ZAMKOWY STAW

Magnus zmarszczył czoło, kiedy jego ukochana zapytała się, czy nie jest przypadkiem potrzebny. Po chwili zerknął w górę, gdzie kilkoro braci dalej latało z elfkami wtulonymi do siebie. Próbował wyłapać rozmowy i dźwięki z salonu, ale nie za wiele mu się to udało. Westchnął cicho, przecierając twarz dłonią, kiedy wyraźnie do jego uszu doszedł syk węży.
- Sundal* - mruknął, zaciskając pięść. - Choć - dodał, biorąc ją na ręce i wnosząc się w powietrze.

[---> Salon III / Amelia i Magnus]

*Indonezyjski: Kurwa.

<--- Sala Balowa / Emily i Tristan

Prześmiewca wraz z wampirzycą skierowali się wolnym krokiem korytarzami, a potem udeptanymi ścieżkami. Tristan wciąż obserwował Emily, która go zauroczyła, a nawet swoiście stała się jego słabością. Tak, po prostu chciał jej odpłacić się i odwdzięczyć za towarzystwo. Nic więcej i nic mniej. Kiedy przysiedli na ławce tuż przy stawie, zerknął na nią kątem oka, a rozmowę postanowił zacząć od komplementu:
- Muszę pozwolić sobie zauważyć, iż wyglądasz przepięknie, Emily - uśmiechnął się nieznacznie, wpatrując się w jej twarz.

Mily przez chwilę wpatrywała się w staw, w migoczące świetliki i łapała świeże powietrze z mieszane z zapachem kwiatów, wsłuchując się jednocześnie w grające cykady. Kiedy Tristan zaczął mówić zwróciła się w jego stronę.
- Dziękuję... widać masz dobry gust co do sukienek - zaśmiała się cicho. - Ja siebie nie lubię. Nigdy nie uważałam się za ładną... to niedorzeczne.

Tristana nie interesowało nic, poza tą delikatną wampirzycą, która zgodziła się przejść na spacer, ba, sama go przecie zaproponowała. Nie chciał jednak jej zawieść, chciał by znów poczuła się wyjątkowa. Nie zwracał uwagi na nic, tylko właśnie na nią, a na jej słowa skinął głową w podziękowaniu.
- Nie znam się na modzie - zaśmiał się cicho prześmiewca, zerkając na kobietę. - Ta sukienka była pierwszą, jaką znalazłem a która była dobra rozmiarem. Acz cieszę się, że ci się podoba - dodał, skinąwszy krótko głową z tajemniczym uśmiechem widocznym na ustach. - A jak podoba ci się to miejsce..? - zagadnął, jednak nie rozejrzał się po otoczeniu, natomiast wciąż obserwował wampirzycę bacznym spojrzeniem.

Czuła się dziwnie. Podobnie jak Tristan i ona wpatrywała się w niego, nie spuszczając go z oczu.
- Urokliwe - odparła po chwili. - Dlaczego tak bardzo mi się przyglądasz? - spytała, subtelnie się uśmiechając. - Wyrosły mi czułki?

- W istocie, urokliwe - przytaknął na komplement odnośnie miejsca, jednak jak poprzednio: nawet nie rozejrzał się, a wciąż wpatrywał się w Emily. Następnie prześmiewca cicho zaśmiał się na jej słowa, jednak czym prędzej przecząco pokręcił głową, uśmiechając się wciąż pod nosem. - Niee, oczywiście że nie... ale po prostu z uśmiechem jest ci tak do twarzy, iż nie mogę odwrócić spojrzenia - odparł stale uśmiechając się do kobiety.

Mily już dawno nie czuła się tak skrępowana jak tym razem. Poraz pierwszy od dawna poczuła jak pąsowieje na twarzy, aż z niedowierzaniem wymalowanym na twarzy, przytuliła dłoń do policzka, by upewnić się, że to co czuje jest prawdziwe.
- Dziękuję Tristanie - odparła. - O ile się nie podlizujesz - dodała, nie wiedząc gdzie schować swoje spojrzenie. Już dawno nie słyszała tylu miłych słów i pomimo iż była przyzwyczajona do zastanawiania się co "autor miał na myśli", tym razem doskonale wiedziała, że na próżno szukać jej w tych słowach drugiego dna.

Prześmiewca z niewielkim uśmiechem przechylił głowę, wpatrując się z zaciekawieniem w rumieniec, który właśnie rozlał się po jej bladej, niemal nieskazitelnej skórze. Uśmiechnął się blado, delikatnie przesuwając dłonią po jej policzku, czując pod palcami jak rumieniec ledwie wyczuwalnie podwyższył temperaturę jej skóry, na co znowu zaintrygowany tymi zjawiskami wpatrywał się w nią jak oczarowany.
- Czemu miałbym się podlizywać? Jesteś piękną, inteligentną kobietą, więc czemu miałbym tego nie komplementować, skoro to właśnie widzę..? - zamruczał cicho wpatrując się w jej oczy, a jego lewy kącik ust znów uniósł się ku górze, wykrzywiając jego wargi w tajemniczym uśmiechu.

Emily zadrżała czując ciepło jego dłoni. Był delikatny, jak na olbrzyma i działał na nią bardzo uspokajająco.
- Jesteś nad wyraz miły Tristanie - odparła niemal szeptem. - Onieśmielasz mnie. - Niemal natychmiast odwróciła od niego głowę, próbując ukryć stremowane spojrzenie. Nie pamiętała już kiedy ostatni raz czuła się w taki sposób. - Dziękuję...

- Cóż, po prostu żałuję, że... zwyczajnie cię nie zaprosiłem, a siłą wyrwałem z samolotu. Acz nie żałuję tego jednakże, bowiem jesteś cudowną kobietą, moja droga - odparł a kiedy powiedziała iż ją onieśmiela, tajemniczo uśmiechnął się, zakręcając sobie kosmyk jej włosów na palcu. - Onieśmielam... - powtórzył, badając jej reakcję. - Za co dziękujesz, Emily? - zagadnął łagodnie Tristan, przechylając głową i wpatrując się w wampirzycę wyraźnie zaintrygowany jej zachowaniem.

- Za komplement - odparła po chwili, obserwując co robi z jej włosami. Po chwili przeniosła wzrok w jego oczy, bacznie go obserwując. - Gdybyś mnie poprosił nie przyszłabym tutaj, a że wlazłeś po chamsku w moją głowę, to powód jest ci doskonale znany... nie muszę się tłumaczyć- dodała, odwracając spojrzenie.

Prześmiewca uśmiechnął się, kiedy podziękowała za komplement raz jeszcze, a kiedy powiedziała że przecie i tak grzebał w jej głowie, westchnął cicho.
- Tak, to prawda. Raz jeszcze wybacz mi tamto... - odparł Tristan, nieco zmieszany, również odwracając na sekundę czy dwie, spojrzenie. - Zachowałem się jak kompletny kretyn... - pokręcił głową w niedowierzaniu i cicho westchnął, jakby coś chciał powiedzieć a nie mógł. Przesunął dłonią po twarzy, milcząc przez chwilę, po czym spojrzał na Emily. - Może zmieńmy temat..? - zagadnął po chwili. - Czym się zajmujesz?

- Skoro zaglądałeś do mojej głowy to też powinieneś wiedzieć - odparła, nadal nie spuszczając go z oczu. - Obecnie niczym... jestem wolna jak ptak... Nie mam zajęcia, nie mam domu, nie mam nawet własnego życia - dodała, odwracając się do prześmiewcy plecami. Wbiła wzrok w taflę jeziora, wsłuchując się w okoliczne odgłosy.

Tristan zamyślił się na chwilę. Nie narzucał się, kiedy ta odwróciła się od niego plecami, natomiast sam wbił spojrzenie w tamto miejsce, i również, podobnie jak wampirzyca, wytężył słuch, analizując okoliczne dźwięki. Uśmiechnął się, słysząc kolejny występ, westchnął cicho, kiedy ta cisza zaczęła być nieco niezręczna, a nie chciał by tak się czuła Emily. Nie po tym, co przeszła.
- Nie jest ci chłodno, Emily..? - zaczął łagodnym tonem, ściągając przy tym marynarkę, kiedy poczuł jak wiatr nieznacznie przybiera na sile. Materiał narzucił kobiecie na ramiona. - Piękno widzę tutaj, przed oczyma... - szepnął, wciąż wpatrując się w wampirzycę, bowiem to nie o miejscu a o niej mówił.

Kiedy narzucił jej swoją marynarkę na ramiona, zadrżała. Nadal byłą odwrócona do niego plecami, lecz po kolejnym zdaniu wolno obróciła się ku niemu, spoglądając prosto w jego oczy.
- Nie wiem czemu tak bardzo zacząłeś mnie idealizować - odparła, nerwowo przełykając ślinę. Czułą się jak nigdy stremowana, a co najdziwniejsze, nie bała się. Wiedziała, że Tristan od razu nie wybuchnie i nie zacznie znienacka jej dusić, lub wrzeszczeć na nią z byle powodu. Czuła się z tym dziwnie. - Nie mniej jednak dziękuję raz jeszcze za komplement.

Tristan łagodnie odwzajemnił spojrzenie, a na jej słowa cicho zaśmiał się pod nosem, kręcąc w głową w niedowierzaniu. Wiedział bowiem doskonale, przez co przeszła, a przynajmniej znał kawałek historii. Wbrew temu co wampirzyca sądzi, do jej głowy wszedł, a owszem, ale niezbyt głęboko. Rozumiał więc jej nieufność i ostrożność w tej rozmowie i rozumiał również, dlaczego ma tak niską samoocenę, z czym kompletnie się nie zgadzał.
- Jak mówiłem... opisuję tylko to, co widzę - odparł prześmiewca z niewielkim uśmiechem, zerkając w jej tęczówki. - Nie musisz dziękować za prawdę - dodał, skinąwszy krótko głową. - Intrygujesz, Emily - zamruczał, wpatrując się w nią. - A uwierz mi, iż do tej pory nie udało się to żadnej - dodał, tajemniczo się uśmiechając, i obserwując jej reakcję na to wyznanie.

Ponownie przełknęła nerwowo ślinę, zdając sobie sprawę, że po raz pierwszy w życiu nie wie co powiedzieć. Spojrzała na niego przelotnie, otulając się ramionami.
- Nie wiem czym cię intryguję... jestem zwyczajna i tyle - odparła, po czym ruszyła do pobliskiej ławki, gdyż jego spojrzenie, wręcz zaczynało wbijać ją w ziemię. - Który most polecasz mi do zakwaterowania? - nagle zmieniła temat, wbijając wzrok w czubki swoich butów.

Kiedy szła w stronę kolejnej ławki, ten odprowadził ją spojrzeniem, a nawet postąpił kilka kroków w jej kierunku, jednak nie przysiadł obok, a oparł się o grupy pień drzewa, który za dnia z pewnością ocieniał ową ławkę.
- Sobą. Swoją inteligencją, siłą... - prześmiewca pospieszył z wyjaśnieniami. Kiedy zapytała się, pod którym mostem powinna się zatrzymać, ten zerknął na nią, nie wierząc w to co słyszy. - Emily... przecież uzgodniliśmy, że zamieszkasz, chociaż na chwile, u mnie... - odparł Tristan, zerkając na nią i kręcąc w niedowierzaniu głową. - Skąd ta nagła zmiana decyzji, która i tak jest jedynie myślą, bowiem będę zmuszony nalegać jednak, byś się u mnie zatrzymała..? - zapytał się, wpatrując się w jej sylwetkę.