ALTANA

Patrzyła przez chwilę w jego oczy lecz kiedy jej serce bardziej przyspieszyło, szybko odwróciła głowę i odsunęła się od niego.
- Nie... ja... - spuściła wzrok, czując jak dudni jej serce. - Jesteś kimś bardzo w moim typie Henriku, ale ja nie mogę. Boję się tego, nie chcę znowu czuć bólu kiedy to wszystko się skończy, mam dość bólu, mam dość ciągłego mącenia mi w głowie, powiedz mi po prostu czego ode mnie chcesz i wróćmy na salę... - dodała cicho, wciąż patrząc w podłogę. Nie wierzyła, że ktokolwiek mógłby ją pokochać. Bała się wykorzystania, które towarzyszyło jej od kilku lat i nie chciało wyjść jej z głowy.

Henrik obserwował ją, jak odsuwa się od niego. Nie nalegał na to, by była blisko, w końcu na dobrą sprawę dopiero co się poznali, acz skłamałby, jakby powiedział, że dziewczyna go nie zauroczył i nie sprawiła, iż poczuł coś, czego od dawien dawna nie czuł. Tak, coś... zdaniem pierwotnego dziwnego... właśnie przyszło do jego myśli. Coś jak inne emocje, niż coś, co zawsze czuł, czyli zwyczajnie nic. Zastanowił się chwilę, nim powiedział do druidki:
- Ból... moja droga, też znam to uczucie, kiedy wszyscy coś chcą, a także znam smak łez, które płyną, gdy ktoś kogo kochasz słabnie ci w ramionach - westchnął cicho, po czym zaciekawił się jednym stwierdzeniem. - Kiedy skończy się co, moja droga? - zapytał się, przechylając głowę, zaciekawiony jej słowami. - Davino, będąc szczerym... twoja skromność, inteligencja i piękno mnie zauroczyły - odparł, nie ruszając się jednak z miejsca, by przypadkiem nie... spłoszyć kobiety. - I nie chcę od ciebie nic, poza tym, byś po prostu znów się uśmiechnęła - na jego usta wstąpił delikatny, ledwie zauważalny uśmiech.

Davina z uwagą spojrzała na swego towarzysza. Teraz, kiedy upewniła się, że ma wobec niej czyste intencje, była nim jeszcze bardziej oczarowana.
- Henriku, ja... ja nigdy nie słyszałam tylu pięknych słów z ust mężczyzny skierowanych w moja stronę. Byłam pewna, że czegoś ode mnie chcesz, a skoro jednak się pomyliłam, z czego jestem niezmiernie zadowolona, muszę cie przeprosić za swoje zwątpienie w twoją osobę... - spojrzała na niego, po czym uśmiechnęła się szeroko.

Henrik badawczo zerknął na nią, a kiedy zaczęła mówić, z uwagą wysłuchała to, czego ma do powiedzenia. Odrobinę zamurowało go to, co usłyszał, dlatego jeszcze przez krótką chwilę milczał, próbując zebrać myśli. Kiedy Davina go przepraszała, Henrik cicho zaśmiał się, zerkając na nią spod oka. Pokręcił również niemal natychmiast przecząco głową.
- Nie masz za co przepraszać - odparł, wyjaśniając tym swój gest, a widząc jej uśmiech sam się uśmiechnął ciepło. - Masz przepiękny uśmiech, Davino - dodał, wciąż ciepło się uśmiechając. - Opromieniasz mi dzisiejszy wieczór - dodał z niewielkim skłonem. - Dziękuję.