SALON I

- Wspominała, nie plotkowała - odpowiedział przedwieczny, cicho śmiejąc się pod nosem. - I nie nsgminnie, a jedynie raz czy dwa - skinął głową na potwierdzenie własnych słów. - Mówiła, jak sympatyczną i pozytywną osobą jesteś. Nie więcej - posłał jej kolejny uśmiech. - I mi równieź niezmiernie miło panią poznać, panno Kamo - siedząc, skłonił się nieznacznie.

- Ale sam pan powiedział, że wiele - zaśmiała się perliście. - Taaa... - zamruczała. - Panna... stara. Ja o panu również wiele słyszałam i jestem zaszczycona, że w końcu mam przyjemność i okazję poznać. Bywałam już tutaj, ale jakoś uciekła pan przede mną.
- Wcale się nie dziwię - mruknął Murat.
- Milcz... gnido dworska - syknęła.

Jane zaśmiała się pod nosem, przyglądając się dziewczynie.
- A gdzie jest ta dziewczyna... elfka? - spytała nagle.

Kalona zaśmiał się cicho, kręcąc w niedowierzaniu głową.
- Niestety, nie ucieknę przed obowiązkami, moja droga, a tych nie mam mało - westchnął cicho, po czym spojrzał na ukochaną, króra zadała pytanie o elfki.p, na co ten wyteżył słuch. - Jedna jest w ogrodzie, wraz z Tobiasem, a druga w jednej z komnat z Magnusem - odpowiedział, zerkając na Jane. - Chcesz się z nimi spotkać? Możemy zawołać obie, jeśli chcesz.

- Nie... chciałam tylko upewnić się, ze nadal tu są - odparła. - Magnusowi nie chciałabym teraz przeszkadzać. - Zaśmiała się pod nosem.
- Bo co? - wtrącił się Murat.
- Bo tak i już?
- Ojcze?

- Wasz brat... - zaczął Kalona z tajemniczym uśmiechem - ujmijmy to, iż coś w nim pęka.
- Zakochał się..? - Shikamaru zerknął na przedwiecznego z niedowierzaniem.
- Nie do końca - odparł Kruk. - Nie wiem, czy można to nazwać zakochaniem, ale z pewnością ta kobieta, nawet mimo niezwykle krótkiej znajomości, jest dla niego kimś więcej, choćby podświadomie - nieznacznie uśmiechnął się pod nosem.

- Tak od razu się zakochał - zaśmiał się Murat. - A ty tez tak na zawołanie potrafisz się zakochać? - spytał.
- Miłość to uczucie, którego nie da się przewidzieć - odparła Jane. - Nagle pojawia się ktoś, twoje serce zaczyna szybciej bić, czujesz, że coś zaczyna się zmieniać.
- Ale nie tak od razu, nie popadajmy w paranoję.
- Ja od razu poczułam coś do twojego ojca.
- I od razu wiedziałaś, że to miłość?
- Od razu wiedziałam, że jest kimś więcej niż zwykłą osobą w moim życiu. Po prostu coś pękło.

- Zgodzę się z Jane i podzielam jej zdanie - odparł Kalona, zerkając na synów. - Miłość dojrzewa z czasem, staje się silniejsza i trwalsza, ale może zacząć ją nawet pozornie błahe spojrzenie - uśmiechnął się nieznacznie, zerkając na ukochaną.
- Kim jesteś i co zrobiłeś z ojcem..? - Shikamaru zerknął na niego podejżliwie. - Mówisz jak nie on...
- Wolisz, bym... inaczej okazywał uczucia..? Albo inne uczucia..? - zagadnął Kruk z uroczym uśmiechem.
- Nie, ale muszę się przyzwyczaić... - westnął cicho Japończyk. - Jednak cieszę się waszym szczęściem - posłał parze delikatny uśmiech.

Jane jedynie się uśmiechnęła, wtulając się w swojego anioła.
- Miłość przychodzi nieproszona, w najmniej spodziewanym momencie i otwiera przed nami ogrom drzwi i nowych doświadczeń. Niby wydaje nam się, że już wszystko o niej wiemy, ale kiedy przychodzi i wpuszczasz ją do swojego serca, okazuje się, że nic o niej nie wiesz - wtrącił się Rephaim, całując Katerinę w skroń. - Jedna chwila i cały misternie budowany mur, wokół którego toczy się nasze życie, spada jak domki z kart, przez jedno spojrzenie i uśmiech.
- Albo przez jedną usłyszaną piosenkę i ton głosu - dodała Jane.

Kiedy Rephaim pocałował ją w skroń, Katerina niemal natychmiast zarumieniła się na policzkach i uśmiechnęła się nieśmiało. Rephaim od zawsze ją onieśmielał, sprawiał, że stawała się małą dziewczynką. Wtuliła się do niego, z nieustającym uśmiechem, opierając czoło o jego ramię, po czym cicho wesctchnęła, napawając się jego zapachem. Kiedy Jane powiedziała o piosence, prześmiewcy zgodnie zerknęli na nią w zaciekawieniu.
- Nasz ojciec śpiewa..? - zagadnął zaintrygowany Seneca, zerkając to na elfkę to na przedwiecznego. - Nigdy go nie słyszałem choćby nucącego...

- A czy ja powiedziałam, że śpiewał? - Uśmiechnęła się tajemniczo, gdyż wiedziała, że wolał pozostawić to w tajemnicy. - Wyciągasz zbyt pochopne wnioski mój drogi. Ja tylko podsumowałam, ale nie wspomniałam o twoim ojcu, chociaż myślę, że owszem... na pewno pięknie brzmi.

Nim jeszcze odpowiedziała, zaciekawiony przedwieczny zerknął na ukochaną, oczekując na jej odpowiedź. Kiedy udzieliła jej, dość wymijającej, uśmiechnął się pod nosem, przesuwając dłonią po jej ramieniu i pocałował ją w skroń.
- Bez wątpienia - posłusznie, z nieznacznym uśmiechem, przytaknął Włoch. - I widocznie, owszem, wyciągam zbyt pochopne... - skinął krótko głową, po czym wyjrzał za okno.
- Najważniejsze jest to, iż jeśli poradzimy sobie z tą burzą, która nadciąga, będziemy szczęśliwi - uśmiechnął się Ronald, o dziwo wykrzesując z siebie odrobinę optymizmu. - Czuję kolejną elfkę..? - zainteresował się, przypominając sobie iż wyczuł kolejny elfi zapach.

- No przecież mówiliśmy ci, że jest na zamku Amelia... z Magnusem - odparła Jane, chichocząc cicho pod nosem.
- I są zajęci, nie chcą im przeszkadzać - wtrącił się Murat. - Z księżyca spadłeś?
Jane zerknęła na ukochanego, posyłając mu ciepły uśmiech. Splotła z nim palce i pocałowała go w skroń, jednocześnie zaciągając się jego zapachem.
- Kocham cię - szepnęła niemal bezgłośnie.

- Tak, z księżyca. I nie polecam, bo paskudnie rwie mnie od tego czasu w plecach - Ronald uśmiechnął się do brata uroczo. - Niestety, skleroza i demencja starcza dają o sobie znać - westchnął cicho, zerkając kątem oka na Jane.
Kalona, do którego to elfka się zwróciła, a nawet pocałowała go w skroń, odwzajemnił uśmiech, zerkając w jej cudowne, błekitne oczy, po czym pocałował ją w policzek, również zaciągając się jej wspaniałym, upajającym zapachem.
- Jesteś dla mnie wszystkim - szepnął, chowając twarz w jej włosach.

- Przestańcie bo się porzygam - westchnął Murat, obserwując Jane i ojca.
Jane zachichotała, przenosząc spojrzenie na Murata.
- Znajdź sobie swoją połowę, a przestaniesz zazdrościć innym.
- Że ja? - Roześmiał się głośno. - Że ja mam szukać połowy? I że ja wam zazdroszczę? Nie bądź niemądra.
- Nie twierdzę, że jestem.
- No to nie opowiadaj bzdur.
- To nie bzdury tylko stwierdzenie faktu.
- To steki bzdur. Nie szukam nikogo, jestem sam i tak mi dobrze.
- Czyżby?

Kalona cicho zaśmiał się po raz kolejny, słuchając rozmowy między Jane a Muratem. Ich rozmowy zawsze były pasjonujące dla słuchaczy, a przy tym nie raz i pouczające. Kiedy jefno drugiemu powiedziało, co miało do powiedzenia, zerknął z nieznacznym uśmiechem wymalowanym na ustach na syna.
- Po raz kolejny zgodzę się z Jane - odparł, przerywając swe milczenie. - Nie wątpię, że jest ci dobrze, ale jednak kiedy kogoś pokochasz, jak ja Jane, świat nabiera nowych barw i smaków, które są piękne i wyjątkowe. Jednak nic na siłę, z czasem samo przyjdzie - wciąż się uśmiechał. - Może nawet poczujesz coś do kogoś, kogo już znasz..? - uśmiechnął się tajemniczo. - Nie ważne, ile czasu będziesz czekać, to jest tego warte.

- Piepszenie o szopenie - mruknął. - Miłość jest słabością, samemu jest mi dobrze i nie ma w okolicy żądnej kobiety, która by mnie urzekła. Baby są słabe, a większość z nich to przebiegłe matrony. Nie warte niczyjej uwagi, a dobre są tylko na jedną noc.
- Przestań traktować je przedmiotowo to nie będą takie jakimi je widzisz.
- Nie traktuje ich w ogóle, bo w ogóle nie są mi do szczęścia potrzebne. Możemy zejść z mojej skromnej osoby? Nie macie swoich problemów?

Kiedy poprosił grzecznie, by zejść podczas rozmowy z jego osoby, prześmiewcy uśmiechęli się tajemniczo, Maya zerknęła na niego z uniesioną brwią, a Kalona jedynie skinął krótko głową.
- Zgodnie z życzeniem - posłał mu delikatny uśmiech, szukając przy tym w głowie kolejnego tematu, na jaki mogli by porozmawiać. - Jest dziwnie spokojnie... - mruknął, zerkając za okno. - Pogoda jest dla druidów wprost idealna, nie za zimno i nie za ciepło. Brak deszczu i słońce, a ta siedzi cicho w ukryciu, którego nie możemy wytopić - zmarszczył czoło, zamyślając się na chwilę.

- Cierpliwości, wylezie z ukrycia, gdy nadejdzie czas. Zapewne dobrze się ukrywa, więc szkoda naszych wysiłków na poszukiwania jej - odparł Rephaim. - Teraz trzeba pozbierać elfki i elfy z wyspy, a reszta sama się wyjaśni.
- A może się rozmyśliła - zaśmiał się Murat. - Może doszła do wniosku, że i tak jest na straconej pozycji?

- Nie rozmyśliła się. Gdyby nie podjęła decyzji, nie miałabym wizji - wtrąciła się Maya, która do tej pory milczała, siedząc obok Kamy. - Z pewnością coś zrobi, jednak nie miałam żadnego punktu zaczepienia, jeśli chodzi o datę. Właściwie, to nie potrafiłam rozpoznać nawet pory dnia - skrzywiła się pod nosem w swojej bezradności.
- Jak ja kocham szukanie igły w stogu siana... - mruknął Ronald, przecierając twarz dłonią.
- Dobrze się składa, bo akurat zgubiłam jedną w stajni - Kat uśmiechnęła się kpiąco, zerkając na niego. - Musiałam zszyć pękające siodło, a po skończonej pracy igła wpadła mi do stogu siana - wyjaśniła, a z jej ust nie schodził uśmiech.
- Żartujesz..? - Irańczyk zerknął na nią jak na siódmy cud świata.
- Masz szczęście, że tak. I masz też szczęście, że to chyba nie pora na żarty - Bułgarka cicho westchnęła, zamyślając się na chwilę.
- Skoro o elfach mowa - wtrącił się przedwieczny - zna ktoś jakiegoś, który już jest na Atlantydzie? Oczywiście trzeba obserwować porty i lotnisko, ale te "na miejscu" już można tu sprowadzić, czyż nie?

- Ja chyba nie znam nikogo - zamyślił się Murat.
- Ja również nie, ale teraz sporo tych ras przyciągnęła wyspa. Co chwile pojawia się tu ktoś nowy. Można by zostawić w porcie właśnie i na lotnisku ogłoszenia dla elfów. wiedziałyby gdzie iść jak już dotrą na wyspę.

- To dobre, acz i złe rozwiązanie - przedwieczny zamyślił się na chwilę. - Wiedziałyby, gdzie mają iść, ale czy nie sądzisz, że i dla naszej czarnoskórej przyjaciółki byłoby to ewidentne zaproszenie? - niepewnie zerknął na syna, starając się ważyć słowa. - Acz, zawsze można zasłonić się choćby, dla przykładu, balem - zerknął na Jane pytająco, a bracia spojrzeli po sobie. - Raczej nie zaatakuje, jeśli będzie tu tłum, a ponadto, zawsze można wymyślić powód. Choćby bal dobroczynny, albo na nowy początek.
- Bal? - zamyślił się i Japończyk. - To zły pomysł, ojcze.

- Nasza czarnoskóra przyjaciółka doskonale wie gdzie mieszkasz, więc jeśli będzie chciała tu przyjść, przyjdzie i bez elfów - odparł Rephaim.
- Otóż to. Myślę, że sama nie odważy się tu przyjść, nawet jeśli posiadła moc pierwotnego - wtrącił Murat.
- Z pewnością ma plan - zaczęła Jane. - Z pewnością go wykorzysta w odpowiednim czasie. Nie popadajmy w paranoję. Nie wiem jaką moc mają pierwotne wampiry, ale zakładam, że nie przewyższa twojej mocy kochanie, ani twoich synów.
- O właśnie... - zamruczał Murat. - Imponujące spostrzeżenie.
- Możesz nie ironizować? dowiedziałam się o was niecały tydzień temu.
- Nie ironizuję, podziwiam twoją czujność. - Zaśmiał się pod nosem.
Jane westchnęła opierając czoło o ramię ukochanego.

Kalona zamyślił się na chwilę, zerkając kątem oka na wtulającą się do niego Jane. Delikatnie pocałował ją w czubek jej uroczego, skośnego ucha, po czym cicho westchnął, namyślając się na chwilę. Westchnął cicho, przesuwając dłonią po ramieniu ukochanej, po czym spojrzał za okno.
- Skoro pogoda dopisuje, może nie siedźmy w murach, a wybierzmy się... choćby na plażę? Albo do parku? - zasugerował po chwili, sam nie wiedząc, czy w tej sytuacji powinien coś takiego w ogóle proponować.

Rephaim zerknął na ojca lekko marszcząc czoło.
- A to ojciec odwołuje obiad? - spytał.
Murat również zerknął na ojca pytająco czekając na odpowiedź, podobnie jak Jane, która także nie wiedziała skąd ta nagła zmiana w jej ukochanym.
- Zdążymy do obiadu? Lada moment,mogą zjawić się tu goście. Chcesz kazać im czekać? O której jest ten obiad? Ja jeszcze nie znam panujących tu obyczai więc może po prostu się mylę - dodała, zerkając na jego synów.

Przedwieczny, zaalarmowany słowami towarzyszy, spojrzał pokrótce na zegarek, a kiedy doszło do niego, że jednak, wielkimi krokami, zbliża się pora obiadowa i zapewne Mikaelsonowie zmuszeni zostali by do czekania na nich, westchnął cicho i przetarł twarz dłonią.
- Nie - zreflektował się niemal natychmiast. - Oczywiście, że nie będę kazał gościom czekać - odparł ze spokojem, znów zerkając na zegarek. - Widocznie źle wyliczyłem czas - dodał, kręcąc w niedowierzaniu głową. - Mea colpa - cicho westchnął na swoje niedopatrzenie.