KOMNATA V

- Po prostu przelecimy się po Atlantydzie i na wieczór będziesz miał tu wszystkie elfy. Niczego im tłumaczyć nie będziemy, z lotu ciach... i na zamek - wtrącił się Murat. - A tutaj już im wszystko wytłumaczysz.
- Tak będzie szybko, bo szybko je wyczujemy, zwięźle i na temat - dodał Rephaim, kładąc dłoń na ramieniu brata. Zakładam, że nawet szybciej je tu sprowadzimy.
- Jedna z elfek mieszka nad moim mieszkaniem - wtrąciłą Jane, zerkając na Kalonę.

- To wydaje się być dobrym rozwiązaniem. Nie wiem jednak ile to potrwa, a trzeba mieć na uwadze elfy, które mogą przybyć na Atlantydę nim rozwiążemy tą sytuację - odpowiedział synom, zerkając na nich ze spokojme, po czym przeniósł spojrzenie na swą ukochaną. - Tak, to prawda. Czułem ją, kiedy jedliśmy tam śniadanie - przytaknął Kalona, zerkając na ukochaną, po czym na synów. - Po tą kobietę też trzeba będzie polecieć - dodał, skinąwszy głową. W tym czasie Maya wysłała wiadomość do Kamy.

- Wybiorę kilku zaufanych prześmiewców i porozglądamy się po wyspie. Co znajdziemy to przywleczemy tutaj. Jeśli ktoś zostanie, na pewno się o tym dowiemy - odparł Rephaim. - Myślę, że polecimy ja, Seneca, Murat...
- Obowiązkowo - wtrącił się.
- Ronald, Sabbahattin, Magnus, Tobias, Fritr i jeszcze ktoś by się przydał... Loczek i kto jeszcze? Macie kogoś na myśli? Kogoś kto oczywiście ma na tyle silnej woli by podrzucić je tu w kawałeczku.

- W całości - poprawiła ukochanego Katerina. - Lepiej z góry powiedz, że chcesz ich w całości, bo owe "kawałeczki" zrozumieją jeszcze nazbyt dosadnie - dodała z cichym westchnieniem, zerkając mimowolnie na Jane i Kalonę, którzy wtuleni do siebie wyglądali pięknie, a których podziwiała, że nie boi się jej dotykać. - Choć, skoro twój ojciec bez większego problemu tuli Jane... - posłała im ciepły uśmiech, po czym spojrzała na Rephaima, a Kalona zerknął na ukochaną i pocałował ją w skroń, po czym spojrzał na syna.
- Sądzę, że tylu was starczy, na początek - odparł z niewielkim uśmiechem. - Elfów nie jest za dużo, a zbyt wielu prześmiewców może zwrócić uwagę Glorii.
- Serio? Ma takie widoki codziennie, jeśli się nie mylimy. Na pewno będzie patrzyła, czy dzisiaj latają tak czy inaczej - mruknęła Maya z wywróceniem oczyma.
- Z drugiej jednak strony, im więcej ich poleci, tym szybciej wszystkie elfy będą bezpieczne - posłała jej uśmiech Bułgarka.

- Dobrze... - odparł Rephaim. - Mamy lecieć teraz, czy może po sławnym obiedzie? - spytał.
- Ja proponuję zostać na obiedzie, prześmiewca głodny, prześmiewca zły, a na dodatek, jadalnia będzie pełna wampirów... nie zapominajmy, że elfy wyostrzają im apetyt - wtrącił Murat.
- Słuszna uwaga - dodał Fritr, po czym wszyscy zerknęli na Kalonę pytająco.

Na słowa Murata skinął krótko głową, jako znak iż zgadza się z nimi w zupełności.
- Zgodzę się z Muratem - odpowiedział, pogrążając się na chwilę w zamyśleniu. - Jeśli wampiry je poczują, a przy tym będą głodne, może zrobić się nieprzyjemnie, a rozdrażniony głodem prześmiewca nie do końca były w stanie utrzymać elfa w całości podczas lotu - uśmiechnął się delikatnie pod nosem, zerkając na syna spod oka. - Poczekajcie do obiadu, acz bądźcie w pogotowiu, gotowi do szybkiego lotu. Chwila zwłoki może nie zaszkodzić, ale może też przynieść niezmiernie opłakane skutki.
- Ja nie widzę przeszkód, by poczekali - wtrąciła się Maya. - Zapewne wiedziałbym, gdyby zaczęła polować na elfy, a póki co, nie widziałam tego.
- Więc postanowione - przedwieczny posłał wszystkim niewielki uśmiech, po czym zerknął na Alexandra i Vanessę. - Czy mogę wam zaufać, iż nie skoczycie sobie do gardeł? Chociaż podczas obecności elfów?

- Ja niczego obiecywać nie będę - odparła Vanessa, zerkając złowrogo na Aleksandra. - Ten drań teraz jest dobrze, a za chwilę obrót o sto osiemdziesiąt stopni. Nie ma mowy... niech trzyma się kilometr ode mnie - dodał, po czym z wyraźnym fochem wymalowanym na twarzy, zaplotła ramiona i odwróciła głowę od Aleksandra.
Jane zaśmiała się cicho na ten widok, obserwując ich kątem oka.
- Nie zapominaj tylko Vanesso, że od nienawiści do miłości jest tylko jeden krok.
- szybciej mi kaktus na ręce wyrośnie - syknęła, krzywiąc się pod nosem. - Jestem zbyt stara na takie... farmazony.
- Wiek nie czyni z nas ludzi bardziej lub mniej doświadczonymi. Wiek to tylko cyfra, a życie jest jedną wielką zagadką, pełną tajemnic, jest nieprzewidywalne i nawet on... - wskazała palcem Kalonę. - Nie wie co niesie mu los... Ty też nie wiesz. Za to ja młoda elfka, gdyż mam zaledwie trzydzieści lat, również z niejednego pieca chleb jadłam i wiem, że się mylisz - dodała, po czym oparła głowę o pierś ukochanego.
- Niech ci będzie... dziecino - dodała, po czym usiadła na fotelu, nadal trzymając skrzyżowane ramiona.

Alexander i Kalona zgodnie słuchali tej wymiany zdań. Maya zerknęła na nich z szeroko otwartymi oczyma, po czym zaczęła tłumić chichot zasłonięciem ust, a Kat nie mogąc się powstrzymać, wtuliła twarz do ukochanego by jak najbardziej stłumić śmiech.
- To prawda - odparł przedwieczny, zerkając kątem oka na Vanessę. - Nawet ja nie wiem, co przyniesie kolejny dzień i co trafi mi się w życiu. Wciąż się uczę, dzień po dni czegoś nowego, choćby o samym sobie - uśmiechnął się delikatnie. - Choć mam swoje lata, uważam, że nie wiem właściwie nic.

- Ja jestem tylko dzieciną, więc wolę się już nie odzywać - westchnęła cicho, opierając głowę ponownie na ramieniu ukochanego.
- Wy macie swoje zdanie, ja mam swoje na ten temat i tyle - wzruszyła ramionami. - To że...
- Zejdziemy w końcu na to śniadanie? - Przerwała jej Jane, teatralnie przewracając oczami.

Kalona już miał odpowiedzieć, że chyba pora iść na to śniadanie, ale przerwał mu lokaj, który po dłuższych poszukiwaniach wszedł z skłonem i wyłapał wzrokiem Mayę.
- Panno Redbird, Panna Bismac czeka na panią w salonie - odparł z niewielkim uśmiechem na ustach. - Przekazano mi również, iż śniadanie już podano - dodał, skłaniając się pozostałym, a Kalona i Maya zerknęli po sobie.
- Idź - polecił jej. - Najwyżej zaproś ją i na śniadanie. Nie widzę problemu, a jedzenia i tak jest dużo... - dodał, nieznacznie się uśmiechając, a ta skierowała się do salonu. Za przedwiecznym natomiast skierowali się do jadalni.

---> Salon / Maya | ---> Jadalnia / Reszta

<------------- salon / Uriana
Uriana skierowała się prosto do łóżka, mając nadzieję, że szybko uda się jej zaspać i nie będzie musiała myśleć nad tym co działo się w tej chwili na wyspie.

<--- Salon / Hamid

Haitańczyk jak powiedział, tak zrobił, więc szybkim zaklęciem odnalazł elfkę, po czym skierował się odpowiednim korytarzem, by na koniec drogi otworzyć drzwi do komnaty. Ponieważ dziewczyna spała, postanowił jej nie budzić, a jedynie usiadł na fotelu, wpatrując się w jej drobną sylwetkę.

Uriana słyszała jak ktoś wchodzi do pokoju, usiadła raptownie w łóżku wpatrując się w mężczyznę, który usiadł w fotelu. Było ciemno więc nie widziała kto to jest.
- Zajęłam twój pokój? - spytała drżącym tonem.

- Nie - krótko odpowiedział elfce prześmiewca, zerkając na nią spod oka. Póki co wolał być w cieniu, bowiem obawiał się iż jego obecność może spłoszyć białowłosą. - Ten zamek ma wiele komnat, pustych, acz stale przygotowanych dla gości a ta akurat się do takich zalicza - dodał, pochylając się nieznacznie, acz przy tym wciąż wpatrując się w drobną posturę elfki. - Jak się czujesz, Uriano? - zapytał się, nie rozumiejąc, skąd te pokłady łagodności się w nim wytworzyły.

Kiedy się odezwał, wiedziała już, że rozmawia z Hamidem. Uśmiechnęła się mimowolnie, iż cieszyła się, że jest to ona a nie jakiś inny jego brat, który mógł przyjść w innych zamiarach, niż tylko dowiedzieć się jak się czuje.
- Dobrze... wszystko jest w porządku, a co u ciebie? Misja się powiodła? Wszyscy żyją? - spytała, wpatrując się w jego ogromną posturę. - Cieszę się, że jesteś cały i zdrowy.

Widząc uśmiech Uriany, sam mimowolnie się do niej uśmiechnął. Poczuł nawet, jak po jego ciele rozlewało się przyjemne ciepło, które skumulowało się gdzieś koło serca.
- Wszyscy z wyjątkiem nazbyt pewnej siebie Glorii - odpowiedział Haitańczyk ze skinieniem głową. - Nawet ci, których złożyła w ofierze już wracają wolno do pełni sił, a jedyną ofiarę wskrzesiła sztyletem Anna - dodał z niewielkim uśmiechem. - Żaden z moich braci ci się nie narzucał? Mam któremuś wyperswadować to z głowy? - zagadnął, przyklejając do ust tajemniczy uśmiech.

Uriana pokręciła w niedowierzaniu głową, mierząc go surowym spojrzeniem.
- Dopiero co wróciłeś z wojny i już chcesz wojować? - mruknęła pod nosem. - Nie wiem czy z tego faktu powinnam się cieszyć czy może martwić - dodała, opadając na łóżko. - Znowu będziecie latać, gwałcić i mordować.

- Jestem wojownikiem. Kolejna potyczka nie będzie stanowić dla mnie problemu. A moi bracia, jako że uwielbiają mnie drażnić choć nie wiem dlaczego, prędzej czy później w końcu oberwą po tych niewyparzonych otworach gębowych... - dodał, mimowolnie uśmiechając się na samą myśl, jednak uśmiech szybko znikł z jego twarzy. - Uriano, z mojej ręki nie spadnie ci nawet włos. Masz moje słowo - zerknął w jej oczy. - A każdego, kto będzie miał czelność do tego dopuścić, z przyjemnością poślę do piachu.

Uriana pokręciła głową w niedowierzaniu, teatralnie przewracając oczami. Czuła się niepewnie, lecz szybciej dałaby się zabić niż pokazała po sobie, że się boi.
- Nie musisz się kłopotać mój drogi. Poradzę sobie i bez twojej pomocy. Niemniej jednak dziękuję ci za troskę i opiekę. Może ci się wydaje, że tego nie doceniam, ale tak nie jest. Doceniam, tylko ja nie potrafię okazywać uczuć... aczkolwiek jest mi ciężko je okazywać - dodała cicho wzdychając. - Cieszę się, ze wszyscy wyszliście z tego cało. Mimo wszystko... cieszę się i sama nie mogę uwierzyć w to co mówię.

Hamid wysłuchał tego, co miała do powiedzenia elfka. Widział, jak wywraca oczyma, na co ten jedynie pokręcił głową w niedowierzaniu. Zamyślił się na chwilę nad jej słowami, nad tym co czuje przy Urianie, nim znów odnalazł język za zębami.
- Bez wątpienia sobie poradzisz - przytaknął na jej słowa posłusznie. - To jasne jest jak słońce - dodał, uśmiechając się nieznacznie. - Acz wolałbym mieć pewność, że nic ci nie będzie i nikt nie będzie cię niepokoił, moja droga - mówił, wstając i przysiadając się obok białowłosej. - Jesteś elfką, elfy są kruche, dlatego trzeba się o nie troszczyć, a ja chcę się troszczyć o ciebie - dodał, zerkając w jej oczy.

- Ty chcesz się troszczyć o mnie? - mruknęła. - Dlaczego? Czym różnię się od innych elfek, które nie są tu mile widziane... a raczej mile widziane ale pod innym względem - dodała, cicho wzdychając. To szaleństwo nie znasz mnie, widzisz mnie dziś pierwszy raz w życiu i już jesteś pewny, że chcesz mnie chronić? Szybki jesteś nie ma co i pewny siebie.

- Chcę - potwierdził, udzielając odpowiedzi na jej pytanie. - Czym się różnisz... - zamyślił się na chwilę, zerkając na kobietę w zamyśleniu. - Jesteś wojownicza, moja droga. Delikatna, ale wojownicza - dodał, zerkając w jej oczy. - Poza tym, jesteś cholernie inteligentną osobą i piękną kobietą - dodał, uśmiechając się blado. - I głównie dlatego chcę się o ciebie troszczyć - dodał z powagą. - Nie chcę, by stała ci się jakakolwiek krzywda. I jestem pewien, że chcę - zerknął w jej oczy.

- Nie wiesz o czym mówisz... nie znasz mnie. Mojego charakteru, mojej osobowości, moich wad... skąd możesz wiedzieć i dlaczego proszę powiedz mi, mam się na to zgodzić? - spytała, obracając się na bok i podpierając się na łokciu wbiła w niego triumfalne spojrzenie. - Dziękuję za komplement Hamidzie.

- Cóż. Nie mówię, że masz się na to zgodzić. Mówię raczej, iż powinnaś, ze względu że elfy bardzo łatwo jest zranić, a bardzo dużo jest tak samo osób jak i rzeczy, które mogą to zrobić - odpowiedział Hamid, wciąż wpatrując się w elfkę. - Decyzja pozostaje jedynie dla ciebie. To twoje życie, Uriano - dodał, wzruszając nieznacznie ramionami. Na podziękowanie za komplement uśmiechnął się pod nosem i skinął krótko głową. - Nie masz za co dziękować... - odparł nieco beznamiętnie. - I prawda, nie znam cię. Ale chciałbym poznać.

- Więc może zacznijmy od tej słusznej uwagi Hamidzie - odparła niemal szeptem. - Poznajmy się, a potem czas pokaże co ma dla nas w zanadrzu - dodała, wpatrując się w twarz Hamida. Po chwili parsknęła śmiechem. - Wiesz, że twoja twarz choć ładna, wygląda strasznie groźnie?