OGRÓD GŁOWNY

Jej ciepła dłoń przyprawiła przedwiecznego o kolejną falę delikatnych i rozkosznych dreszczy. Nie protestował ku temu, nawet pozwolił sobie po raz kolejny zadrżeć pod jej subtelnym dotykiem, westchnąwszy przy tym w rozkoszy i rozmarzeniu. Jej pocałunki jedynie rozpalały jego pożądanie, jednak musiał to hamować, bo przecież Jane jest delikatna, a poza tym raczej nie chcieli by chodzić po ogrodzie w stroju Adamowym. Przecież z okna mogą zapuszczać żurawia jego synowie, może też pracownicy... Nie mógł sobie pozwolić na to, by mieli powody by szeptać za jego plecami, choć z drugiej strony... miał do w miejscu jak najbardziej czekoladowym. Nie liczyło się dla niego nic, poza tą chwilą i tą drobną kobietą. Kiedy oderwała się od niego na krótką chwilę, westchnął zerkając w jej oczy z czułością.
- Oszalałem... - zamruczał, czując jak rozpina kolejne guziki od jego koszuli. - Oszalałem na twoim punkcie...
Kiedy znów wpiła się w jego wargi, z rozkoszą i oddaniem odwzajemniał jej każdy pocałunek, wsuwając język między jej wargi, a jego dłonie rozpięły kolejny guzik od jej koszuli...

Odwzajemniając pocałunek, nagle uświadomiła sobie, że są w miejscu, w którym wszyscy mogą ich obserwować, nawet pomimo gęstej mgły. Delikatnie odsunęła się od niego, zerkając mu głęboko w oczy.
- Murat powiedział, że jesteśmy wciąż obserwowani, nie chciałabym, psuć twojej reputacji - szepnęła, odgarniając z jego czoła ciemnobrązowy kosmyk. - Kocham cię... mój ty aniele - dodała, po czym zsunęła palec po jego nosie i przesunęła nim po jego ustach. - Późno już, powinnam wracać do domu - westchnęła, czując jak wzdryga się na samą myśl o tym miejscu.

- Moją reputację doskonale sam sobie popsułem przed latami - westchnął, obserwując kątem oka, na ile udało się mu to wychwycić, jak palec kobiety błądzi po jego twarzy. Spochmurniał również na to, że powiedziała, iż powinna wracać do domu. Przełknął na to nerwowo ślinę, bowiem nie chciał jej puścić. Miał za to ochotę zaproponować jej, by została z nim tutaj, nie martwiąc się o rzeczy czy o mieszkanie. Westchnął cicho, zerkając na tą kobietę. - Rozumiem - wyszeptał, zerkając na nią. - Chcesz, bym cię odprowadził?

- Jeśli nie sprawi ci to kłopotu? - odparła, obserwując jego twarz. - Jesteś na mnie zły? - spytała widząc, że spochmurniał. - Też nie chcę się z tobą rozstawać, ale też nie mogę narażać twojej reputacji, pomimo iż twierdzisz, że już ją masz zepsutą, chociaż ja tak nie uważam, za to twoi synowie mogą zacząć gadać, że wpadłeś w sidła romansu z durną i głupią elfką przeciętnej urody, w dodatku pyskatą, o czym Murat zapewne nieumieszka rozpowiedzieć.

- Nie sprawi - przytaknął na jej słowa z niewielkim uśmiechem na ustach. Zerknął na nią i mimowolnie uśmiechnął się na jej słowa. - Nie jestem zły. Bardziej... powiedziałbym że po prostu jest mi smutno, iż musisz już wracać do siebie - dodał, zerkając na nią spod oka i z niewielkim uśmiechem cicho westchnął. - Wasza rozmowa była... - nie wiedział jak ubrać to w słowa, dlatego zakończył: - wprost pasjonująca. Do tej pory nie widziałem, by tak rozmawiał z kobietą - zaśmiał się cicho, kręcąc w niedowierzaniu głową. - Dlatego też sądzę, że nie tyle uznał cię za pyskatą, ile mu zaimponowałaś.

- Nie było czym - odparła, wpatrując się w rozmarzeniu w jego oczy. - Gdyby nie ty, zapewne nie ważyłby tak bardzo słów, więc po prostu był łagodny w słowach - dodała, cicho śmiejąc się pod nosem. Po chwili westchnęła cicho przenosząc spojrzenie na widok miasta, skąpanego we mgle. Gdzieś nieopodal cicho grały świerszcze, przerywając co chwile nocną ciszę, woń kwiatów cudownie wwiercała się w nos Jane, a migoczące na niebie gwiazdy były obłędne. - Tu jest cudownie - szepnęła.

- Było - uśmiechnął się do kobiety pod nosem. - Ze znanych mi jego rozmówczyń, jedynie Maya sobie... ujmijmy to słowem "pozwala" - zaśmiał się cicho na nietypową relację, jaką dzieliła druidka i ten konkretny prześmiewca. - To prawda, ale nawet najpiękniejsze miejsce, nawet najwspanialsze królestwo jest niczym, jeśli nie masz z kim go dzielić - westchnął, zerkając na Jane ze spokojem i niewielkim, może nawet niepewnym gdzieś tam uśmiechem. Splótł z nią palce, opierając głowę na jej ramieniu i cicho westchnął. - Ja mam. Najcudowniejszą i idealną kobietę - pocałował ją w skroń.

Wtuliła policzek w jego włosy cicho wzdychając.
- Za bardzo mnie idealizujesz kochanie. Jestem tylko szarą myszką, nikim więcej, nie mam nic. Nie mniej jednak dziękuję ci za miłe słowa. Maya też jest blisko ciebie, więc zapewne tylko dlatego, że macie dobry kontakt, uchodzi jej wiele płazem. Tak myślę - dodała, cicho się śmiejąc.

- Masz więcej, niż możesz sobie wyobrazić - odparł mężczyzna, zerkając na kobietę spod oka. - Masz najpiękniejszą duszę, jaką widziałem. Jesteś niezwykle inteligentną kobietą, która wie wiele. Masz czyste, dobre serce - położył nawet na nim dłoń. - A przy tym jesteś niezwykle piękną kobietą, nawet jeśli sama twierdzisz inaczej - w dezaprobacie pokręcił głową. Zaśmiał się cicho na jej słowa, znów nieznacznie kręcąc głową. - Możliwe. Maya jest dla mnie jak córka i siostra zarazem. Nigdy nie miałem ani siostry ani cóki - westchnął, wzruszając ramionami.

- Nie masz córki? To dziwne, masz tylu synów i ani jednej córki - odparła, zamyślając się na chwilę. - To wręcz niesłychane - dodała, po chwili zastanowienia. - Może masz córkę, tylko o niej nie wiesz?
To mogło być możliwe, w końcu żyje pięćdziesiąt tysięcy lat. Mógł mieć córkę, o której jeszcze się nie dowiedział. Popadła w zamyślenie, wpatrując się w panoramę miasta.

- Nie mam ani jednej córki, mimo że synów sam nie potrafiłbym zliczyć - przytaknął na swoje i jej słowa. - A przynajmniej o żadnej nie wiem - zamyślił się mężczyzna. - Nie, z pewnością nie mam córki - upewnił się w myślach, zerkając na kobietę. - Sądzę, że wiedziałbym o tym - uśmiechnął się niepewnie, zerkając na kobietę spod oka. Zerknął jak ona w panoramę miasta, rozkoszując się chłodnym wiatrem, jaki rozwiewał ich włosy. - Mógłbym stąd się nie ruszać - westchnął w zachwycie, zerkając z uśmiechem na kobietę.

- Ja również, ale niestety pora na mnie - odparła wstając z miejsca. - Nie chcę zawracać ci głowy, jesteś na pewno zmęczony. Zapewne chcesz odpocząć, przyznam szczerze, że ja również czuję się senna. Jestem zmęczona, czuję się troszkę przytłoczona nadmiarem informacji i tym wszystkim co się wydarzyło, chociaż muszę przyznać, że jestem... szczęśliwa. Pierwszy raz od bardzo dawna, czuję smak szczęścia. To nie zwykłe uczucie i dziękuję ci za to.

- Nie potrzebuję wiele snu - powtórzył swoje słowa, zerkając na kobietę spod oka. - Nie miej, tyle wydarzyło się dzisiejszego dnia, iż... nawet jeśli jestem zmęczony, to jest to przyjemne zmęczenie - posłał jej uśmiech, ciepły i troskliwy. - Poza tym, czy mi się zdaje, czy miałem cię odprowadzić? - zaśmiał się, również wstając z miejsca i wyciągnął ku niej dłoń, splatając z nią palce. - Dziękuję ci za ten dzień, Jane - zerknął w jej oczy po czym pocałował ją w skroń.

- To ja dziękuję tobie - odparła z uśmiechem, również splatając palce dłoni z jego palcami. - Nawet nie wiesz ile dzięki tobie dziś otrzymałam dobrego. Mniejsza o to chodźmy już, powinieneś się położyć i porządnie wyspać.
-------------------> Atlantydy 1/1 / Jane i Kalona

<------------ Salon / Tobias i Lydia
Weszli do ogrodu, po czym zaczęli kierować się wolną alejką w głąb drzewostanu.
- Długo mieszkasz już na Atlantydzie? - spytał, zerkając na elfkę z ukosa.

Lydia, obserwując piękne widoki jakie rozpościerały się po ogrodzie, usianym rozmaitymi, wonnymi i kolorowymi kwiatami, które drażniły jej zmysły acz przy tym uspokajały, westchnęła cicho w zachwycie. Kiedy zadał jej pytanie, zerknęła na Tobiasa spod oka, uśmiechając się blado.
- Mieszkam tu od ponad czterdziestu lat - odpowiedziała, wolno krocząc przy prześmiewcy. - Rodzice przypłynęli ty ze mną, jak miałam roczek. A ty?

- A ja podróżuję, włóczę się po świecie, ale można rzec, że jestem tu tubylcem - odparł z uśmiechem. - Nie boisz się mieszkać na Atlantydzie? To miejsce jest nieprzychylne delikatnym i wrażliwym rasom, chociaz nie znam miejsc, które dla was elfów byłyby przychylne. Macie swoisty talent do pakowania się w kłopoty. Jak do tej pory sobie radziłaś?

- Jakoś, z przymusu - odpowiedziała mu blondynka, zerkając na niego spod oka. - Nie wychylałam się poza Centrum miasta, nie imprezowałam bo itak tego nie cierpię, a klientki przychodziły do mnie, więc poza zakupami prawdę mówiąc nie wychodziłam nawet z domu - uśmiechneła się blado. - Jestem kosmetologiem - dodała w ramach wyjaśnień.

- To bardzo interesujące zajęcie - odparł, wysuwając w jej kierunku dłoń. - Wymaga nie tylko umiejętności i artyzmu od ciebie, ale też znajomości jak robić by nie zaszkodzić. Zawsze podziwiałem fakt, jak bardzo kobiety zmieniają się poprzez makijaż, nie wydaje ci się droga Lydio, że nas troszkę oszukujecie? - spytał, śmiejąc się pod nosem. - Chociaż u ciebie nie widać tony szpachli i opadających od cieni powiek, to miłe. Noo chyba, że jesteś tak dobrą kosmetyczką, że udało ci się ukryć przed prześmiewczym okiem jakieś mankamenty urody?

- Choć lubię bardzo mocny makijaż, taki w stylu glam i rock na raz, jednak wiem, że liczy się prostota i subtelność, bo co mi po tym że pomaluję powieki na czarno, jak dzieki temu zamknie mi się oko, a ponadto wyglądałabym jak panda, a nie o to w tym chodzi. Trzeba podkreślać urodę, a najlepiej podkreśla się subtelnymi akcentami - uśmiechneła się tajemniczo. - Jednak, nie powiem, są osoby które w takiej stylizacji wyglądają cudownie, acz to wyjątki - wzruszyła nieznacznie ramionami, po czym spojrzała na jego wyciągniętą dłoń, którą niepewnie ujęła. - Nie jesteś tak starszny, jak to się słyszy o prześmiewcach - zaśmiała się cicho, niemal natychmiast rumieniąc się i klnąc w myślach na te słowa.

Zaśmiał się cichutko pod nosem, mierząc ją zaciekawionym spojrzeniem.
- A dziękuję moja droga. Pochlebiasz mi. Moich braci można liczyć w setkach, a może nawet w setkach tysięcy i uwierz mi nie wszyscy są latający ideałem. Większość z nich po prostu bierze sobie to, co chce, a w stosunku do kobiet bywają nawet brutalni. Większość z nich wyzbyła się ludzkich uczuć, twierdząc, że tak jest łatwiej, a prześmiewca bez emocji to maszyna do zabijania. Lepiej nie ryzykuj samotnych spacerów, bo jestem pewny, że wielu chciałoby cię skrzywdzić. - Delikatnie uniósł jej rękę i pocałował w dłoń. - Usiądziemy? - wskazał dłonią ławkę, która stała nieopodal.

Wysłuchała go z należytą uwagą, jedynie uśmiechając się pod nosem. Na złożony pocalunek zarumieniła się nieznacznie, opuszczając speszone spojrzenie, po czym zerknęła na wskazaną ławkę.
- Tak, możemy usiąśc - przytaknęła na jego propozycję, po czym pociągnęła go w jej stronę i usiadła jako pierwsza. - Nie wiem, kto urządzał ten ogród, ale jest wspaniały. Wiele kolorów i zapachów, ale nie przytłacza - uśmiechnęła się pod nosem. - Jeśli mogę spytać... Ile masz lat i skąd pochodzisz..?

Tobias zaśmiał się na jej upór, jednak postanowił odpowiedzieć.
- Mam tysiąc pięćset lat... przeszło, a urodziłem się w USA. Z tamtąd podróżowałem do Europy, gdzie dowiedziałem się o Atlantydzie. Zabrałem się tu z moim bratem i już zostałem. Twoja rodzina skąd pochodzi? Masz rodzeństwo? Czy jesteś jedynaczką? - spytał z uśmiechem. - Nie tęsknisz za rodziną?

- Wow - tylko tak skomentowała jego wiek. - Jestem jedynaczką, a za rodziną tęsknię, acz regularnie się z nią kontaktuję. Telefon, Skype i podobne wynalazki znacznie ułatwiają życie - posłała prześmiewcy delikatny uśmiech. - A moja jedtna podróż, była z Norwegii tutaj - z westchnieniem wzruszyła ramionami. - Poza tym, jest mi całkiem dobrze w samotności. Wiem, że nic mi się nie stanie i po prostu mogę robić to, co chcę. Uwielbiam choćby śpiewać, acz nie cierpię swojego głosu... - mimowolnie skrzywiła się pod nosem.

- Śpiewać lubisz? - spytał. - To miło bo ja bardzo lubię słuchać kobiecego śpiewu. Mogłabyś? Coś zanucić? - spytał, ciepło się uśmiechając. - Sprawisz mi ogromną przyjemność.