerwienionej twarzy. - Jak się czujesz, kochanie? - zerknął z troską w jej duże, błękitne oczy.

Jęknęła cicho skrywając twarz w jego piersi.
- Jestem szczęśliwa, podekscytowana, stremowana, zaniepokojona mam jeden wielki mętlik w głowie - wyszeptała, całując go w pierś. - Wszystko dzieje się tak szybko, wszystko jest nowe i cudowne. Ty jesteś cudowny, a ja czuję się przy tobie jak marny robak. Nigdy nie sądziłam, że może być tak cudownie, że doznania, które mi zafundowałeś są takie niezwykłe...

Magnus uśmiechnął się, wplatając palce w jej cudownie gęste włosy.
- Jesteś wyjątkową kobietą, Amelio, dlatego chcę byś czuła się wyjątkowa - pocałował ją w czubek głowy. - A mętlik... cóż, będę musiał i nad tym popracować - dodał, składając na jej ustach zmysłowy pocałunek. - Pamiętaj, kochanie. Jeśli zrobiłbym coś nie tak, po prostu mi powiedz - zerknął w jej oczy z troską.

Uśmiechnęła się ciepło czując jak powoli jej ciało, serce i oddech wracają do normalności.
- Jesteś cudowny i cieszę się, że spotkałam właśnie ciebie na swojej drodze. Czuję się zaszczycona twoim zainteresowaniem. - Mówiła coraz słabszym tonem, coraz mocniej wtulając się w mężczyznę, do którego bez wątpienia czuła coś więcej niż zwykłą sympatię.

Magnus widział, jak Amelia prawie usypia mu w ramionach, dlatego też uśmiechnął się pod nosem, po czym pocałował ją w skroń.
- To był długi dzień, najdroższa. Czas najwyższy na odpoczynek - szeptał, okrywając ich kołdrą i znów pocałował ją w skroń. - Śpij dobrze - dodał, przymykając powieki i sam szybko zasnął, mając w objęciach kobietę, którą kochał całym sobą, a ze względu na to iż chciał się o nią troszczyć, jego sen był płytki i niezwykle czujny...