KOMNATA XII

Czując jej delikatne dłonie, wplecione w jego włosy, Magnus zadrżał delikatnie, czując jak subtelne dreszcze rozlewają się po całym jego ciele. Uśmiechnął się ledwie widocznie, wpatrując się w uroczą twarz elfki, jak oczarowany, jednsk po chwili przerwał milczenie:
- Tamten rozdział miał niezwykle gorące zakończenie - Indonezyjczyk uśmiechnął się pod nosem, zerkając na Amelię. - Zamknąłem przeszłość, ale nie potrafię zamknąć myśli na wspomnienia - westchnął cicho, zakręcając na palcu kosmyk jej jasnych włosów. - I tak, bez wątpienia się ułoży - lewy kącik jego ust ledwie zauważalnie uniósł się ku górze. - Może nawet niebawem... Chiałbym, byś była szczęśliwa, po tym co przeszłaś...

- A ja byś i ty był - odparła po chwili milczenia. - Zasługujesz na szczęście tak jak każdy. Wspomnienia podobno ns wzbogacają, ale nie warto jest wracać wspomnieniami do chwil niewartych wspomnienia. Spróbuj nie myśleć o porażce i zacząć od nowa. - Wpatrywała się w jego oczy z czułością i troską. Był pięknym, młodym mężczyzną, o ciekawym kolorze oczu. Posłała mu ciepły uśmiech, delikatnie ujmując jego dłoń. - Na pewno wszystko się ułoży.

- Spróbuję - obiecał,,zerkając w jej oczy. Kiedy stwierdziła, że jest młody, Magnus zaśmiał się cicho pod nosem. - Nie jestem taki młody. Mam osiemset lat - zdradził swój wiek z niewielkim uśmiechem, wymalowanym na ustach. Kiedy ujęła jego dłoń, zerknął w jej oczy, splatając z nią palce. - Nawet nie zdajesz sobie sprawy, co ze mną robisz... - wyszeptał łagodnie, delikatnie całując ją w czubek jej szpiczastego ucha.

- Oh... Osiemset lat - powtórzyła niedowierzającym tonem. - To bardzo dużo, nie wyglądasz na osiemset latka. - Kiedy pocałował ją w ucho, uśmiechnęła się blado, lokując spojrzenie w jego oczach. W głowie miała mętlik i chaos, a dotyk jego warg, przyprawił ją o delikatny dreszczyk. - Co takiego z tobą robię? Magnusie.

- Osiemset - przytaknął z niewielkim uśmiechem Indojezyjczyk, zerkając przy tym ze spokojem acz i niewielkim uśmiechem, na elfkę. - Jednak wielu moich braci jest ode mnie starszych, a wielu zaś jest młodszych - wzruszył ramionami mówiąc tą oczywistą oczywistość. - Jak to bywa w licznym rodzeństwie - uśmiechnął się uroczo, obserwując jej zachowanie. Kiedy zapytała się, co z nim w takim razie wyprawia, uśmiechnął się pod nosem, na chwilę opuszczając spojrzenie, by odpowiedzieć ze wzrokiem znów wbitymi w jej śliczną i delikatną twarz. - Budzisz mnie. Tak po prostu mnie budzisz i wyzwalasz te uczucia, których od dawna nie czułem, a które łapczywie chłonę.

Słuchała go, chłonąc każde jego słowo. Mówił zagadkowo, lecz sprawił, że mocno ją onieśmielił.
- To miłe, co mówisz Magnus - odparła po chwili. - Bardzo mi miło. Ja muszę przyznać, że przy tobie również coś we mnie pęka, ale ja... - Na moment zaniemówiła, nerwowo przełykając ślinę. - Ja dawno nie przebywałam wśród ludzi. Może to dlatego. - Opuściła głowę, cicho wzdychając. - To cud, że nie zwariowałam. Samotność jaką tam odczuwałam była przytłaczająca i nieznośna. Zapomniałam jak wyglądają ludzie.

Prześmiewca słuchał jej słów, po których zrobiło się mu nawet żal jasnowłosej elfki. Westchnął cicho, zakładając włosy za jej ucho, bacznie obserwując jej twarz.
- Już nie jesteś samotna, i nie będziesz - zapewnił Amelię z subtelnym uśmiechem wymalowanym na twarzy. - Podziwiam cię, moja droga, że tyle czasu dawałaś sobie radę w takich warunkach - westchnął, kręcąc pokrótce głową w niedowierzaniu. - Teraz będzie lepiej, pomogę ci - zaoferował, zerkając w jej oczy z dziwną jak na niego troską. - I cieszę się, że potrafię jeszcze sprawiać takie odczucia - zaśmiał się pod nosem, pocierając dłonią kark.

- Czemu miałbyś nie wywoływać takich uczuć? - spytała, czując jak drży pod dotykiem jego palców. - Jesteś wspaniałą istotą tylko głupoty czasami opowiadasz - odparła z uśmiechem. - I teraz owszem... nie jestem samotna i nie czuję się samotnie... Przy tobie.

- Zazwyczaj, kiedy jestem wśród ludzi, ci się mnie boją - odpowiedział Magnus z cichym westchnieniem, ze spokojem wpatrując się w jej cudowną, delikatną i uśmiechniętą twarz. - I cieszę się, że tak mnie widzisz, ale przesadnie mnie idealizujesz, Amelio. Nie jestem cudowny i nie jestem ideałem - uśmiechnął się blado. Po chwili, co nie było do niego podobne, wtulił ją mocno do siebie, wsuwając nos w jej gęste i cudnie pachnące włosy, zaciągając się jej zapachem. - Jesteś cudowną i delikatną istotką, moja droga.

Otuliła go ramionami, delikatnie przesuwając dłonie po jego plecach.
- Magnusie w każdym z nas jest odrobina złego i odrobina dobrego. Każdy z nas popełnia błędy, nie patrz w przeszłość, patrz w to co tu i teraz, oraz w to co będzie. Zacznij od nowa - odparła. - Jesteś delikatny, czuły, troskliwy i dobry. Nie widzisz tego?

- Widzę. Dzięki tobie to widzę - odpowiedział, zerkając w jej oczy i czując, jak delikatne palce dziewczyny doprowadzają go wolno do obłędu. Nawet nieznacznie zadrżał, czując jak wolno suną po jego plecach, a gdy zbliżyły się do łopatek, delikatnie zadrżał, uśmiechając się pod nosem. - I zacznę od nowa. Dla ciebie, postaram się. Jesteś wyjątkowa. Intrygujesz mnie i sprawiasz, że chcę cię lepiej poznać - uśmiechnął się blado do kobiety. - Skąd pochodzisz? Jeśli oczywiście pamiętasz? - zagadnął zaciekawiony.

- Z Polski - odparła niemal szeptem opuszczając spojrzenie. - Tam zostałam ogłuszona, obudziłam się w tym domu. W zasadzie nie tęsknię, nie mam tam już nikogo. Brakowało mi jedynie ludzi, zwykłych przeciętnych ludzi, z którymi mogłabym zamienić słowo. Z czasem zaczęłam gadać do zwykłych przedmiotów - parsknęła śmiechem. - Wiem, że to chore, ale myślałam, że zwariuję. Po części zapewne już jestem troszkę szalona.

- Ja pochodzę z Indonezji. Nie byłem jeszcze w Polsce - Magnus zamyślił się na chwilę, zerkając na kobietę spod oka. - Bez wątpienia to piękny kraj - posłusznie skinął głową z uśmiechem. Kiedy powiedziała, że to właśnie tam została ogłuszona, zmarszczył czoło, zaciskając pięść na kołdrze, by przypadkiem czegoś nie roznieść. Z tego też powodu wziął głęboki, uspokajający wdech. Kiedy tylko względnie się uspokoił, zerknął na kobietę spod oka. - Nie wiem kim był ten, kto cię ogłuszył, ale mam wielką ochotę go znaleźć. I rozszarpać - powiedział zgodnie z prawdą, tłumacząc swoje zachowanie. - I nie jesteś szalona - dodał, przecząc jej słowom. - To było zrozumiałe, ale teraz jesteś wśród ludzi. Wszystko się ułoży i nadrobisz stracony czas.

- To była ta wiedźma, która mnie więziła. Zapewne już nie żyje, bo od nastu lat nie pokazała się w domu.Na szczęście miała małe gospodarstwo kury, uprawiałyśmy grządki, a tu jest ciepło więc miałam co jeść na bieżąco - odparła, zerkając na Magnusa. - Nie złość, wszystko jest już w porządku.

- Zapewne - zamyślił się Magnus. - Acz nie szkodzi się ku temu upewnić - uśmiechnął się tajemniczo pod nosem, zapisując sobie w pamięci, by poszukać, rzecz jasna za przyzwoleniem Vanessy, albo i nie, bowiem w końcu zawsze bierze czego chce, wskazówek odnośnie porywaczki a potem podążyć tym tropem i upewnić się czy nie ma głowy. - Jest w porządku i będzie jeszcze lepiej. Potrzeba ci czegoś, moja droga? - zapytał się z troską.

- Nie dziękuję. Nic mi nie trzeba - odparła z uśmiechem, po czym wstała i zabrała przyniesione ubrania. Rozłożyła i przez chwilę wpatrywała się w nie w milczeniu. Spojrzała na swoją zniszczoną sukienkę i raz jeszcze na nowe ubranie. - Moda się zmieniła - szepnęła, przyglądając się ciuchom. - Są piękne - dodała, po czym zniknęła za drzwiami łazienki. Wciągnęła na siebie nową sukienkę. Była w kolorze błękitu i sięgała za kolano, co lekko ją krępowało, gdyż w jej czasach niestosowne było odsłanianie kolan. Uznała, że teraz wszystko się zmieniło, więc zerknęła w lustro i wyszła do Magnusa. - Dziwnie się w tym czuję - odparła, zerkając po sobie niepewnie.

Nie chcąc się narzucać, skinął jedynie głową. Kiedy oglądała przygotowany dla niej strój, uśmiechnął się pod nosem i raz jeszcze skinął, gdy powiedziała że moda się zmienia.
- Czasy i ludzie się zmieniają, więc zmienia się i moda, acz zdaje się, że kreacje podobne do tej - wskazał na sukienkę - są ponadczasowe - dodał, blado się uśmiechając. Odprowadził ją do łazienki, a w tym czasie zerknął za okno, namyślając się chwilę nad tym, co się w ogóle dzieje z nim samym. Kiedy wróciła, odwrócił się do niej niemal natychmiast, tak samo jak niemal natychmiast jej widok zaparł prześmiewcy dech w piersiach. - Nie potrzebnie - odparł, gdy znów był w stanie składać logiczne zdania. Wciąż wpatrując się w zachwycie w piękną, podkreśloną strojem sylwetkę kobiety, podszedł do niej i przesunął delikatnie dłonią po jej policzku. - Wyglądasz pięknie w tej kreacji, moja droga - uśmiechnął się czule, zerkając w jej cudowne i ciepłe oczy.

Amelia zarumieniła się na policzkach słysząc tak wiele komplementów. Spojrzała raz jeszcze po sobie, po czym posłała Magnusowi ciepły uśmiech.
- Dziękuję, to miło z twojej strony. Pochlebiasz mi. Ja nie przywykłam do pokazywania nóg. Ale jak widac trzeba się przyzwyczaić i iść z nurtem czasu, choć ja mam ochotę iść teraz pod prąd - dodała, czując jak pod wpływem jego dotyku przechodzą ją dreszcze. - Masz bardzo delikatne dłonie - dodała szeptem.

- To nie jest nic złego. Masz bardzo dobre nogi, Amelio, więc nie masz się czego wstydzić - dodał, uśmiechając się delikatnie i pokrętnie pod nosem, po czym na chwilę zatrzymał spojrzenie na jej rumianych policzkach. - Jesteś doprawdy piękną i skromną kobietą, nie wiem czemu się... mnie wstydzisz? - zakończył tak pytanie, nieco niepewnym tonem. - Zapewne niejedno męskie oko przyciągała twoja osoba - dodał, ciepło się uśmiechając.

- Przestań proszę cię - odparła, rumieniąc się jeszcze mocniej. - Jestem przeciętna. A męskich oczu nie przyciągałam, bo przez naście lat siedziałam w więzieniu i nikogo nie widziałam z zewnątrz. Zapewne przyciągać nie będę. Wyglądam jak małe, wychudzone czupiradło, co może się podobać w kimś takim jak ja? - zaśmiała się w niedowierzaniu kręcąc głową. - Za to za tobą z pewnością oglądają się kobiety, wyglądasz jak książę.

- Czemu mam przestać, skoro to co mówię jest prawdą? - zapytał łagodnie Magnus, zerkając na jej cudowny rumieniec, zastanawiając się przy tym jakie to uczucie rumienić się. Nigdy nie miał szkarłatu na policzkach, a przynajmniej nie miał z powodu drugiej osoby. Zwykle miał go dzięki ogniu, żywiołowi z którym czuł się najsilniej związany, ale nigdy nie doprowadziła go do rumieńcu inna osoba. - I z pewnością będą się oglądać - dodał, zawadiacko unosząc brew. - Jesteś piękną, choć niepewną siebie kobietą - westchnął, przesuwając dłonią po jej policzku. Kiedy powiedział, że wygląda jak książę, zaśmiał się cicho pod nosem, kręcąc w niedowierzaniu głową. - Wyglądam jak książę, mówisz... Oglądają się za mną kobiety, mówisz... - uśmiechnął się tajemniczo. - Cóż, zaiste, możliwe iż jest jak mówisz Amelio, ale od pewnego czasu nie widzę żadnej poza jedną i nie chcę widzieć - z subtelnym uśmiechem zerknął w jej oczy.

-Tak? A która jest taką szczęściarą? - spytała, posyłając mu ciepły uśmiech. - NA pewno nie znam więc nie było pytania, ale z chęcią poznam, a przynajmniej zobaczę. Zobaczymy czy masz dobry gust. Jest blondynką, szatynką? Jest taka jak ty? - pytała, po czym usiadła na łóżku wbijając w niego swoje spojrzenie.

- Prześmiewcy są tylko mężczyznami, moja droga. Acz podobno mam mieć siostrę - uśmiechnął się Indonezyjczyk, chwilę pogrążając się w zamyśleniu. - A kim jest ta kobieta? To urocza, drobna kobietka, która fenomenalnie wygląda w niebieskiej sukience, z rumieńcem na twarzy które okalają cudowne blond loki - odparł Magnus, obserwując dziewczynę. - A aby ją zobaczyć, po prostu zerknij w lustro - usiadł obok niej, delikatnie przesuwając ją tak by widziała się w lustrze które było na toaletce tuż naprzeciwko łoża.

Zerknęła w lustro, rumieniąc się jeszcze bardziej. 
- Jesteś szalony. Ilu kobietom prawisz takie komplementy?

- Tylko jednej, jedynie. Tobie - odparł zgodnie z prawdą. - Jestem szalony... - powtórzy, zastanawiając się na chwilę, po czym delikatnie odgarnął kosmyk jej włosów za plecy. - To dobrze, czy źle, moja droga? - zapytał się, zerkając na nią łagodnym spojrzeniem i w zaciekawieniu uniósł brew, gdy czekał na odpowiedź.