OGRÓD GŁOWNY

Cami zaśmiała się, przenosząc spojrzenie na Klausa. Usiadła obok niego, lokując w nim swoje spojrzenie.
- Studiowałam psychologię, odbyłam krótki staż, a potem ruszyłam w świat... - zaczęła. Przez chwilę milczała, próbując pozbierać swoje myśli w jedną rzeczową całość. - W moim życiu wydarzyło się coś, co sprawiło, że próbuję odnaleźć... dociec do prawdy i zrozumieć rozum i postępowanie człowieka. Co popycha ich do zła do czynów, które są wbrew zasadom społecznym, wbrew zasadom etycznym i co kieruje takimi ludźmi. Co sprawia, że człowiek, którego zna się całe życie, nagle zachowuje się tak jakbyśmy go w ogóle nie znali. Nie wiem czy potrafię ci to wytłumaczyć - westchnęła w niemocy, cicho wzdychając. - Kto prócz mnie mówił ci o twoim uśmiechu? - Nagle zmieniła temat, próbując przerwać ciszę, która zaczynała stawać się dość niewygodna.

Klaus wysłuchał Cami, zaciekawiony jej odpowiedzią. Gdy tylko zadała mu pytanie, przechylił się do przodu i zaparł łokcie na kolanach, wpatrując się w obrany przez siebie punkt.
- Tak naprawdę były to dwie osoby. Jedna z nich jest nieistotna gdyż już nie żyje, a druga jest istotna ale mnie nienawidzi - mówił, nie odrywając wzroku, od miejsca które sobie obrał. - Szczerze mówiąc, nie chciałbym, byś znalazła się kiedykolwiek w którejś z tych grup moja droga, a co do twoich poszukiwań... to siedzi obok ciebie bardzo dobry przykład na to, jak można być złym bez powodu - dodał, spoglądając w jej stronę spokojnym wzrokiem.

Cami przez chwilę milczała, również wpatrując się w dowolnie obrany punkt. Po chwili przeniosłą wzrok na Klasusa.
- W poszukiwaniach prawdy, dowiedziałam się i tkwię w przekonaniu, że nic nie dzieje się bez powodu - odparła, melodyjnym tonem. - Życie kształtuje naszą osobowość, wpływ otoczenia a przede wszystkim najbliższych nam ludzi, którzy nas otaczają. Wiem też, że nikt nie rodzi ani dobry, ani zły. Po prostu to nasza sprawa, co wybieramy. Czasami kieruje nami dobro konieczne, bo czasem lepiej kłamać niż mówić prawdę, chociaż uważam, że nie warto bo każde kłamstwo wcześniej czy później wyjdzie na jaw. Jesteś tajemniczy, masz w sobie coś intrygującego i myślę Klaus, że nie miałeś lekko w życiu, ale nie uważam cię za złego człowieka czy istotę, jak zwał tak zwał. Po prostu los nie szczędził ci kłód i smutków i to on kształtował twoją osobowość. - Mówiąc to delikatnie pogładziła jego ramię, zerkając na niego z ciepłym uśmiechem. - Mój brat... był księdzem, w czasie mszy, wymordował pół miasta, bez wyraźnego powodu. Od tego czasu zastanawiam się co się stało - westchnęła, czując jak do jej oczu napływają łzy.

Słuchał jej słów w zamyśleniu, gdyż było w nich sporo racji, a on rzadko komu ją przyznawał. Kiedy delikatnie przejechała dłonią po jego ramieniu, odwzajemnił uśmiech, lecz kiedy wspomniała o bracie, na powrót spoważniał.
- Jest na tym świecie wiele rzeczy, moja droga, które zdają się być nie do wyjaśnienia, jednakże każde mają swoją przyczynę. Jeśli twój brat był księdzem, człowiekiem niosącym dobro i nie miał wyraźnego powodu by wymordować tych ludzi... to musi istnieć jakieś głębsze dno jego czynu... - otulił ją ramieniem i delikatnie chwycił dłonią za podbródek blondynki. - Mogę ci pomóc jeśli chcesz Cami..