OGRÓD GŁOWNY

- Ale... - Elfka westchnęła cicho, jednak postanowiła nie protestować. Niedługo potem zaczęła, początkowo cicho i niepewnie, śpiewać: - Wspomnij mnie, myśl o mnie ciepło, gdy pożegnam cię.
Pamiętaj mnie, złóż obietnicę i dotrzymaj jej.
Przyjdzie dzień, nie tak odległy dzień, że dawny głos podpowie ci.
Może warto mi poświęcić chociaż jedną myśl..?
Dobrze wiem, że serce zmienne jest.
Jak morskiej fali nagły dryf.
Ale wiem, że mi wystarczy chociaż jedna myśl.
Wspomnij mnie, gdy sie obudzisz na krawędzi dnia.
Wspomnij mnie, po co się łudzić, że zatrzemy ślad?
Bo tak już jest, że nie dowiemy się, co czeka nas lub mogło być.
Ale wiedz, że mi wystarczy nawet jedna myśl...

Wsłuchiwał się w jej śpiew, spoglądając gdzieś w dal. Miała ciepły melodyjny głos, bardzo przyjemny dla ucha. Kiedy skończyła nucić, przez chwilę milczał, po czym spojrzał jej prosto w oczy.
- Masz cudowny głos, jak śpiew ptaków o poranku. Powinnaś zająć się śpiewaniem, marnujesz swój talent Lydio - odparł, odwracając się ku niej. - Dlaczego nie poszłaś tym śladem? - spytał, delikatnie odgarniając jej włosy za ramię, by moc lepiej przyjrzeć się malującym się na twarzy rumieńcom i jej profilowi.

- Gdyż co najmniej nie cierpię swojego głosu. Brzmię nosowo i jak małe dziecko, acz nie umiem teog wyćwiczyć. Poza tym, śpiewam na zaciśniętym gardle, nie z przepony - westchnęła cicho, nieznacznie wzruszając ramionami w tej bezradności. - No i to nie jest repertuar dla mnie... - zaśmiała się cicho pod nosem, czując ciepłe dłonie prześmiewcy, które przyprawiały ją o gęsią skórkę. - Acz dziękuję niezmiernie za komplement - reflektując się, posłała Tobiasowi nieznaczny uśmiech. - A ty? Co lubisz robić?

- Dobre pytanie  - zaśmiał się perliście. - Cóż ja lubię wiele rzeczy robić, grać na fortepianie, bujać w obłokach, wygrzewać się w słońcu, czasem wyjść na dobra zabawę z braćmi. Po tylu latach na tym ziemskim padole, nazbierało się  tego wszystkiego. No i lubię podróżować. To przykre, że nigdzie nie wyprawiałaś się dalej. Omija cię sporo przyjemnych widoków.

- Czy ja wiem, czy jest czego żałować - elfka zaśmiała się cicho. - Podróże są zapewne intrygujące i pasjonujące, jednak dłuuugo zwykle schodzi dotarcie do celu - wciąż chichotała, wzruszając nonszalancko ramioami i uśmiechając się pod nosem. - Jakie jest twoje ulubione miejsce, gdzie byłeś do tej pory..? - zagadnęła z uśmiechem, zerkając na niego pytająco.

- Podróże są wspaniałą przygodą, a przy dzisiejszych formach lokomocji wcale nie są długie. Kiedyś owszem, były tylko statki, pociągi, nie było samolotów i szybkich linii metra - odparł, zerkając na nią pobłażliwie. - Moje ulubione miejsce? Jest ich kilka. Egipt, Grecja, Indie, Maroko, jest wiele pięknych miejsc. Takich w których możesz odpocząć i takie które możesz pozwiedzać, a także takie w których możesz zrobić to i to. Chiny na przykład są ciekawym krajem zarówno pod względem kulturowym jak i nowinkowym, Tybet również jest piękny. Ale to trzeba zobaczyć, nie da się opowiedzieć. Poczuć zapach tamtejszego jedzenia ich powietrze,  ich zapach kwiatów. To tak jakbym próbował opisać ci jak pachniesz, a ty i tak nie będziesz tego czuć. Dopiero jak poczujesz... możemy o tym rozmawiać.

Zainteresowana jego opowieściami, słuchała go z należytą uwagą, pochłaniając każde słowo i po prostu pozwalając wyobraźni działać. Kiedy wspomniał o zapachu, po raz któryś zarumieniła się na policzkach, opuszczając stremowane spojrzenie.
- To prawda. Wszyscy mówią mi, że pięknie pachnę, a ja tego nie mogę poczuć - zaśmiała się cicho pod nosem. - Podobno kwiatami, łąką pełną kolorów. Lubię kwiaty - uśmiechnęła się i westchnęła w rozmarzeniu. - I z chęcią zwiedziłabym wymienione miejsca, ale obawiam się, że bylabym dzieckiem wr mgle... Nie umiem się odnaleźć za bardzo...

- A gdyby ktoś cię poprowadził moje dziecko? - spytał po chwili milczenia, przesuwając palcami po jej karku. - To może nie czułabyś się taka zagubiona? Co do zapachu... pachniesz obłędnie i nie jednego nadprzyrodzonego, przyprawiasz o zawrót głowy. Szkoda, że nie możesz tego poczuć.

Czując jego palce na swoim karku, elfka zadrżała delikatnie, poddając się jednak temu dotykowi. Był delikatny, umiał obchodzić się z kobietami, jednak przecież nie mogła Lydia zapomieć o cudownym skrzacie w Petera postaci.
- Gdyby ktoś mnie poprowadził... - z nieśmiałym uśmiechem powtórzyła jego słowa. - Zapewne odnalazłabym się szybciej. Choćby z tak troskliwym i delikatnym ramieniem jak twoje - pokrótce zerknęła w jego oczy, niemal natychmiast jednak opuściła stremowane spojrzenie. - I może szkoda, ale znając kolej rzeczy, nie przypadłby mi do gustu. Jak to kobieta, zawsze szuka czegoś, co się jej w sobie nie podoba.

Uśmiechnął się pod nosem śledząc wzrokiem szlak z gęsiej skórki, który nagle pojawił się na jej jasnej skórze.
- Cóż... Służę swym ramieniem, kiedy tylko będziesz sobie życzyć - odparł wsuwając w jej dłonie swoją wizytówkę z numerem telefonu. - Gdyby ten porąbany skrzat, zaczął fikać dzwoń śmiało. Skrzaty lubią... pardon one są nieprzewidywalne. Szkoda cię dla takiego gnoma.

Uśmiechnęła się nieśmiało, odbierając wizytówkę. Pobieżnie przeczytała jej zawartość, po czym z niemal namaszczeniem ulokowała ją w kieszeni i skinęła głową do prześmiewcy, wciąż czując doskonale widoczny rumieniec na policzkach.
- Jasne. Będziemy więc w kontakcie, Tobiasie - posłusznie zgodziła się z jego słowami. - A Peter nie jest taki zły, jakim go widzą - dodała w obronie skrzata, rumieniąc się jeszcze gorzej. - Dla mnie jest bardzo miły... - zaśmiała się cicho. - Szkoda? Czemu szkoda? - zainteresowała się, zerkając na mężczyznę.

- Bo jesteś delikatną i wrażliwa kobietą, bardzo wartościową. Skrzat cię nie obroni kiedy będziesz w niebezpieczeństwie. Poza tym skrzaty są zapatrzone tylko w czubek swojego nosa, są chytre, wyrafinowane i przebiegłe. W takich osobach nie pokłada się nadziei. Zmarnujesz się przy nim Lydio. chociaż ja ci nie jestem wrogiem, ale solidarnie uprzedzam gdyż nie chcę byś cierpiała.

- Nie powiedziałam, że jesteś moim wrogiem - elfka niemal natychmiast zaoponowała na jego słowa. - Doceniam też to, że chcesz dla mnie dobrze. To miłe i piękne, ale... we mnie nie ma nic wyjątkowego i nie mam nic do zaoferowania, by zwać mnie wartościową - ze spokojem zerknęła w jego oczy, delikatnie uśmiechając się pod nosem. - Jeśli nie liczyć tego, że jestem rzadkim okazem pod względem rasy, moja krew jest potężnym składnikiem i tym, że... no wiesz... - rumieniąc się na policzkach opuściła stremowane spojrzenie.

Uniósł brew, a kącik jego ust powędrował zawadiacko ku górze.
- Domyślam się - odparł z uśmiechem. - Ale to nie jest powód do wstydu,lecz wielkiej dumy moja droga. Mało jest takich kobiet jak ty, więc skąd ten rumieniec? - spytał, przesuwając zewnętrzną stroną dłoni po jej zaróżowionym policzku. - Chociaż muszę przyznać, że z rumieńcem jest ci bardzo do twarzy i wyglądasz jak pąk rozkwitniętej róży.

- Zgodzę się, jest to powód do dumy, acz przyznasz Tobiasie, że sam ten temat jest dość krępujący - blondynka uśmiechnęła się nieznacznie, zerkając kątem oka na mężczyznę. Kiedy przesunął dłonią po jej policzku, jego ciepłe palce znów pozostawiły po sobie gęsią skórkę, która przerodziła się w ledwie wyczuwalne drżenie. Zarumieniła się jeszcze gorzej, gdy powiedział kolejny komplement, na co zaśmiała się pod nosem. - Nie jestem piękna. Jestem zwyczajną, szarą i głupią blondynką, niemalże w pełni pasującą do wymienionego stereotypu... - mimowolnie skrzywiła się pod nosem.

Uniósł brwi w geście zdziwienia, jednocześnie wolnym ruchem odgarniając za jej ramię włosy.
- Jesteś piękną, młodą kobietą z bardzo zaniżoną samooceną. Nie rozumiem, dlaczego tak o sobie mówisz.  Jesteś wobec siebie niesprawiedliwa i jak najszybciej powinnaś zaniechać kierowania takich bredni pod swoim adresem. Czy ktoś ci kiedyś tak powiedział?

Dłonie prześmiewcy sprawiały, iż Lydia coraz to większy mętlik miała w głowie. Uśmiechała się jedynie, bojąc się, by doszło do czegoś więcej. Kiedy zadał pytanie, przecząco pokręciła głową.
- Nikt, acz wiem co widzę w lustrze, Tobiasie - odpowiedziała elfka z niewielkim uśmiechem, wymalowanym na ustach. - Wiem też, jak wiele razy potknęłam się, bo podjęłam głupią decyzję - bezradnie wzruszyła ramionami. - Nie zmienię swojej samooceny, bo nie zmienię siebie - na chwilę zamyśliła się. - A za komplementy dziękuję. Onieśmielasz,mnie - znów poczuła, jak policzki ją palą i niemal namacalnie, czuła ich szkarłat.

- Wiesz co widzisz w lustrze... - zamruczał. - W takim razie sprzątnąłbym ci wszystkie lustra jakie masz w domu. Wtedy przestałabyś opowiadać takie bzdury. - Uśmiechnął się ponownie, bacznie przyglądając się jej zaczerwienionej buzi. - Chyba polubię onieśmielanie cię, gdyż z rumieńcem na twarzy wyglądasz olśniewająco. A co do twojej samooceny, z chęcią bym nad nią popracował. Jest karygodna.

- Owszem. Wiem co widzę, a to co widzę mi się ni jak podoba - odparła z niewielkim uśmiechem, zerkając na Tobiasa. Kiedy znów skomplementował jej rumieniec, zaśmiała się cicho, czując że ten zdradziecki szkarłat nie ma zamiaru zejść, a nawet rozlał się na coraz to większej powierzchni skóry elfki. - Popracować, mówisz. Jakbyś popracował? - zagadnęła wyraźnie zainteresowana, zerkając na niego badawczo, może nieco podejrzliwie, i przygryzła dolną wargę, czekając z niecierpliwością na odpowiedź prześmiewcy.

Tobias ponownie uśmiechnął się tajemniczo, przyglądając się młodej elfce.
- Cóż jest wiele sposobów - zaczął. - Pytanie tylko czy ty chciałabyś nad tym popracować,a to z kolei wiąże się z czasem, który musiałabyś poświęcić mnie - dodał, zsuwając wzrok po szlaku jej purpury. - Dlaczego się mnie wstydzisz?

- Tajemniczo brzmisz, Tobiasie - Lydia uśmiechnęła się pod nosem, starając się jakoś wyczuć, o co może mu chodzić. - Rozważę propozycję - dodała z uroczym uśmiechem. - Choć może zdradzisz mi choć jeden z tych sposobów? - zagadnęła, unosząc pytająco brew. Kiedy zapytał się, czemu się wstydzi, zaśmiała się cicho, przecząco kręcąc głową. - Nie wstydzę się, ale nikt do tej pory nie obsypał mnie tyloma komplementami - odpowiedziała z ciepłym uśmiechem. - To miłe, dziękuję, ale tak samo jak miłe, tak też bezpodstawne i nie zgodne z prawdą - dodała, opuszczając stremowane spojrzenie.

- Znowu się krytykujesz znowu to robisz, czy w każdym zdaniu musisz coś w sobie krytykować Lydio? Jeśli ja uważam, że jesteś piękna i to moje zdanie, po co próbujesz je zmieniać? Mogłabyś uszanowac je i zaakceptować fakt, ze właśnie tak uważam- odparł. - A co do mojej tajemniczości... cóż. Lubię byc tajemniczy.

- Nie muszę, acz lista rzeczy których w sobie nie cierpię jest co najmniej kilku kilometrowej długości - westchnęła elfka, zerkając na mężczyznę kątem oka, acz wciąż nieśmiało się uśmiechała. Chwilę zastanowiła się nad jego tajemniczością. Przygryzła kokieteryjnie wargę, zerkając w jego leśne, ciemne oczy. - Tajemniczość jest intrygująca - uśmiechnęła się tajemniczo, wciąż wpatrując się w jego cudowne tęczówki. - Tylko czy będę w stanie odkryć wszystkie karty..?

- Lydio, musisz w siebie uwierzyć, przestać patrzeć na siebie krytycznie. Cóż w sobie nie lubisz? Mam czas, więc zamieniam się w słuch, sam jestem ciekawy, jak długa może być ta lista u tak małej osóbki. Z natury znam kobiety, więc zakładam, że będzie jak myślę, nie mniej jednak, być może uda ci się mnie zaskoczyć?

Lydia niedowierzająco na tą prośbę, zerknęła na prześmiewcę z szeroko otwartymi oczyma, po czym uśmiechnęła się do niego pokrętnie, nim odpowiedziała prześmiewcy:
- Mam okropny głos. Ciut dziecinny, nosowy i brzmię, jakbym miała wiecznie zaciśnięte gardło. Plus na dodatek rżę jak koń i piszczę jak mysz - uśmiechnęła się uroczo. - Moje włosy często trudno jest doprowadzić do porządku, a bez makijażu nie mogę się pokazać, by nie wystraszyć ludzi. Figura jest okej, ale wciąż jednak bym mogła być odrobinę bardziej zaokrąglona to tu to tam - omiotła spojrzeniem swoje ciało, ile mogła. - Mam za duże usta i czoło. I chyba tyle co do wyglądu - westchnęła, jakby przebiegła maraton. - I przechodzimy do charakteru. Jestem odrobinę łatwowierna. Działam impulsywnie, przez co nie raz i nie dwa wpadam w kłopoty. Bywam złośliwa i arogancka. Hmm - podrapała się po brodzie. - Rumienię się, ostatnio nazbyt często, a nie cierpię się rumienić. Nie lubię okazywać emocji, a jednak moja rasa jest delikatna i dość emocjonalna... Bywam głupia, a właściwie to jestem zawsze. Popełniam za dużo gaf... Nie umiem rozmawiać - mówiła ze spokojem. - Nazbiera się tego, Tobias.