Pokój gościnny 2

Ferran patrzył jak elfka wchodzi do łazienki, odprowadzając ją wzrokiem. Postanowił jej nie przeszkadzać i przy okazji w spokoju poukładać pędzące myśli. Rozpostarł skrzydła i wZbił się wolno w powietrze.
- Wrócę za niedługo - powiedział, wiedząc że Alice go słyszy. Wzbił się jeszcze wyżej i szybko zniknął na niebie.

-----------> Zamek Kalony / Ferdek

Alice usłyszała głos Ferrana. Podniosła się, opierając plecy o oparcie wanny. Miała okazję by wyjść z wanny, ubrać się i uciec, ale właśnie jej problem poległa teraz na tym, że nie wiedziała czy chce wyjść i opuścić azyl, jaki dał jej Ferran. Ciepła woda rozkosznie rozluźniała jej mięśnie. Zapach migdałków, unoszący się w powietrze, przez trzaskającą pianę sprawił, że zamknęła oczy oddając się ciszy i spokojowi. Była zmęczona... wręcz wycieńczona, psychicznie i fizycznie. Wsłuchiwała się w bicie swojego serca i nie wiedząc nawet kiedy, oddała się w objęcia Morfeusza, zapadając w głęboki sen.

<---------- Zamek Kalony

Wylądował na tarasie prowadzącym do pokoju elfki, lecz nie wszedł do środka. Stanął przed drzwiami, a w głowie wciąż dźwięczały mu słowa Murata, o włączonych emocjach. Zaprzeczył wszystkiemu, bo nie czuł by coś się w nim zmieniło, mimo tego wszystkiego, co zaszło zanim odleciał. Wytężył słuch, nasłuchując odgłosów dochodzących z łazienki. Wiedział, że elfka nadal jest w pomieszczeniu, lecz nie słyszał by wciąż się kąpała. Niewiele się zastanawiając, wszedł do środka i otworzył drzwi do łazienki, stając w wejściu.
- W wannie się nie śpi - powiedział, przyglądając się dziewczynie.

Alice, przez sen usłyszała głos. Przestraszona poderwała się z miejsca, próbując okryć się ramionami. Spojrzała na Ferrana, marszcząc czoło.
- A do łazienki nie wchodzi się bez pukania - odparła szeptem, czując jak je twarz pokrywa się szkarłatem. - Przepraszam. Nawet wampir czasami zasypia - westchnęła, łapiąc za ręcznik, który leżał na komodzie obok. Wstała i wychodząc z wanny, zawinęła się ręcznikiem, unikając jego spojrzenia. Była onieśmielona i stremowana, miała ochotę zapaść się pod ziemię.

Patrzył jak elfka podrywa się z wanny lecz na jego twarzy nie pojawił się żaden grymas. Zero jakichkolwiek emocji, z których Alice mogłaby rozpoznać co się z nim teraz dzieje i może lepiej dla niej, gdyż w jego głowie działo się o wiele więcej niż na twarzy. Potrafił trzymać swoje zapędy na wodzy, jednak nie zawsze miał taki kaprys jak teraz.
- Nie słyszałem cię. Przyszedłem zobaczyć czy jesteś cała - odpowiedział, po czym odwrócił się i wyszedł z łazienki. Choć szczerze mówiąc, zrobił to z bardzo dużym trudem.

Alice szybko wciągnęła na siebie sukienkę, rozczesała palcami włosy i zarzuciła na ramiona ręcznik. Wyszłą z łazienki wchodząc do sypialni i usiadła na łóżku.
- Czuję się dziwnie - zaczęła, po chwili milczenia. - Jestem wolna i nie wiem, co z sobą począć. Jestem bezpieczna, a nadal się boję i czekam na kogoś, kto nie przyjdzie. Jestem bezpieczna i nadal boję się, kogoś kto chce mnie skrzywdzić. Jestem tutaj, a nadal czuję się jakbym była tam. W głowie mam wielki chaos i straszliwy mętlik. Nie mogę skupić się na niczym konkretnym. Mam dość siebie samej. Dlaczego mnie nie zabiłeś?

Wysłuchał jej słów, spoglądając w okno i cicho westchnął, wciąż zastanawiając się nad tym co powiedział Murat. Nie wiedział również, jakiej odpowiedzi ma udzielić dziewczynie. Miał ją dobić w tej chwili, czy może kazać jej odejść lub zrobić jeszcze co innego? Nie miał pojęcia, a mętlik w jego głowie ciągle się pogłębiał. Stał przez chwilę wpatrzony w widok za oknem, starając się po raz enty wszystko poukładać. Myśli pulsowały potwornym bólem, który rozsadzał mu czaszkę.
- Nie wiem - mruknął, nawet nie drgając z miejsca. I powiedział prawdę. W tej chwili nic już nie wiedział.

Wpatrywała się w niego, nie wiedząc co powiedzieć. Szukała w głowie odpowiednich słów, lecz chaos, który miała w głowie nie pomagał jej skupić się na tym, co tu i teraz.
- Nie wiesz... ja ani tyle. Ciekawe kiedy ci się odmieni - westchnęła obejmując się ramionami. - Zawsze jesteś taki małomówny? Czy po prostu nie chcesz ze mną rozmawiać? Mam się zamknąć? - spytała, zerkając na niego z ukosa.

W głowie ciągle słyszał podszepty, które kazały mu zabijać. Nie chciał zrobić krzywdy tej elfce. Z racji, że tyle przeszła, nie był w stanie jej skrzywdzić, choć na początku miał taki zamiar.
- Na ogół nie miewam gości - odpowiedział spokojnie, po czym skierował na nią swój wzrok. - Chciałabyś, by mi się odmieniło? Żebym cię zgwałcił, a potem zamordował, tak jak zrobiłem to z wszystkim kobietami które wpadły w moje ręce? - odwrócił się w jej kierunku, wciąż obserwując ją swym przeszywającym wzrokiem. Podszedł do niej wolnym krokiem i zatrzymał się tuż przed nią, nie spuszczając z niej wzroku. Przykucnął przed łóżkiem na którym siedziała i zaciągając się jej zapachem, przeleciał po niej swym chłodnym spojrzeniem. Jedna z jego rąk powędrowała na jej łydkę, po której przejechał palcem. - Jesteś piękna. Byłoby szkoda...

Kiedy do niej podszedł, jego słowa ponownie wywołały lęk. Słowo gwałt działał na nią jak płachta na byka i właśnie zaczynała żałować, że nie uciekła z jego domu kiedy tylko zostawił ją samą. Dotyk jego palców na jej łydce przyprawił ją o dreszcz. Miał delikatne palce, lecz lęk stłumił wszystkie pozytywne wrażenia. Przełknęła nerwowo ślinę, spoglądając w jego oczy.
- Nie wpłynę na zmianę twojej decyzji Ferranie - szepnęła, obserwując jak jego palce przesuwają się po jej łydce. - Nie mogę na ciebie wpływać, twoje życie jest kwestią twoich wyborów. Jeśli uważasz, że nie zasługuję na to by żyć zrobisz, co będziesz uważał za słuszne. Jestem tylko zwykłym odmieńcem. Wprawdzie nie chciałam się nim stać, ale z nie swojej woli stałam się nim. Nie cofnę i nie zmienię czasu, a dla innych może i lepiej by było, gdybym po prostu nie żyła. Może to nie jest wcale takie złe. Wyświadczyłbyś światu przysługę. Mnie zapewne też.

Zabrał palec z łydki elfki, nieprzerwanie wpatrując się w jej oczy. Od razu dojrzał w nich strach.
- To zrozumiałe, że się mnie boisz, ale nie mam zamiaru cię zabić, ani tknąć. Nic od ciebie nie chce, bo i co mógłbym chcieć? - zapytał, a jego wzrok od razu stał się łagodniejszy. - Nie będę też decydował o twoim życiu, również nie chcę tego robić. Jedyne czego chcę, to byś tu została, bo właśnie tu jesteś bezpieczna, ale kiedy tylko na zewnątrz zrobi się bezpiecznie, to również pozwolę ci odejść jeśli tylko zechcesz - wstał z przysiadu i na powrót skierował się do okna i wpatrzył się w widok za nim. - W kuchni są torebki z krwią. Jeśli będziesz jeszcze czegoś potrzebować, to powiedz.

- Nie potrzebuję niczego. I tak nie dam rady się posilić bo jestem zatruta Verbeną - odparła. - Przywykłam do niej i jej działania. Nie pamiętam jak to jest czuć się normalnie.
Również zamilkła, wpatrywała się w podłogę, nie wiedząc co z sobą począć. Milczenie stało się wręcz wymowne i zdawało się trwać w nieskończoność. Miała wrażenie, że również czas stanął w miejscu i nie posuwa się do przodu. Był już prawie wieczór, a ona była w obcym domu z obcym mężczyzną, który na dokładkę sprawiał wrażenie mocno zagubionego. Westchnęła cicho pod nosem, bawiąc się skrawkiem materiału od sukienki.

- No dobrze - zamknął oczy i westchnął cicho, spoglądając na zachodzące słońce. Pierwszy raz zwrócił uwagę na ten widok, który teraz z niejasnych dla niego względów, przypadł mu do gustu. - W takim razie, nie będę ci przeszkadzać. Odpocznij - dodał, po czym udał się na taras, by wzbić się w powietrze.

Alice patrzyła jak wychodzi na taras. Po głowie snuł się jej plan ucieczki. Miała ochotę wyjść, ale wiedziała, ze ze swoim darem przyciągania kłopotów, daleko nie zajdzie. Był jeszcze jej oprawca, który zapewne jej szukał. Znów błędne koło się zamknęło. Siedziała w bezruchu wpatrując się w skrzydła Ferrana. Lśniły w blasku zachodzącego słońca, a on wyglądał po prostu pięknie. 
Wolno podniosła się z miejsca i podeszła do okna. Nie wychodziła na taras. Nie chciała mu przeszkadzać, ani się narzucać. Rozejrzała się również po pokoju. Był pięknie urządzony. Miała duże miękkie łóżko, które nie cuchniło potem i verbeną. Zapach świeżej, czystej i upranej pościeli był cudowny, więc na powrót podeszła do łóżka i układając się na boku zwinęła się kłębek, podciągając kolana do piersi. Bezmyślnie gapiła się w oparcie fotela, które stało nieopodal, próbując zatrzymać natłok myśli, kłębiący się w jej głowie.

Ferran miał już odlecieć, kiedy dotarło do niego bicie serca elfki, oraz kotłujące się w jej głowie myśli. Odwrócił się za siebie i spojrzał na nią ze zmarszczonym czołem. Przez chwilę bił się z myślami, ale ostatecznie postanowił poddać się temu, co w nim teraz kiełkowało. Złożył skrzydła i ruszył do pokoju, gdzie leżała Alice. Zatrzymał się nad łóżkiem, po czym niepewnie wyciągnął rękę w jej kierunku.
- Przelecisz się ze mną..?

Z kontemplacji wyrwał ją głos Ferrana. Odwróciła się ku niemu i niemal natychmiast usiadła. Spojrzała na jego dłoń, nie kryjąc zaskoczenia.
- Jesteś tego pewny? - spytała, przerzucając spojrzenie w oczy prześmiewcy. - Nie chciałabym połamać sobie teraz kości, bo gdybyś doszedł do wniosku, że chcesz zobaczyć jak spada hybryda nafaszerowana Verbeną to efekt zapewne byłby piorunujący - dodała, niepewnie wsuwając palce w jego dłoń. - Lecz jestem tu tylko intruzem, więc jeśli taka twoja wola, to oczywiście.

Kiedy wsunęła swą dłoń w jego rękę, poczuł przyjemne ciepło i gładkość jej skóry, a po ciele przeszedł go delikatny dreszczyk.
- Nie zabiję cię Alice - odpowiedział, lekko pociągając ją do góry i biorąc na ręce. Wyszedł przez drzwi, po czym rozłożył skrzydła i jeszcze raz spojrzał na elfkę, którą trzymał w swoich ramionach. - Nie bój się - dodał i wzbił się wysoko w powietrze. Powiew wiatru i wschodzące słońce, było wszystkim, czego teraz potrzebował.

Kiedy wziął ją na ręce, i wyszedł wraz z nią na taras nie mogła oderwać od niego oczu. Był poważny, tajemniczy i cholernie przystojny, co wprawiało ją w niezły galimatias emocjonalny. Z jednej strony bała się go i miała ochotę uciec jak najdalej, z drugiej zaś coś ją do niego ciągnęło, ciekawiło i interesowało.
Wzbijając się w powietrze poczuła jak serce podchodzi jej do gardła. Mocno zacisnęła palce na jego ramieniu, próbując bezskutecznie rozluźnić się w jego ramionach. Kiedy byli już wysoko nad horyzontem, nagle zapomniała o problemach i obawach. Wiatr we włosach i powiew świeżego oceanicznego powietrza, sprawił, że poczuła się wolna. Nieśmiało, oparła skroń o ramię Ferrana wpatrując się w zapierający dech krajobraz, który wolno poddawał się nocy.
- Dziękuję - szepnęła, próbując zapanować nad wybuchem szlochu.

Jej słowa sprawiły, że po raz pierwszy w życiu, Ferran miał ochotę się uśmiechnąć, a to już było coś. Przytulił ją do siebie mocniej, czując jak serce dudni mu w piersi. Była piękna, delikatna, drobna i cudownie pachniała. Na chwilę zapragnął by była tylko jego. Wbił się jeszcze wyżej, chcąc na dłużej zatrzymać tę chwilę w pamięci.
- To ja dziękuję - powiedział nagle, dziwiąc się samemu sobie, że przeszło mu to przez gardło.

Pęd wiatru zapierał jej oddech. Czuła się cudownie i bezpiecznie, choć przed momentem, była przerażona. Spojrzała na niego, czując jak mocno bije jego serce.
- Nie rozumiesz... - odparła. - Sprawiłeś, że poczułam się wolna. Gdybym była tobą nie schodziłabym na ziemię. Tu jest cudownie, a ty zaczynasz tu żyć. Gdybyś mógł zobaczyć teraz swoją twarz. Promieniejesz Ferranie, a twój widok zachwyca - dodała, czując nagle, że mocno się zarumieniła, przez co na powrót, przytknęła do niego policzek, próbując ukryć swoje zażenowanie.

Jej rumieniec strasznie mu się spodobał. Chciał jeszcze przez chwile na niego popatrzeć, ale elfka schowała głowę, na co tylko westchnął cicho.
- Promienieję... A co to znaczy, czy to coś... dobrego? - zapytał niepewnie, gdyż nigdy od nikogo nie słyszał czegoś podobnego. - Zauważyłem, że przy tobie mam ochotę na dobre rzeczy - dodał, rozglądając się dookoła. Pierwszy raz w życiu ten widok i jemu zapierał dech w piersiach.

Alice zaskoczona spojrzała w jego oczy. Nagle zrozumiała i dowiedziała się o nim więcej niż jakby streścił jej całe swoje życie. Zrobiło się jej go żal.
- Promieniejesz... to znaczy, że widać iż tu w górze czujesz się bardzo dobrze, jesteś szczęśliwy, kochasz  latać, masz wszystko co ci do szczęścia potrzebne, chociaż bez zbędnego balastu, którym jestem ja, zapewne czułbyś się jeszcze lepiej. - Twoje oczy błyszczą, a rysy twarzy nie są takie ostre, lecz złagodniały. Wyglądasz po prostu pięknie. Aż trudno oderwać od ciebie oczy. - Mówiła łagodnym półtonem, wolno, starając się ubrać słowa tak by były dla niego zrozumiałe. - No i bardzo się cieszę, że budzę w tobie właśnie takie emocje.

Wysłuchał tego co mówiła, ponownie na nią patrząc. Kiedy skończyła mówić, wzbił się jeszcze wyżej lecz nie leciał już tak szybko. Delektował się świeżym powietrzem i zapachem elfki trzymanej w ramionach.
- Więc masz rację, promienieję - przytaknął bez wahania. - Ale bez ciebie, jedynie przeczesywałbym okolicę. Lubię latać, ale to nie jest to, co sprawia, że... promienieję. Dzieje się tak, bo ty tu jesteś. Czuję, że wzbudzasz we mnie dobro, choć nigdy nie zaznałem tego uczucia. Jeżeli odejdziesz, znów będę zły. Nie mogę cię tu jednak więzić... - powiedział, czując kolejne, dziwne narastające w nim uczucie. Tym razem był to smutek.

- Owszem nie możesz - odparła. - Ale gdybym chciała cię opuścić, uciekłabym wtedy, gdy odleciałeś zostawiając mnie w wannie. Jeśli chcesz bym została, wystarczy byś powiedział, po za tym i tak nie mam się gdzie zatrzymać, a sama w tym miejscu, nie przeżyłabym zapewne zbyt długo. Jeśli moja obecność sprawia ci przyjemność, to... z przyjemnością spróbuję dojść do siebie będąc obok ciebie. - W jej tonie brzmiała niepewność. Sama nie wiedziała dlaczego teraz tak mówi. Nic już nie wiedziała, miała ogromny mętlik w głowie. - Jak to nigdy nie zaznałeś tego uczucia? Każdy spotyka na swojej drodze dobro jak i zło. Jak to możliwe, że spotkałeś tylko zło?

Przez chwilę leciał w milczeniu, nie wiedząc czy powinien wspominać o czymkolwiek ze swojej przeszłości. Zdezorientowało go jej pytanie, na chwilę przywracając czarne myśli. Nigdy nie sądził, że ktokolwiek będzie go pytał o stare dzieje.
- Samym złem był już fakt, że się urodziłem, a potem było coraz gorzej - odpowiedział krótko, nie chcąc wdawać się we wspomnienia. - Może gdzieś przez chwilę było to dobro... Niestety ja go nie pamiętam.