Taras

<------------ Ogród / Ferran i Alice

Kiedy wylądował na tarasie, puścił elfkę i pchnął ją na fotel. Nawet gdyby próbowała uciec, stąd miała małą szansę na ucieczkę. Podszedł do niej i lekko przechylając głowę na bok, ponownie spojrzał jej w oczy.
- Jak się tu dostałaś? Co robisz na Atlantydzie? - zapytał, ściągając powieki i marszcząc czoło. - Mów, albo wygrzebię ci to z głowy, a to może boleć...

Kiedy popchnął ją na fotel, o mały włos a przewróciłaby się razem z nim. Z jej oczu trysnęły łzy, gdyż miała już wszystkiego dość.
- Czego ty ode mnie chcesz! - ryknęła, przez łzy. - Co cię to obchodzi?! Uciekałam przed twoimi braćmi i weszłam przez wielką dziurę w płocie, a reszta nie powinna cię obchodzić! To moja sprawa - odparła, wstając z fotela. - Pobrudzę go - mruknęła, zerkając na jasne obicia wygodnych mebli. Z jej nosa przestała kapać krew, lecz ona była cała nią ubrudzona. Nadal osłaniała się ramionami, a poczucie wstydu, zaczynało palić jej policzki. - Chcę stąd wyjść. Wypuść mnie ty fruwająca wrono! Nie masz prawa mnie tu przetrzymywać! - dodała, drżącym tonem, mierząc go niemal bandyckim spojrzeniem.

Patrzył na nią przeszywającym spojrzeniem, kompletnie nie reagując na jej krzyki. Długo się nie zastanawiając, podszedł do elfki i ściskając ją za ramiona, przycisnął jej ciało do fotela.
- W takim razie nie wyjdziesz stąd żywa - mruknął niskim, ochrypłym głosem. - Odpowiadaj. Albo usmażę ci mózg i wyrzucę przez balustradę prosto do rzeki... - mówił, nieprzerwanie patrząc jej w oczy. - Mogę również, zamienić krótką chwilę twego życia w prawdziwe piekło - dodał, kierując wzrok na jej nieosłonięte ciało. - Dawno nie miałem żadnej elfki... To jak? Powiesz po dobroci czy wybierasz którąś z opcji?

Alice była przerażona, instynktownie zaczęła go od siebie odpychać, czując jak niemal traci rozum, jednak nie broniła się. Było jej już wszystko jedno.
- Uciekam od osoby, która przez wieki mnie więziła i zmuszała do prostytucji. Przez lata byłam przywiązana do łóżka - mówiąc to, na dowód prawdy pokazała mu nadgarstki, na których nadal wyryte były głębokie ślady po linkach i innych rzeczach, którymi ją wiązano. - Co do opcji... wybieram smażenie mózgu - dodała drżącym tonem, czując jak robi się jej ciemno przed oczami, a świat zaczyna wirować w zastraszającym tempie. Nim zdążyła cokolwiek dodać, straciła kontakt z rzeczywistością, osuwając się po oparciu fotela.

Kiedy Ferran usłyszał co powiedziała i zobaczył jej nadgarstki, poczuł się dziwnie, jak nigdy dotąd. Nie puścił jej, choć w jednej chwili miał ochotę pozwolić jej odejść. Gdy zemdlała, zmarszczył czoło i zabrał ręce. Szybko przypomniała mu się ciemna piwnica, z którą miał styczność przez wiele lat. Nienawidził tego wspomnienia, na samą myśl o przeszłości zaciskał ręce w pięści, tak też było i tym razem. Kopnął stojący obok fotel z całej siły. Mebel odbił się od balustrady, po czym roztrzaskał na kilka części, a on stał zastanawiając się co ma zrobić. Usmażyć mózg i wyrzucić jej ciało, czy może... pomóc? Nigdy nikomu nie pomógł, lecz nie chciał już zamordować tej dziewczyny. Dziwne uczucie, które wdarło się do jego serca, targało nim i nie chciało puścić. Stał jeszcze przez chwilę, przyglądając się elfce, po czym wziął ją na ręce i skierował się do domu.

----------> pokój gościnny / Ferdek i Alice