KOMNATA XII

Amelia patrzyła na Magnusa, nie wiedząc co odpowiedzieć. Uśmiechnęła się ciepło, opuszczając spojrzenie.
- Nie wiem... Ty mi powiedz - odparła, niepewnie przenosząc na niego spojrzenie. - Dlaczego właśnie mnie? Czym sobie zasłużyłam na twoje uznanie? - spytała, przyglądając się jego oczom. - Znasz mnie zaledwie kilka godzin.

Widząc, jak znów się rumieni i opuszcza stremowane spojrzenie, uśmiechnął się pod nosem, obserwując to w zaciekawieniu. Amelia była urocza, tak niewinna, iż Magnus czuł, jak coraz to bardziej coś się w nim budzi.
- Sądzę, że to dobrze. Tylko wariaci są coś warci, prawda? - uśmiechnął się ciepło do kobiety, zerkając na nią spod oka. Zastanowił się chwilę nad kolejnym jej pytaniem. - Czemu? I czym? - powtórzył je krótko. - Po prostu widzę w tobie to, czego od lat mi brakowało. Jesteś wyjątkowa, moja droga - delikatnie pocałował ją w skroń. - Zasługujesz więc na to, co wyjątkowe.

- Magnusie jestem zwyczajną kobietą, ale cieszę się, że tak o mnie myślisz - odparła. - Jesteś dla mnie zbyt dobry i nie wiem dlaczego tak bardzo mnie idealizujesz. Jestem przeciętna, zwyczajna szara myszka.
Opuściła spojrzenie. Jej policzki pałały ogniem.Magnus bardzo ją onieśmielał, sprawiał, że głos chwilami grzęznął jej w gardle i nie miała pojęcia, co odpowiedzieć.

- Przestań się doszukiwać w sobie wad, moja droga, bowiem jest to nie potrzebne. Pomijając już bezcelowość tego czynu - Magnus uśmiechnął się ciepło do elfki, zerkając na nią kątem oka, po czym usłyszał, jak Tobias z Lydią wchodzą do środka. - Sądzę, że powinniśmy choć na chwilę udać się do salonu. Nie wiem, gdzie ojciec postanowi was schować, a lepiej by było, jak obecni tu cię poznają, zwłaszcza elfki - dodał, zerkając na nią spod oka. - Jesteś gotowa, by iść, czy mam wysłać kogoś, by dowiedział się co jest postanowione?

- Możemy tam pójść - odparła nieśmiało. - W końcu nie po to mnie uwolniliście, bym teraz unikała ludzi. I bardzo ci dziękuję za te wszystkie miłe słowa - dodała po czym wstała z miejsca i z uśmiechem na twarzy zerknęła na drzwi. - Prowadź...

Magnus wstał z niewielkim uśmiechem, zerkając na elfkę spod oka.
- Nie musisz się bać ludzi. Będę przy tobie - szepnął, nim opuścili komnatę.

---> Salon I / Amelia i Magnus

<------------ Salon/ Amelia
Weszła do komnaty w której wcześniej była z Magnusem. Ułożyła się wygodnie na łóżku, nasłuchując odgłosów z zamku. Wiedziała, że ta noc będzie bardzo długa.

<--- Salon / Magnus

Indonezyjczyk skierował swoje kroki do pokoju, w którym wyczuwał ukochaną. Delikatnie otworzył drzwi, starając się nie skrzypieć czy trzeszczeć, a bojąc się że ją obudzi. Widząc, jak elfka pogrążona we śnie leżała na ogromnym łożu, uśmiechnął się pod nosem zamykając drzwi, po czym położył się obok niej i wciągając ją na siebie, złożył na jej ustach delikatny pocałunek.
- Dzień dobry, kochanie - zamruczał, przesuwając dłonią po jej włosach i zerkając w jej oczy. - Wszyscy są cali i zdrowi - dodał, szelmowsko się uśmiechając.

Amelię obudził ktoś, jak wciągał ją na siebie nie wiele myśląc zacisnęła dłoń w pięść i z całej siły uderzyła swojego oprawcę w twarz. Opamiętała się dopiero gdy usłyszała głos Magnusa.
- O rany! Przestraszyłeś mnie! Przepraszam cię najmocniej - jęknęła całując go delikatnie w policzek w miejsce, w które moment temu oberwał. - Nie wiedziałam, że to ty. Cieszę się, że jesteś cały i zdrowy.

- Ałć... - syknął mimowolnie Indonezyjczyk, zaraz po tym, jak dostał w twarz od Amelii. Nie chciał jej skrzywdzić, dlatego próbował się uspokoić, w czym pomógł mu buziak w to samo miejsce. - Muszę przyznać, że ten cios był... niezły... - dodał, bezwiednie pocierając policzek dłonią. - I również się cieszę, widząc cię zdrową i całą - przesunął dłonią po jej miękkich włosach. - Mam nadzieję, że nie kazałem na siebie długo czekać..?

- niedawno zasnęłam, a czas jaki spędziłam na wyczekiwaniu ciebie, dłużył mi się w nieskończoność - odparła, wtulając policzek do jego piersi. - Martwiłam się - mruknęła, zaciągając się jego zapachem. - wszystko się powiodło? Wszyscy są cali i zdrowi?

- Tak. Wszyscy są cali i zdrowi, kochanie, a ta kobieta już zapłaciła za swoje... - potwierdził jej słowa Magnus. Widząc, jak wtula się do niego, uśmiechnął się pod nosem, przesuwając dłonią po jej aksamitnych włosach. - Też się o ciebie martwiłem, najdroższa... - szepnął, całując ją w skroń. - Nikt ci się nie narzucał? - zagadnął, zerkając na nią spod oka pytająco. - Mam komuś wyprawić ognistą lekcję?

- Jesteś niepoprawny i chyba nie zazdrosny co? - spytała, unosząc głowę i na moment lokując spojrzenie w jego oczach, posłała mu łobuzerski uśmiech. - Nikogo tu nie było... i kto chciałby się tknąć takiego dziwadła jak ja? Jesteś niemądry.

- Zazdrosny, owszem. Acz zdefiniuj proszę "niepoprawny" - Indonezyjczyk uniósł zawadiacko brew. - Przecież ja... - zaśmiał się Magnus, kiedy zapytała się, kto w ogóle chciałby mieć z nią styczność. - Muszę popracować nad twoją samooceną... - westcnął w niezadowoleniu, po czym wpił się subtelnie w jej usta, łącząc ich wargi w zmysłowym pocałunku.

Alice nie dążyła odpowiedzieć, gdyż Magnus nie dał jej dokończyć, gdyż zaczął ją całować. Jego miękkie wargi skutecznie szybko odsuwały od niej złe myśli i łagodziły stres związany z jego nieobecnością. Przy nim czuła się bezpiecznie, nie bała się niczego, a bez niego, dręczyły ja obawy.
Odwzajemniając pocałunek, wplotła palce w jego włosy, cichutko wzdychając. Był cudowny i zmysłowy, a sam fakt, że nigdy nie całował jej żaden inny mężczyzna, sprawiał, że rozkoszowała się nim tym bardziej, pomimo iż od środka trawiła ją ogromna trema i lęk przed tym, że nie sprosta jego wymaganiom.

Kiedy poczuł, jak Amelia wplata palce w jego włosy, mimowolnie zadrżał, rozkoszując się delikatnością jej dotyku. Elfka była cudowna, zmysłowa, iż z lubością i pomrukiem zadowolenia odwzajemniał każdy pocałunek, jakim go obdarzała. Czuł jednak jej tremę, dlatego nie nalegał na żaden gest, i to on pozwolił prowadzić się kobiecie. Chciał mieć pewność, że ta krucha istota nie będzie żałowała tego, do czego z pewnością dąży ta chwila, a także że ta chwila będzie dla jego ukochanej wyjątkowa... Sam, odrobinę niepewnie, zsunął się ustami na jej szyję, jednak po ledwie kilku muśnięciach znów wpił się w jej usta, przesuwając dłońmi po jej plecach...

Jej serce przyspieszyło rytm, kołacząc w piersi jak szalone, a każdy dotyk Magnusa przyprawiał ją o delikatne drżenie i rozkoszne dreszcze, które obejmowały całe jej ciało. Delikatność jaką ją otoczył, sprawiała, że zatracała się w miejscu i czasie, czując coś tak niezwykłego, że nie potrafiłaby opisać tego słowami. Wyczuła jego ostrożność, ale nie wiedziała czym powodowaną, przez, co i ona stała się bardziej niepewna w swych ruchach, a w powietrzu zawisło lekko wyczuwalne napięcie, które tremowało ją coraz bardziej.
W jej głowie zaczął tworzyć się okropny chaos. Myśli przeskakiwać z jednej na drugą, skutecznie robiąc wielki rozgardiasz w jej głowie.

Magnus uwielbiał tą kobietę, a jej nieznacznie przyspieszone serce i oddech sprawiało, iż z rozkoszą wsłuchiwał się w te dźwięki, czując, jak dzięki nim rozkoszne ciepło rozlewa się po całym jego ciele, moszcząc się wygodnie gdzieś w okolicach serca prześmiewcy, do tej pory zimnego, teraz znów bijącego i kochającego. Znów zsunął się na jej szyję ustami, pieszcząc ją centymetr po centymetrze, tak samo ustami jak i nawet delikatnie językiem. Rozkoszował się smakiem jej skóry, zapachem słodkim i upajającym a także gładkością i aksamitem, jaki czuł pod ustami. Elfka była cudowna i chciał dać jej to, co najlepsze, jednak wolno i nieśpiesznie, bowiem nie chciał jej spłoszyć a chciał, by elfka była pewna tej decyzji. Pozwolił sobie jednak zsunąć dłoń na jej pośladek, by znów przesunąć ją na plecy, a drugą dłonią powodził po linii jej smukłej talii...

Nie do końca rozumiała co się z nią dzieje. Czuła coś cudownego, miała ochotę na więcej z każdą jego kolejną pieszczotą, której poddawała się ochoczo i bez namysłu.
Jego ciepłe dłonie sprawiały, że nie mogła opanować coraz szybszego rytmu serca i kontrolować oddechu. Z jej ust wydobywały się ciche westchnienia, a dłonie zaczynały drżeć, wolno wsuwając się pod koszulkę prześmiewcy.

Kiedy Magnus poczuł jej delikatnie dłonie na swojej skórze pod materiałem, mimowolnie nieznacznie zadrżał pod jej dotykiem, czując jak przez jego ciało przechodzą subtelne, acz cudowne dreszcze. Rozkoszował się tym uczuciem, bowiem po raz pierwszy czuł się tak przy jakiejkolwiek kobiecie. Po raz pierwszy chciał być troskliwy i czuły, dlatego tak też starał się pieścić ukochaną.
Zachęcony tym, że wsunęła dłonie pod jego koszulę, sam również nieco niepewnie wsunął ręce pod jej bluzkę, wodząc po skórze jej pleców opuszkami, a przy tym zsuwając się ustami nieco niżej, muskając wargami skórę jej dekoltu, z którego znów przesuwając się na jej szyję, a z niej skierował na szczupłe ramiona kobiety, nie omijając nawet skrawka jej upajająco wonnej skóry.

Dotyk jego dłoni z każdą chwilą przyprawiał ją o coraz szybsze bicie serca. Czuła się wspaniale i kompletnie zapominała o czasie i miejscu w jakim się znajduje.
Jej dłonie wolno błądziły po skórze prześmiewcy, napawała się delikatnością jego skóry, miękkością i delikatnością z jaką ją dotykał. Chłonęła jego zapach i każdy najdrobniejszy gest.
- Jesteś cudowny - szepnęła.

Magnus wciąż wodził dłońmi po jej skórze, rozkoszując się gęsią skórką, jaką wyczuwał pod palcami, każdym nawet najmniejszym drżeniem, jakim zareagowała na jego pieszczoty. Wsłuchiwał się w każdy oddech oraz uderzenie serca, które były dla niego najpiękniejszą melodią, jaką mógł sobie wymarzyć. Kiedy szepnęła do niego, ten pochylił się nad nią, zsuwając dłonie na jej pośladki, z odrobiną niepewności wsuwając je pod jej spodnie.
- Jesteś idealna... - szepnął z pomrukiem wprost do jej ucha, którego szpiczasty koniec delikatnie pocałował, by następnie przesunąć się ustami na kark ukochanej.

Czuła się skrępowana, kiedy obdarzał ją coraz śmielszymi pieszczotami, lecz nie protestowała. Jego delikatność, była dla niej czymś tak bardzo wyjątkowym, że nie ogarniała tego rozumem. Niepewnie podciągnęła jego koszulę, przesuwając dłonie po jego plecach.
Czując pocałunki na swojej szyi, zadrżała zupełnie poddając się przyjemnym pieszczotą, coraz częściej zapominając o tremie i problemach. Instynktownie wychyliła głowę, rozkoszując się miękkością jego warg...

Ta drobniutka elfka, którą z cichymi pomrukami rozkoszy pieścił, wyzwalała w Magnusie wprost nieskończone pokłady delikatności i czułości, którymi pragnął obdarzać ukochaną. Pragnął, by czuła się wyjątkowa, chciał sprawić by zapomniała o wszystkim złym, co wydarzyło się w jej życiu do tej pory. By wiedziała, że zawsze będzie przy niej, i że zrobi dla niej wszystko.
Wciąż obsypywał jej cudownie wonną skórę, posuwając się coraz to niżej, nawet delikatnie odgarnął materiał z jej dekoltu, by wrócić wargami na jej szyję. Czując, jak jej delikatne, ciepłe palce, wodząc po jego plecach, zadrżał delikatnie, rozkoszując się jej dotykiem, po czym cichutko westchnął, łącząc ich usta w pocałunku, a jego dłonie mimowolnie rozpinały guzik od jej koszuli...

Nie protestowała, kiedy rozpinał guziki u jej koszuli, kiedy delikatnie wodził palcami po jej ciele, gdyż czuła się cudownie. Doznania jakie jej fundował przeżywała po raz pierwszy w życiu i były dla niej czymś nie do opisania. Zdjęła z niego koszulę, układając dłonie na jego ramionach.
Odwzajemniała każdy pocałunek, z każdą chwilą poddając się Magnusowi z coraz większym pożądaniem.