Pokój gościnny 2

Zmarszczyła czoło nie mogąc uwierzyć w to co usłyszała. Przeczuwała, że jego życie było trudne i nie było usłane różami, ale nie spodziewała się takiej odpowiedzi.
- Ferranie, to nie twoja wina, że przyszedłeś na świat, więc nie mogło to być złem, bo każdy z nas ma tu coś do zrobienia i nie jesteśmy na tym padole bez powodu. Rodziców, również sobie nie wybierałeś, więc nie możesz winić się za to, że jesteś na tym świecie. Przestań obwiniać się za coś, na co nie miałeś żądnego wpływu. Nie jesteś zły... zła istota nie pomaga innym, nie
udziela schronienia i nie troszczy się o czyjeś być albo nie być, a ty dziś uratowałeś mi życie. Powinieneś cieszyć się życiem... wolnością, faktem, że nie jesteś zniewolony, swobodą, wschodami i zachodami słońca... rozmyślanie o przeszłości nie jest dobre. Zwłaszcza rozpamiętywanie tej trudnej i przykrej przeszłości. Próbowałeś kiedyś, zamknąć za sobą drzwi? Tak po prostu cieszyć się swoją wolnością?

- Alice, o czym ty mówisz? - zatrzymał się i zawisł w powietrzu. - Ja nie jestem dobry. Nie mam nawet wieku, a poczyniłem już tyle zła, że sam nie pamiętam liczby osób, które zabiłem. Nikt nigdy nie próbował mnie zmienić, ani przygadać do rozumu, prawdziwy ojciec ma mnie w dupie, w życiu nie próbował nawet ze mną rozmawiać. Spłodził mnie jak wielu innych braci, nie przejmując się konsekwencjami, dla niego rodzina, to teraz elfka która nosi jego dziecko, nic innego go nie interesuje. Nie wziął odpowiedzialności za żadnego z nas a jedną z konsekwencji jego poczynań jestem ja. Najpierw dom dziecka, potem ciemna piwnica, tak wyglądało moje życie zanim udało mi się wydostać na wolność, szczegółów ci oszczędzę. Przypomina ci to coś? Na pewno wiesz, jak się czułem - westchnął ciężko. Otworzył się przed kimś po raz pierwszy w życiu, nigdy wcześniej się nawet tak nie rozgadał. - Moja przeszłość nie jest tak świeża jak twoja, ale ciągle boli. Co byś powiedziała, gdybym to ja doradził ci, byś zamknęła za sobą drzwi? Zrobiłabyś to Alice?

- Robię to - odparła, po chwili milczenia. Podciągnęła się wyżej na jego ramionach, spoglądając mu prosto w oczy. - Chociaż uciekam, ale zamykam je Ferranie. Nie da się zapomnieć o przeszłości, zwłaszcza tej bolesnej, ale da się nauczyć z nią żyć. Trudne i złe doświadczenia, nie powinny utwierdzać nas w nienawiści, lecz skłaniać do tego by nie stać się takimi jak nasi oprawcy. Agresja budzi agresję, gniew, przyćmiewa zdolność realnego postrzegania rzeczywistości, a brutalność, czyni z nas tych, którzy wobec nas byli tacy sami. Każdy popełnia błędy, ty je popełniłeś, ja je popełniłam, twój ojciec z pewnością również. Spójrz na siebie. Przeżyłeś, jesteś wolny, masz swój kąt, cały problem polega na tym... - Spojrzała mu głęboko w oczy, odgarniając z jego twarzy ciemny kosmyk włosów. - Że nikt nie powiedział ci, iż w głębi serca, jesteś wspaniałym i dobrym mężczyzną, który przeżył koszmar, a mimo to  nie poddał się i żadne zło nie jest w stanie go teraz zaskoczyć. Zamknij oczy i poczuj zapach powietrza, wiatru we włosach, poczuj wolność, której smakujesz całym sobą. Nikt cię już nie szuka, nie więzi, nie goni. Nie jesteś już małym przerażonym chłopcem, a dorosłym, pięknym mężczyzną, który sam poradził sobie z problemami. Wszystko się ułoży, musisz tylko spróbować pójść drogą, której nie znasz i otworzyć się na nowe przygody.

Przyglądał jej się uważnie, kiedy do niego mówiła, jakby chciał zapamiętać każdy najdrobniejszy ruch jej warg, każde mrugnięcie i każdy rozwiany kosmyk włosów. Była mądra, piękna i dawała dobre rady, które celnie trafiały w sam środek jego serca. Wiedział jednak, że gdy elfka odejdzie to wszystko, co teraz poczuł, odejdzie razem z nią. Znowu stanie się ponurym i złym prześmiewcą, który chętnie wymorduje kilka osób z nikczemnym uśmiechem na ustach, a on dziwnym trafem nie chciał tego więcej. Chciał po raz pierwszy spróbować jak to jest żyć normalnie.
- Chciałbym, żebyś została - powiedział nagle. - I nie odeszła nigdy więcej.

Jego propozycja sprawiła, że wpatrywała się w niego nie wiedząc, co powiedzieć. Była stremowana i onieśmielona. Nie wiedziała, co myśleć i jak zareagować w tym konkretnym momencie.
- Na razie zostanę... Jeśli tego chcesz - odparła niemal szeptem. - A co dalej... pokaże nam czas Ferranie. Przecież możesz po pewnym czasie uznać, że jednak mnie nie znosisz. Nie znasz mnie, więc skąd możesz wiedzieć, że chcesz abym nie odeszła nigdy więcej?

Patrzył na nią nieprzeniknionym wzrokiem, wciąż badając każdy jej ruch.
- Jesteś dobra. Tylko przy tobie i ja czuje, że mogę być dobry. Przez prawie wiek nie poczułem tego przy żadnej innej osobie. Jesteś tu bezpieczna i jeśli ktoś spróbuje zrobić ci krzywdę, napewno zginie - obniżył lot, nawracając w kierunku rezydencji.

-Jest tylko jedna osoba, która z pewnością chce mnie odzyskać - westchnęła, wpatrując się w jego oczy. - Poza tym nikt nie zwróciłby na mnie uwagi. Jestem ci wdzięczna za to, co dla mnie robisz. Nie mniej jednak nie wiem czy przemyślałeś do końca swoją propozycję. Przed chwilą chciałeś mnie ukatrupić. - Uśmiechnęła się ciepło, nie odrywając od niego wzroku. - Jeśli mój były wampir mnie szuka, a znając jego dar przekonywania, może próbować różnych metod aby przekonać cię do tego, iż jestem zepsutą do szpiku kości babą, nie wartą złamanego grosza.

- Musisz wiedzieć, że jeśli sobie coś postanowię, to póki sam nie zmienię zdania, nic mnie nie przekona - odpowiedział, zaciskając lekko palce na jej biodrze. - To, co zrobił ci ten wampir, zasługuje jedynie na karę w postaci śmierci. Nie będę z nim negocjował. Jeśli tu wejdzie, usmażę mu mózg, a potem oderwę kończyna po kończynie, kończąc na głowie i wrzucę go w kawałkach do rzeki. I nie trzeba mi żadnych argumentów, żebym to zrobił... - przez chwilę wpatrywał się w jej twarz, by po chwili odwrócić wzrok i poszybować w dół, w stronę tarasu.

Kiedy zaczął obniżać lot, poczuła "motyle" w brzuchu, mocniej zaciskając palce na jego karku. Wspomnienie nie tak odległych przeżyć, przyprawiło ją o nieprzyjemne dreszcze.
- Will... ma dar przekonywania. Czasami potrafił wmówić komuś, że białe jest czarne. Zawsze dostawał to co chciał. To wyrachowana i podła istota, licząca się tylko z samym sobą. Przy nim jesteś aniołem Ferranie. Dla mnie... chyba aniołem stróżem - odparła, przelotnie zaglądając mu w oczy. - Nie znam cię, ale wiem, że nie jesteś kłamcą, a to dla mnie wiele znaczy.

- Masz rację, nie kłamię, zawsze mówię co myślę, nieważne jak to się odbija na rozmówcy - zwolnił nieznacznie by wylądować na tarasie i kiedy dotknął stopami podłoża, postawił Alice na ziemi. - Problem tego wampira polega na tym, że ja nie dam mu dojść do słowa. Jeśli natomiast zacznie niepotrzebnie kłapać, wyrwę mu język razem z krtanią. Myślę, że to skutecznie powstrzyma go od jakichkolwiek wywodów - odgarnął kosmyk włosów z czoła elfki, zakładając go za ucho. Kiedy zahaczył palcem o policzek, gładkość jej skóry wywołała u niego delikatny dreszczyk. Zmieszał się ledwo widocznie, po czym gwałtownie odwrócił głowę i zabrał rękę. Ten dreszczyk wyraźnie wprawiał go w zakłopotanie.

Kiedy odsunął jej włosy za ucho, a jego palce dotknęły jej policzka, miała ochotę wtulić twarz w jego dłoń. Były delikatne i ciepłe, a po jej ciele przeszedł dreszczyk. Widząc jego zakłopotanie, uśmiechnęła się pod nosem, przez chwilę namyślając się nad tym, czy powinna zrobić coś, czego on może nie chcieć.
Po chwili wolno podeszła do niego i stanęła tuż przed nim, spoglądając mu głęboko w oczy. Chwyciła jego dłoń i przyłożyła ją do swojego policzka, wtulając w nią twarz. Zamknęła oczy, zaciągając się jego zapachem, który teraz rozkosznie drażnił jej nozdrza.
- Jeśli jesteś szczery i prawdomówny, jesteś też dobry i masz wielkie serce. Dlaczego, boisz się tego, co poczułeś? Dlaczego jesteś zakłopotany? To nic złego, okazywać komuś czułość i delikatność - dodała, przykładając dłoń do jego policzka i delikatnie ją gładząc, wsunęła palce w jego włosy. - Kiedy mnie dotykasz, albo kiedy ja dotykam ciebie, też czuję dreszcze, które przyjemnie rozchodzą się po moim ciele. Nie czułam tego od bardzo dawna - zamruczała, przez chwilę poddając się rozmarzeniu.

To uczucie było wyjątkowo przyjemne, lecz on wciąż się go obawiał. Nie wiedział co czeka na niego po drugiej stronie, a nie chciał przeżyć kolejnego rozczarowania. Przez chwilę delektował się tym, co fundowała mu elfka, z błogością wymalowaną na twarzy, nagle jednak gwałtownie odsunął dłoń, bojąc się, że za bardzo zatracił się w tym nieznanym stanie.
- Nie mogę. To jest... ja tego nie znam - powiedział, cofając się o krok. Serce znów dudniało w jego piersi, tym razem bardziej szaleńczo niż kiedy wraz z Alice szybował w powietrzu.

- Już znasz - odparła z uśmiechem. - Właśnie poznałeś, więc czemu nie skręcisz w tę drogę i nie sprawdzisz co jest dalej? Tylko nadal cofasz się i szukasz starej ścieżki? Dotyk, delikatny i ciepły nie jest niczym złym, nie zobowiązuje cię do niczego, tego nie musisz się bać - dodała, opierając się o barierkę plecami. - Chociaż z drugiej strony, ciężko jest ci się dziwić. Po tym co przeszedłeś... chociaż zdradziłeś mi tylko skrawek swej historii rozumiem, że nie jest ci łatwo. Za to nie rozumiem, jak można dziecku nie okazywać uczuć... - Zmarszczyła czoło, wpatrując się w dowolnie obrany punkt. - Jak możne traktować kogoś jak zwierzę? - Nagle, rozprostowała brwi, opuszczając głowę. - Można... i to latami - westchnęła.

Patrzył na nią, wsłuchując się w jej słowa. Wiedział, że ma racje, ale nie docierało to do niego tak, by mógł po prostu się temu poddać.
- Ciemna, głęboka piwnica była moim domem od kiedy zrozumieli czym jestem, a zrozumieli bardzo szybko. To nie jest historia o której można się rozpowiadać, podobnie jak to, co sama przeszłaś - powiedział, czując jak na chwilę ściska go w gardle. - Chciałbym poczuć to wszystko, co mi pokazałaś i nie bać się, że coś pójdzie nie tak. Na tę chwilę, nie potrafię Alice... - spuścił wzrok, wzdychając cicho.

Wpatrywała się w niego nie kryjąc jak bardzo mu współczuje. Doskonale go rozumiała i sama nie była pewna, czy potrafiłaby znieść męski dotyk. 
- Doskonale cię rozumiem. Lepiej niż ci się wydaje. Ja odzyskałam wolność niedawno, sama nie wiem jak reagowałabym w niektórych momentach. Wszystko jest świeże... Jestem wolna, otoczona opieką mężczyzny, który z pewnością sobie z nim poradzi, bezpieczna, a nadal z tyłu głowy czai się strach. Pomału Ferranie, może kiedyś uda się nam zacząć cieszyć się życiem, a póki co... czas... potrzebny jest tylko czas.

Przez chwilę milczał, spoglądając gdzieś na horyzont. Po chwili jednak zdecydował się podejść do elfki i przystanąć obok. Kiedy to zrobił, oparł się o barierkę i z westchnieniem zapatrzył się na widok przed sobą.
- Miałem aż zanadto czasu, ale wolałem go spożytkować w inny sposób. Nie chcę już o tym mówić. Przywoływanie złych wspomnień, wzbudza we mnie gniew. Ty też nie powinnaś ich przywoływać, choć wiem, że nie jest to łatwe... - spojrzał na nią oczami pełnymi ciepła, nie mogąc oderwać wzroku od jej smutnej twarzyczki, przez którą świdrowały mu w głowie pokłady dobroci.

Alice, spojrzała na Ferrana. To co zobaczyła w jego oczach sprawiło, że jej serce zaczęło pędzić jak szalone. Przez chwilę nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, gdyż pokłady ciepła i dobroci, jakie zobaczyła w jego tęczówkach, odebrały jej mowę. Kiedy uświadomiła sobie, że gapi się na niego jak ofiara losu, opuściła onieśmielone spojrzenie.
- Nie Ferranie, nie budzą we mnie gniewu, a jedynie mnóstwo żalu i goryczy. Kochałam, całym sercem, oddałam mu ciało i duszę, a on bez zmrużenia oka, uwięził mnie i wykorzystywał do czerpania korzyści. Nienawidził mnie, a ja dałam się oszukać. Głupia naiwna elfka. Potem uczynił mnie tym, gdy okazało się, że na długo mu nie starczę. Wlał we mnie swoją krew i udusił poduszką. - Mówiąc to, do jej oczu zaczęły napływać łzy, które zaraz potem wolno spłynęły po jej policzkach. Otarła je dłonią i zamilkła. Miała wrażenie, że z żalu pęknie jej serce.

Patrzył na nią nieprzerwanie, nie wiedząc co się z nim dzieje. Kiedy odwzajemniła spojrzenie, miał wrażenie, że serce wyrwie mu się z piersi, lecz kiedy skończyła mówić i zaczęła płakać. ani trochę mu się to nie spodobało. Nie wiedział co miał zrobić, bo jak nigdy łzy nie robiły na nim wrażenia, tak teraz robiły i to ogromne. Niepewnie wyciągnął ręce w jej stronę i równie niepewnie przytulił ją do siebie. Kiedy jednak poczuł jej bliskość, odważył się na więcej, skrywając ją w swoich ramionach. Nie wiedział co ma powiedzieć, więc milczał. Pozwolił by wszystko działo się samo.

Kiedy wtulił ją w swoje ramiona, czuła jak uchodzi z niej powietrze. Nie wiedziała czemu,a le chyba właśnie tego potrzebowała. Nie protestowała ani nie próbowała się uwolnić. Ferran dawał jej teraz więcej niż mógł sobie wyobrazić. Sprawiał, że na nowo zaczynała ufać i budziła się do życia. Przytuliła do niego swój policzek, wsłuchując się w bicie jego serca, które teraz dawało się przyspieszyć swój rytm. 
- Dziękuję - szepnęła. - Za wszystko...

- Tak naprawdę to nic nie zrobiłem. Nie mogę ci wrócić tych długich lat, które musiałaś spędzić w niewoli, choć nie ukrywam, że bym chciał mieć taką moc - nieświadomie jego dłoń zjechała na włosy elfki, delikatnie gładząc ją po głowie. - Jeśli mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić, to powiedz. Zrobię wszystko, co zechcesz - dodał, czując jak jej ujmujący zapach wwierca się w jego umysł.

- Ani ja tobie Ferranie... za to ty możesz nadrobić zaległości i zacząć od nowa, ja nie zmienię się na powrót w elfa. Jesteś cudownym i czułym facetem i nie chcę słyszeć opowieści jaki to ty niby jesteś zły. Dla mnie nie jesteś i tylko to się dla mnie liczy. - Palcami odgarnęła kosmyk włosów z jego  czoła. Kiedy zaczął gładzić jej włosy, poczuła się jak mała dziewczynka, bezpiecznie i błogo. - Nic mi nie trzeba... mam wszystko.

Przytaknął, nie odzywając się słowem. Patrzył w jej oczy i widział w nich iskierki ufności do jego osoby. Jej dotyk był przyjemny i sprawiał, że opuszczały go nerwy.
- Myślę, że ja też mam już wszystko - przejechał zewnętrzną stroną dłoni po jej policzku. - Twoja skóra jest taka delikatna. Ty jesteś delikatna, piękna, a twój zapach uspokaja moje skołatane nerwy. Nie pozwolę by ktoś wyrządził ci krzywdę. Zabiję każdego, kto choćby spróbuje.

Alice uśmiechnęła się ciepło, wtulając się w jego ramiona. Przez chwilę milczała, zastanawiając się, co tak właściwie właśnie się działo.
- Może nie będziesz musiał - odparła, wolno przesuwając dłońmi po jego plecach. - I to co mówisz jest bardzo miłe. Nigdy nikt nie podarował mi tylu komplementów, co ty w jeden dzień.
W istocie, jego słowa sprawiły, że zadrżała. Brzmiały w jej głowie bez przerwy i przyprawiały ją o uśmiech na twarzy. Był jej szczęściem w nieszczęściu i sama nie wiedziała co myśleć.

- Miłe... - powtórzył, choć nie bardzo wiedział jak ma traktować to słowo. - Czyli dobre? - zapytał, jakby chciał się upewnić, co do swoich przemyśleń. Wciąż obejmował ją dłonią w pasie, czując jak serce łomocze mu w piersi. - Chcę być dla ciebie dobry i tylko taki. Reszta się nie liczy.

- Miłe to znaczy dobre i przyjemne. - Zaśmiała się cicho. - Co czujesz kiedy powiem ci, że jesteś wspaniałym mężczyzną o wielkim dobrym sercu, które teraz bije niemal tak szybko jak moje. Co czujesz, kiedy odgarniam twoje włosy z twarzy? To tylko gesty, ale miłe - dodała. - Tak samo miłe, jak słowa. Słowa potrafią ranić bardziej niż pięść. Miłe z kolei, zapadają na długo w pamięci i nas uskrzydlają... - Wpatrywała się w jego oczy, próbując zrozumieć co takiego wydarzyło się w jego życiu, że nigdy nie zaznał miłości, czułości i troski. Nie mogła tego ogarnąć rozumem. - Może kiedyś opowiesz mi swoją historię... gdy będziesz gotowy.