KOMNATA VII

<---------- SalonIII / Kareph
Postawił ją na podłodze, delikatnie łapiąc ją w objęcia. 
- Martwiłaś się? - spytał z uśmiechem. - Wszystko dobrze się skończyło, Jane stanęła na wysokości zadania, no i odnaleźliśmy kilka smoków, które bezinteresownie dołączyły do naszej ekipy. Teraz możemy zająć się tylko sobą i tym co wydarzy się za tydzień.

Katerina wtuliła się do ukochanego, rozkoszując się jego bliskością, zaciągając się jego cudownym zapachem.
- Martwiłam się, dlatego nawet nie spałam ni minuty - westchnęła cicho, zerkając na ukochanego z niepewnym uśmiechem. - Acz dobrze cię widzieć całego - dodała, całując go w czubek brody. - I co masz na myśli mówiąc, iż "Jane stanęła na wysokości zadania"? - zagadnęła zaciekawiona. - Smoki? - na kolejną rewelację zerknęła na niego pytająco. - Nigdy żadnego nie widziałam...

- Jak to co mam na myśli, no w odpowiednim momencie wypowiedziała zaklęcie. A smoki owszem istnieją, choć jest ich zaledwie garstka. Pocieszające jest to, że jest wśród nich smoczyca, więc... - zaśmiał się zawadiacko. - Jest szansa, że być może urodzą się jakieś małe smoczyniątka.

- Rozumiem. Ale nic nikomu się nie stało? - upewniła się raz jeszcze, po czym zaśmiała się na jego słowa o ewentualnych małych smoczątkach. - Kto wie... może... - zaśmiała się cicho, zerkając w jego oczy. - Jak się czujesz, kochanie? - zapytała się, delikatnie odgarniając kosmyk jego włosów, który niesfornie opadł na czoło.

- Dobrze i nikomu nic się nie stało poza Cedrikiem, ale już go sprowadziliśmy z powrotem, także nikt nie ucierpiał. Nie martw się kochanie - dodał zsuwając z niej sukienkę. - Mmm... kusisz skarbie. - Musnął ustami jej ramię, przesuwając się na jej długą szyję.

- To dobra wiadomość - Bułgarka uśmiechnęła się do narzeczonego. Kiedy zsunął jej sukienkę, nim zdążyła cokolwiek więcej dodać, delikatnie zadrżała pod jego delikatnym dotykiem. Zamruczała cicho, przymykając powieki i rozkoszując się cudownymi i subtelnymi wargami ukochanego. - Ty również kusisz, najdroższy... - zamruczała, zerkając w jego oczy spod przymkniętych powiek, po czym wpiła się w jego usta zmysłowo.

Odwzajemniał pocałunki, wodząc dłońmi po jej obnażonej skórze, po czym spojrzał jej głęboko w oczy.
- Pamiętasz umowę kochanie? - spytał, biorąc ją na ręce i kładąc do łóżka. - Zero sexu do ślubu - zaśmiał się łobuzersko, lokując się obok swojej pięknej przyszłej żony, którą otulił z czułością ramieniem.

Katerina znów zadrżała pod jego dotykiem, a kiedy oderwał się od jej ust, zerknęła mu w oczy, odwzajemniając spojrzenie z niewielkim uśmiechem na ustach.
- Pamiętam - uśmiechnęła się do niego, a kiedy brał ją na ręce zapiszczała cichutko, dając się przenieść do łóżka. Kiedy wtulił ją do siebie, zamruczała z rozkoszą, delektując się jego bliskością. Wtuliła się do niego, odwracając się twarzą do ukochanego. - Mam nadzieję, że wesele jak i ślub się uda - westchnęła, zerkając na niego spod oka.

- Na pewno, czemu się martwisz? - Zaśmiał się pod nosem. - Głuptasie, przecież musi się udać, przysięgę małżeńską na pewno damy radę powiedzieć a reszta niech się dzieje - dodał, przeciągle ziewając.

- Bo chcę, by to był wyjątkowy dzień bez niespodzianek - odparła, po czym ziewnęła, gdy zauważyła że on ziewnął. - No dobrze, sen dobrze nam zrobi - zaśmiała się cicho, przesuwając nosem po jego piersi. - Dobranoc, kochanie - zamruczała, przymykając powieki i niedługo potem pogrążyła się we śnie.

Pocałował ją w skroń i sam po krótkiej chwili zaspał jak suseł.

Katerina wstała wcześniej, by móc się przygotować i by wyglądać idealnie tego dnia. Wizażystka wykonała na jej twarzy delikatny, ledwie zauważalny makijaż, a fryzjerka po prostu rozczesała i wymodelowała jej włosy, które pozostawiła rozpuszczone. Katertina nie lubiła wydziwiać, jeśli chodzi o wygląd, więc oponowała na każdą propozycję mocniejszego makijażu czy upiętych włosów. Następnie obie panie pomogły jej wsunąć się w cudowną, prostą i delikatną suknię,w której potem niemal natychmiast zaczęła nerwowo krążyć po pokoju, a to iż czuła ukochanego tuż za ścianą, wcale nie pomagało się jej uspokoić...

<------------ Rephaim gdzieś z pomieszczeń obok
Podszedł pod drzwi i zapukał cicho. Liczył na to, że zobaczy ją przed ślubem i nacieszy oko. Zżerała go ciekawość.
- Katerinko ie trzeba ci pomóc? - spytał, zza drzwi. - Mam nadzieję, że się nie rozmyśliłaś.

Słysząc, jak Rephaim puka do drzwi, Katerina zerknęła w ich kierunku, po czym podeszła w ich stronę o kilka kroków. Już miała nawet otworzyć drzwi, jak niemal tuż przed tym cofnęła rękę, uśmiechając się pod nosem.
- Zasady to zasady, kochanie - szepnęła i cicho zaśmiała się pod nosem, po czym spoważniała na jego pytania: - Nie, nie rozmyśliłam się i nie potrzeba mi pomocy, kochanie - odpowiedziała spokojnym tonem. - Acz skłamałabym mówiąc, iż się nie stresuję... - westchnęła cicho pod nosem, po raz kolejny przeglądając się w lustrze.

- Otwórz słonko... mógłbym cię przytulić - zamruczał melodyjnym tonem. - Za chwilę będzie po wszystkim i będziesz już tylko moja. Otworzysz? Zasady są po to by łamać.

Katerina zaśmiała się cicho, niemal namacalnie czując, jak Rephaim tuli ją w swoje ramiona. Zamruczała cicho pod nosem, rozkoszując się tym uczuciem. Po chwili znów zaczęła nerwowo przechadzać się po pokoju, iż prześmiewca zapewne słyszał postukiwanie jej obcasów.
- Boję się, że coś pójdzie nie tak... - westchnęła cicho, bardziej do siebie niż do ukochanego. - A jeśli się potknę na tych szczudłach? Albo jak na sali będzie panowała kompletna dezorganizacja? - westchnęła raz jeszcze, wciąż chodząc po pokoju. - Tyle rzeczy może pójść źle... - Przełknęła nerwowo ślinę, po czym nieco niepewnie podeszła do drzwi, bowiem i tak jak spojrzała na zegarek, lada chwila musiałaby tam się skierować. - Gotowy? - szepnęła, przykładając dłoń do drewna, dzielącego nią od ukochanego.

Rephaim oparł czoło o drewniane skrzydło i westchnął cicho.
- Gotowy - odarł łagodnym półtonem. - Nie bój się kochanie, na pewno się nie potkniesz i na pewno, wszystko jest już gotowe. Będę czekał na miejscu... - dodał, po czym skierował się ku sali.
-----------> Sala balowa / Repciu

Katerina przechadzała się jeszcze przez chwilę po pokoju, próbując się wyciszyć i nabrać pewności siebie. Przejrzała się po raz ostatni przed wyjściem w lustrze, po czym wzięła głęboki wdech, nim skierowała się wolnym krokiem w stronę sali balowej.

---> Sala Balowa / Katerina