KOMNATA XII

<--- Ogród w domu Vanessy / Amelka i Magnus

Prześmiewca obniżył lot gdzieś nad zamkiem, po czym wylądował na tarasie przy jednej z komnat. Otworzył magią drzwi, a następnie wszedł do środka i czym prędzej ułożył kobietę na pościeli, posyłając telepatycznie po coś do jedzenia.
- Mam nadzieję, że będziesz czuła się tu dobrze - uśmiechnął się do jasnowłosej. - Za chwilę przyniosą coś do jedzenia, a tym czasem możesz się choćby odświerzyć - wskazał na drzwi do łazienki. - Jak znalazłaś się w tamtym domu?

Amelia rozejrzała się po pomieszczeniu, czując jak zapiera jej dech w piersi. To co zobaczyła, przerosło jej oczekiwania i nawet nie sądziła, że tak może wyglądać pokój.
- O jej... jak tu pięknie - szepnęła, przenosząc spojrzenie na Magnusa. - Jak się znalazłam ta wiedźma sprowadziła mnie tu podstępem i uwięziła, grożąc śmiercią. To tak w wielkim skrócie - dodała, zerkając na drzwi od łazienki. - Nie mam się w co ubrać, muszę znaleźć jakąś pracę, a poza tym czy ja będę potrafiła obsłużyć się sprzętem w łazience?

- Mamy na zamku kobietę, podobnej figury, więc bez problemu coś dla siebie znajdziesz - uśmiechnął się do niej Magnus, telepatycznie posyłając kogoś do pokoju Mayi. - Poza tym, sądzę, że będziesz umiała. Nie ma tam nic wydzywionego, z czym nie miałaś wczesniej styczności - dodał, posyłając jej łobuzerski uśmiech, którym ukrywał to, iż z wielką chęcią urwałby tej wiedźmie, co ją tak urządziła, głowę.

Amelia przyglądała się Magnusowi z uśmiechem. Był wielki, dobrze zbudowany i niezwykle sympatyczny.
- Bardzo ci dziękuję za troskę - odparła po chwili. - Nikt dawno nie troszczył się o mnie tak jak ty, to miłe i przyjemne uczucie. Zapomniane przeze mnie, prawdę mówiąc już straciłam nadzieję, że kiedykolwiek wydostanę się z tego mieszkania.

Magnus miał odpowiedzieć, że dawno, właściwie to nigdy, nie troszczył się tak o kogokolwiek, ale się powstrzymał. Miał wspomnieć, że dzięki niej coś się budzi, ale ugryzł się w język. Miał powiedzieć, że jest wyjątkowa, jednak dalej milczał. Jedynie uśmiechnął się pod nosem i skinął głową.
- Przykro mi, że tak długo musiałaś na to czekać. Nie chciałbym, by znów ci się to przydarzyło - dodał z westchnieniem. - I nie masz za co dziękować. To drobiazg, naprawdę.

- Jak możesz tak mówić Magnusie? Czy żyłeś kiedyś w odosobnieniu, nie mając do kogo otworzyć ust? Czułeś się samotny i więziony? Gdybyś wiedział jakie to uczucie nie mówiłbyś tak. Jestem wolna dzięki wam. Tak... tkwiłabym tam jeszcze bardzo długo. Zapewne. Wiedźma zapewne nie żyje, skoro nie pokazywała się w domu tyle lat... raczej nie mam się o co martwić.

- Tak - odpowiedział jednym słowem. - Nawet wśród ludzi można czuć się samotnie. Tak często się czuję, bowiem z mało kim mogę normalnie i szczerze porozmawiać - cicho westchnął zerkając na elfkę. - I nie jestem miły - mruknął, wracając do jej komplementów. - Nie mówiłabyś tak, gdybyś wiedziała do czego jestem zdolny.

- Mówię to, co widzę. Nie obchodzi mnie jaki jesteś dla innych - odparła niemal natychmiast. - Czasami ludzie nas prowokują, wtedy różnie się zachowujemy. Nie obchodzi mnie twoja przeszłość, widzę przed sobą czułego i troskliwego mężczyznę, który bardzo mi pomógł. Tylko to się liczy. Próbowałeś kiedyś zacząć od nowa? Bez patrzenia za siebie Magnusie? Każdy z nas popełnia błędy. Ja, ty czy twoi bracia. Każdy ma jakieś słabe i mocne strony swojej osobowości.

- Codziennie próbuję, moja droga - odpowiedział prześmiewca półszeptem. - Od przeszło ośmiuset lat. Czasami mi się to udaje, ale niestety, szybko wracam do... ująć to: poprzedniego stanu - zerknął na kobietę ze spokojem. Przełknął nerowowo śline, pytając sam siebie w myślach: "Co ty ze mną wyprawiasz?", jednak na to pytanie nie uzyskał odpowiedzi. Przełknął nerwowo ślinę, jednak nie zdążył powiedzieć ni słowa, jak do komnaty weszła pokojówka z posiłkiem i czystymi ciuchami, które ustawiła na stoliku tuż obok elfki.

Amelia wysłuchała go i już miała się odezwać, kiedy nagle do pokoju weszła pokojówka.
- Dziękuję - odparła, ciepło się uśmiechając. - Ważne, że próbujesz mój drogi. Że chcesz próbować. Dawne przysłowie, w które ostatnimi laty zwątpiłam mówi, że po każdej burzy, wychodzi słońce. Wzeszło dla mnie, wzejdzie i dla ciebie.

- Nie jestem przekonany, czy dla takich jak ja powinno wzejść - Magnus zamyślił się na chwilę, zerkając badawczo na Amelię. - Jestem potworem, który nie zasługuje na ni dobro, ni przebaczenie. Dawno się z tym jednak pogodziłem, w końcu funkcjonuję tak od urodzenia... - wzruszył nieznacznie ramionami, po czym spojrzał ja jej posiłek. - Mam nadzieję, że będzie ci smakować. Ojciec zatrudnia doskonałych kucharzy.

Przez chwilę wpatrywała się w niego próbując zrozumieć jego niską samoocenę.
- Nie rozumiem skąd w tobie tak wiele samokrytyki. Dlaczego jesteś wobec siebie tak surowy? Potwór to pojęcie względne. Przeszłość jest przeszłością, nie należy do niej wracać, a to kim jesteśmy nie do końca jest zależne od nas samych. Jesteśmy tym czym kształtuje nas życie. Otóż
"Dzisiejsze nieśmiałe dziecko, to to, z którego wczoraj się śmialiśmy.
Dzisiejsze okrutne dziecko, to to, które wczoraj biliśmy.
Dzisiejsze dziecko, które oszukuje, to to, w które jeszcze wczoraj nie wierzyliśmy.
Dzisiejsze zbuntowane dziecko, to to, nad którym się wczoraj znęcaliśmy.
Dzisiejsze zakochane dziecko, to to, które wczoraj pieściliśmy.
Dzisiejsze roztropne dziecko, to to, któremu wczoraj dodawaliśmy otuchy.
Dzisiejsze serdeczne dziecko, to to, któremu wczoraj okazywaliśmy miłość.
Dzisiejsze mądre dziecko, to to, które wczoraj wychowaliśmy.
Dzisiejsze wyrozumiałe dziecko, to to, któremu wczoraj przebaczyliśmy.
Dzisiejszy człowiek, który żyje miłością i pięknem, to dziecko, które wczoraj żyło radością." A ty Magnusie? Jakim ty byłeś dzieckiem?

- Jakim byłem dzieckiem..? - Magnus w zamyśleniu powtórzył pytanie elfki, zerkając na nią badawczo. - Chyba nie mi to oceniać, acz zdaje się, że byłem dzieckiem trudnym, chaotycznym. Paociłem, jednak moje psoty pociągały za sobą życia, bo widzisz, od zawsze lubie zabawy z ogniem... - uśmiechnął się pod nosem, wciąż zerkając na Amelię. - Zakochany byłem raz. To bolesne i przereklamowane - westchnął cicho, kręcąc w niedowierzaniu głową na wspomnienie o tej zdrajczyni. - Nigdy nie byłem. I nie będę. Idałem - wzurszył ramionami, jakby była to oczywista oczywistość.

- Wydaje ci się... Pozwól Magnusie, że ocenią to inni. Ja widzę przyjemnego, lecz zagubionego mężczyznę, który otoczył mnie opieką, a to nie świadczy o tobie źle. Każdy popełnia w życiu błędy, jesteśmy tylko istotami ludzkimi, więc zamknij przeszłość i zacznij żyć. Ja do tej pory nie miałam pojęcia, że jestem elfem. Ciekawe czy dużo żyje na świecie osób takich jak ja, które nie wiedzą kim są - westchnęła siadając na skraju łóżka. - Wiedźma nigdy mnie nie uświadomiła kim jestem.

- Tylko w zamku są poza tobą dwa elfy, w tym ukochana mojego ojca, których poznałaś - odpowiedział w zamyśleniu. - Teraz, de facto, zbieramy elfy tutaj, gdyż zbliżają się niewielkie kłopoty, w których mogłaby ucierpieć, a tego nie chcemy. Wasza krew jest cenna, a pewnie i jej szuka nasza... przyjaciólka - ostatnie słowo powiedział z wyraźnym zabarwieniem ironicznym. Po chwili znów zastanowił się nad jej słowami. - Zagubionym, acz przyjemnym - powtórzył jej słowa. - Zagubiony tak, może i tak, ale czy przyjemny. Raniłem, zabijałem tylko dlatego, bo ktoś się źle spojrzał... Nie wiem, czy to kwalifikuje mnie jako "przyjemny" - westchnął cicho. - A tak uroczą kobietę nie sposób jest nie otoczyć opieką - posłał jej delikatny uśmiech.

- Znowu zaczynasz... Byłem, zabijałem... zerwij z przeszłością Magnus i skup się na tym jaki jesteś teraz. A co do elfek nie o to pytałam, miałam na myśli elfki które nie wiedzą, ze są elfkami - odparła, zerkając na niego pobłażliwie. - Ja nie jestem uroczą kobietą, raczej zwyczajną. Teraz kiedy przez kilkanaście lat nie widziałam świata zewnętrznego chyba się go nawet boję, tym bardziej, że dowiedziałam się o wampirach, prześmiewcach i innych rasach o których do tej pory słyszałam tylko w bajkach. To fascynujące ale i przerażające zarazem.

- Elfy są niezwykle rzadką rasą, która często, zwłaszcza współcześnie, jest już w maleńkości oddawana pod opiekę, a co za tym idzie, i nie jest w pełni świadoma swojego pochodzenia - uzupełnił wypowiedź, zgodnie z zaleceniami jasnowłosej. - A z przeszłością nie jest tak prosto zerwać, moja droga. Nie nam, prześmiewcom - cicho westchnął, odwracając spojrzenie od kobiety, jednak nie minęło kilka sekund, a wrócił do niej wzrokiem. - Jesteś wyjątkowa. Delikatna, krucha, zwłaszcza w moich ramionach, inteligentna i niezwykle piękna. Po prostu - nim pomyślał że to zrobi, pocałował ją w skroń. - I nie musisz się bać. Będę przy tobie.

Zaskoczona jego reakcją, spojrzała w jego oczy, blado się uśmiechając. To co zrobił było miłe, a po jej ciele rozlał się przyjemny dreszczyk.
- Dziękuję - odparła półtonem, opuszczając stremowane spojrzenie. Na jej policzkach pojawił się rumieniec, gdyż nikt nigdy nie traktował ją w taki sposób. - Tylko nie wiem czym zasłużyłam sobie na takie traktowanie - dodała, przełykając nerwowo ślinę. - Nie jestem mądra. Jestem zwyczajna.

- Zasłużyłaś tym, że po prostu jesteś - odpowiedział, nie potrafiąc podać konkretniejszego powodu. - Bo sprawiasz, że czuję coś, czego bardzo długo nie czułem - dodał, zerkając w jej oczy z niewielkim uśmiechem. - Bo, choć może to zabrzmi dziwnie, budzisz coś we mnie - mówił łagodnie, obserwując stale ekfkę uważnym spojrzeniem. Zaintrygowany rumieńcem, delikatnie przesunął dłonią po jej policzku, obserwując zaróżowioną skórę jasnowłosej.

Amelia uśmiechnęła się raz jeszcze i delikatnie zadrżała, kiedy dotknął jej policzka.
- To chyba dobrze - odparła, również wpatrując się w jego oczy. - Cieszy mnie to. Ty również budzisz we mnie wiele emocji. Pozytywnych rzecz jasna - dodała, odgarniając z jego czoła, kosmyk włosów.

- Tak, z pewnością dobrze i mnie również to tak samo cieszy, jak dziwi. Jesteś chyba pierwszą osobą, która mi to powiedziała - posłał dziewczynie delikatny uśmiech, wciąż wpatrując się w jej cudowne, pełne spokoju i ciepla, oczy. Zadrżał subtelnie, kiedy odgarnęła kosmyk włosów z jeog policzka, delikatnie układając swoją dłoń na jej maleńkich palcach. - Masz tak delikatne dłonie... - wyszeptał, wtulając policzek do jej małej dłoni.

Nie czekając, otuliła dłonią jego policzek ciepło się uśmiechając.
- Ty również masz delikatne dłonie... ciepłe i przyjemne w dotyku - odparła, zerkając prosto w jego cudne oczy. - Poza tym jesteś też bardzo przystojnym mężczyzną. Dlaczego nie masz kobiety? Żony?

- Moja narzeczona, która była piewszą kobietą do której zacząłem żywić jakiekolwiek uczucia, zdradziła mnie niedługo po zaręczynach - odpowiedział Magnus, zerkając ze spokojem w jej twarz. - Chciała jedynie mojej nieśmiertelności i niczego więcej. I to nawet nie dla siebie, była mutantką, ale dla swojego chłopaka - cicho westchnął, namyślając się na chwilę. - Od tej pory, choć nie unikam towarzystwa kobiet, tak nie wiążę się z jakąkolwiek, by nie czuć po raz kolejny tego samego. O ile ja w ogóle coś czuje...

Amelia westchnęła cicho, przyglądając się Magnusowi wsunęła niepewnie palce w jego włosy, delikatnie gładząc je palcami.
- Bardzo mi przykro. To co zrobiła było perfidne i haniebne, zabawiła się twoimi uczuciami a to najgorsze, co można uczynić innej osobie. Nie mniej jednak nie możesz całe życie uciekać przed uczuciami. To co się stało to się nie odstanie, a czas płynie nieustannie. Zamknij przeszłość i otwórz drzwi nowym doświadczeniom. Nie wszystkie kobiety są tak wyrafinowane i podłe. Jestem pewna, że z czasem zapomnisz i wszystko się ułoży Magnusie.