ALTANA

<--- Salon III / Alexander i Vanessa

Po krótkim spacerku, druidka z wampirem znaleźli się przy dużej, acz urokliwej altance gdzieś w głębi zamkowego ogrodu. Wiatr wolno smagał ich twarze, a promienie słoneczne rozświetlały jeszcze okolicę. Bezchmurne niebo nie zapowiadało opadów, ale czuć było, że może to być i cisza przed burzą. Kiedy tylko znaleźli się pod zadaszeniem, Grayson rozejrzał się dookoła.
- Urokliwy ogród - stwierdził z tajemniczym uśmiechem. - Mam nadzieję, że trafiłem w twój gust... - zerknął pytająco na Vanessę.

Vanessa ciągle skrzywiona pod nosem rozcierała dłońmi ramiona.
- Tak... - mruknęła, ciągle widząc przed oczami pełzające gady. - Nienawidzę węży - dodała, siadając z impetem na jednej z sof. - Ubiję tą czarnuchę, znajdę, choćbym miała z mordy bronę zrobić i przeorać tą wyspę całą. Znajdę i urwę jej ten czarny łeb z płucami, a potem nabiję na pal i wetknę go przed wejściem do mojego domu.

Grayson uśmiechnął się pod nosem, przysiadając koło Vanessy i słuchając tego co ta ma do powiedzenia. Kiedy wzdrygnęła się na samą myśl o wężach, westchnął cicho, przyciągając ją do siebie.
- Już po wężach, moja droga - odparł, całkiem łagodnym tonem, przesuwając dłonią po jej ramieniu. - I już więcej, oby, ich nie było...

- Ojj nie cieszyłabym się na zapas - mruknęła. - Ta wariatka ma zapewne jeszcze kilka rzeczy w zanadrzu, którymi zatruje nam życie. No i również mam nadzieję, że nie będą to węże. Obleśne, wstrętne stworzenia, tak samo jak ona sama.

Wampir zamyślił się na chwilę, analizując słowa druidki. Po chwili, tuż przed zadaniem pytaj, przechylił głowę, zerkając na mulatkę spod oka.
- Skąd ją znasz, tak w ogóle? Bo zdaje się, że albo wyleciało mi z głowy, albo do tej pory nie zdradziłaś, acz z pewnością pamiętam iż znasz ją osobiście - zagadnął zaciekawiony Grayson. - Co zrobiła ta kobieta, iż darzysz ją jawną nienawiścią? - uniósł pytająco brew, zerkając stale na Vanessę. - Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz, oczywiście. Acz zdajesz się znać ją bardzo dobrze.

- Tak mnie właśnie słuchasz - mruknęła. - Już ci opowiadałam... Zabiła mojego męża. Jedynego człowieka, na świecie, którego kochałam ponad życie. Mieszkałam w jednej osadzie wraz z nią jakiś czas. Wtedy jeszcze nie wiedziałam kim była i czym się zajmowała. Mordowała dzieci do rytuałów, kilka razy jej przeszkodziłam i doniosłam na nią do starszyzny, wtedy postanowiła się na mnie zemścić i zabiła mi męża. Nie lubię o tym wspominać - dodała, czując jak do oczu napływają jej łzy. - Pomszczę go. Nie pozwolę by uszło jej to na sucho.

Wysłuchał z należytą uwagą tego, co miała do powiedzenia, co rusz przytakując na jej słowa i mrucząc coś bezgłośnie, jako znak iż słucha uważnie. Kiedy zauważył, jak do jej oczu napływają łzy, westchnął cicho, delikatnie ocierając kroplę, która spłynęła po jej policzku.
- Wiem, jak trudne są takie wspomnienia, Vanesso. I przykro mi z powodu tej straty. Był szczęściarzem, mając tak cudowną kobietę u boku - odparł łagodnym tonem, zerkając na jej twarz, która nagle posmutniała. - Jestem również pewien, iż ta kobieta zapłaci za wszystkie swoje krzywdy. Nie ulega to nawet najmniejszej wątpliwości - uśmiechnął się nieznacznie, w zamyśle pokrzepiająco. - Trzeba tylko, i aż, ją znaleźć...

- Trzeba, a to nie będzie łatwe - westchnęła ocierając łzy. Kiedy otarł jej łzę, zerknęła na niego niepewnie lecz z wdzięcznością. - Oby jak najszybciej, poza tym widziałeś? Jane już się uaktywniła. Coś zaczęło się z nią dziać i nie była to ziemska magia. Jestem dobrej myśli.

Posłał jej kolejny, delikatny uśmiech, znów przesuwając dłonią po jej delikatnym policzku. Vanessa była cudowna, a rozwiane włosy dodawały jej uroku.
- Tak - potwierdził jej pytanie skinieniem głowy. - Widziałem to doskonale, acz nie mam pojęcia, co to może oznaczać - westchnął Grayson, zerkając na kobietę spod oka. - Czekaj, wróć. Co masz na myśli, mówiąc że to nie była ziemska magia? - zapytał się, marszcząc czoło pytająco.

- Mówię o Jane i o tym co się z nią działo. Mówił w języku niebiańskim, recytowała słowa zaklęcia, a to nie sprawka Glorii czy nasza. Coś się uruchomiło i teraz raczej trudno będzie to zatrzymać. Ukąszenia węży i same te gady to sprawka Glorii. Gryfy i całą reszta już nie. Nawiasem mówiąc są piękne i ciekawe ska wzięło się ich aż trzy. Jane i Kalona skądś wrócili... myślę, że to też jest kluczem.

- Nie znam się na magii, dlatego wolałem się upewnić, zaciągając informacji u tak doświadczonej druidki jak ty - posłał jej delikatny uśmiech, zerkając przy tym na nią z uznaniem, po czym znów spojrzał na mulatkę, gdy ta wspomniała o zaklęciu. - Domyślasz się chociaż, co może czynić to zaklęcie? - zapytał się łagodnie, patrząc na nią ze spokojem. - I co mogło zostać uruchomione? - zamyślił się na chwilę, podczas której zapatrzył się gdzieś w przestrzeń. - Wiem że nic nie wiem, a nie przepadam za takim stanem... - mimowolnie skrzywił się pod nosem. Na słowa zachwytu nad gryfami skinął głową w aprobacie. - Tak, w istocie są piękne, majestatyczne - uśmiechnął się pod nosem, przypominając sobie zwierzęta. - Ciekawe, gdzie byli iż dostali tak cudowny dar - podrapał się po karku, szukając jakiejkolwiek wskazówki w tym co się zdarzyło w salonie.

- Aleksandrze wiem tyle co i ty - odparła cicho wzdychając. - Nie mam pojęcia co mają znaczyć słowa które wymawiała, a jedyną osobą która zna ten język jest Kalona. Tylko on mógł zrozumieć o czym mówi jego elfka i jaki jest sens wypowiadanych przez nią słów. Podobno ona sama ma wiedzieć kiedy nadszedł właściwy moment, widać moment nadszedł, skoro zaczęła gadać w języku, którego sama nie rozumie - dodała z uśmiechem.

Alexander skinął potwierdzająco, jako znak iż rozumie doskonale słowa mulatki. Uśmiechnął się do niej nawet, przez chwilę pozwalając sobie utonąć w jej spojrzeniu i promiennym oraz szczerym uśmiechu, jakim właśnie go obdarzyła. Po chwili otrzepał swoje myśli, kręcąc energicznie głową, po czym cicho westchnął.
- Wybacz, moja droga, ale jesteś osobą o najpiękniejszym uśmiechu jaki widziałem - odparł, próbując się wytłumaczyć i znów posłał jej delikatny uśmiech. Po chwili jednak nieco spoważniał, wracając do właściwego tematu tej rozmowy. - Tak, to prawda. Nasz gospodarz zna ten język, zdaje się, ale chyba nie do końca wie, co to zaklęcie miałoby poczynić. Czyż tak nie mówił? - zapytał się z cichym westchnieniem i przetarł twarz dłonią. - Czas jedynie pokaże, oraz wskaże Jane odpowiedni moment, by zacząć to wymawiać. Zdaje się, że niektórych zaklęć nie mogą wypowiadać niektóre osoby? Jak choćby zaklęć w języku niebiańskim, przez osoby których serce poznało zło? - upewnił się, czy dobrze myśli, zerkając pytająco na kobietę.

- Tu nie o to chodzi kto może a kto nie  tylko co one oznaczają. Ja tych słów nie rozumiem, a on z pewnością rozumie co oznaczają, mógłby je przetłumaczyć, może i nie powtórzyć, lecz przetłumaczyć na pewno. Poza tym nie umiem odpowiedzieć ci na to pytanie - wzruszyła ramionami. - Po prostu się nie znam na tym i tyle. Wiem za to, że Jane nie powstrzyma żadna magia, chyba że ją ktoś uciupie. Nic nie wiem... wszystko jest nowe i skomplikowane. Pierwszy raz jestem w takiej sytuacji i widze coś takiego. Czas pokaże...

- To też racja - przytaknął na jej słowa Grayson ze skinieniem głowy. - Również mam z czymś takim styczność po raz pierwszy. Wolę się nie wypowiadać na tematy mi całkowicie obce - dodał z cichym westchnieniem. - Chciałbym jakoś się przydać, pomóc, ale co ja mogę? - zapytał się, bezradnie wzruszając ramionami. - Jestem jednak pewny, że szybko... zaleczy się ta sytuacja - uśmiechnął się tajemniczo pod nosem. - Nie chcesz sprawdzić, czego się dowiedzieli? - zagadnął, zerkając na nią pytająco.

- Jeśli masz ochotę, możemy podejść. Mam nadzieję, że tych gadów już tam nie ma. - Wzdrygnęła się, na samo wspomnienie wijących się paskudztw. - Może rzeczywiście doszli już do jakiś wniosków i coś zaplanowali. Na poszukiwania idziesz ze mną Grayson! Muszę cię mieć na oku - mruknęła wstając z miejsca.

- Jakby wciąż tam były, zawsze mogę znów wziąć cię na ręce - odparł Grayson z tajemniczym uśmiechem widocznym na ustach, zerkając spod oka na kobietę. - Dla mnie to nie jest problemem - dodał, unosząc zawadiacko brew, a kiedy zapowiedziała, iż idzie z nią, i to tonem nieznoszącym sprzeciwu, zerknął na nią z kolejnym, tajemniczym uśmiechem. - Twoje życzenie jest dla mnie niczym rozkaz, moja droga - odparł, po czym razem skierowali się do salonu.

---> Salon III / Vanessa i Grayson

<--- Sala / Davina i Henrik

Pierwotny pokierował Davinę korytarzami, o dziwo dla niego doskonale znanymi, by po spacerze wyjść na powietrze, a tam ścieżkami skierować się w stronę przyozdobionej altanki. Kiedy po krótkiej chwili się przy niej znaleźli, Henrik zerknął na druidkę, której wiatr rozwiewał włosy, a to z kolei dodawało jej uroku, tak samo jak uśmiech.
- Długo znasz moją rodzinę? - zagadnął, przysiadając na ławce i gestem zapraszając dziewczynę, by usiadła obok.

Davina usiadła obok Henrika, przez chwilę zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Poznaliśmy się w dość nietypowych okolicznościach. Twój brat Klaus, jak wiesz... Jeśli zginie, giną wszystkie wampiry. Trzy lata temu z pomocą swojej magii doprowadziłam do chwilowej śmierci waszej rasy i zapewne podczas niej ty również przez chwilę byłeś po drugiej stronie. Gdyby nie Amy z którą mieszkam od tamtego czasu, pewnie twoja rodzinka zjadłaby mnie żywcem. Na szczęście to już za mną i nie mam zamiaru robić sobie więcej wrogów... - mówiła, patrząc gdzieś przed siebie.

Henrik przez chwilę zastanawiał się, co miałby odpowiedzieć na jej słowa, nad którymi zamyślił się na chwilę. Tak, w istocie coś takiego go spotkało, nim jeszcze ponownie... zjednoczył się z rodziną. Od tamtej pory tym bardziej chciał ich znów zobaczyć, a już zwłaszcza nakopać komuś, kto połączył ich na tamtą chwilę. Kiedy wreszcie się odezwał, jego głos był spokojny, acz wciąż widać było iż dalej pogrążony jest w zamyśleniu.
- Taak, w istocie... coś takiego się... zdarzyło - odparł, po czym przeniósł spojrzenie na Davinę, analizując ją wzrokiem. - Nie będę jednak dociekał dlaczego. Nie moja w tym rzecz, a to co się stało i tak się nie odstanie - dodał, przytakując na jej słowa, a na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. - Pora zacząć nowe życie, nie sądzisz? - zagadnął, nieprzerwanie się w nią wpatrując. - Moje rodzeństwo chyba już jest z tobą pogodzone?

- Ja zaczęłam nowe życie zaraz po tym, jak jedna z wiedźm dokończyła żniwa. Sama trafiłam wtedy na drugą stronę i właśnie stamtąd wyciągnęła mnie Amy. Historia długa i nudna, o której nie chcę się rozgadywać.. - westchnęła cicho. - Tak, twoje rodzeństwo jest ze mną pogodzone. Pomogłam w przeprawieniu kotwicy na drugą stronę, tam gdzie jej miejsce, kiedy to jedna niepoważna wampirzyca zapragnęła przywłaszczyć sobie lek na wampiryzm... Stare czasy  - spojrzała w kierunku wampira, który wciąż siedział w zamyśleniu, po czym wstała i podeszła do jednej z roślin stojącej w wielkiej donicy tuż przy brzegu drewnianego podestu. Delikatnie ujęła usychający kwiat róży w dłonie i wyszeptała słowo, które sprawiło, że delikatne liście na nowo rozkwitły. Po chwili wszystkie kwiaty w donicy zaczęły rozkwitać, a pędy róży rozpięły się po słupie, wypuszczając coraz to nowe pąki.

Henrik milczał, słuchając dziewczyny. Kiedy wstała, zerknął na nią zaciekawiony, uważnie obserwując jak po jej zaklęciu, nagle wszystkie kwiaty w altanie zakwitły, a nawet wypuściły kolejne pędy. Uśmiechnął się pod nosem, obserwując piękne, szkarłatne i mięsiste kwiaty, oraz Davinę, która na ich tle wyglądała wyjątkowo atrakcyjnie i delikatnie, iż aż dziw pierwotnego brał że już tyle przeszła, mimo tak młodego wieku.
- To dobrze - posłał jej niewielki uśmiech, również wstając z ławeczki i podchodząc do druidki. - To dobrze... - powtórzył, delikatnie przesuwając dłonią po jednym z mniejszych kwiatów, który następnie zerwał i delikatnie wsunął we włosy dziewczyny, zerkając w jej oczy. - Wyglądasz cudownie, na tle tych kwiatów - szepnął, omiatając ją spojrzeniem. Skoro ona pokazała mu to, sam chciał coś pokazać, dlatego uśmiechnął się tajemniczo, namyślając się co mógłby zaprezentować, a postanawiając iż najlepiej umie GRZMOCIĆ, po kilku sekundach jego oczy stały się białe, a gdzieś w oddali, jednak było to doskonale dla Daviny widoczne, pojawiła się chmura, która rozbłysła przez cichą i bezdeszczową burzę...

Davina stała lekko oszołomiona bliskością pierwotnego, a kiedy wsunął kwiat w jej włosy, delikatnie zadrżała. Henrik traktował ją jak damę, czego nigdy wcześniej nie robił żaden mężczyzna, a co z kolei wywołało u niej rumieniec na twarzy. Kiedy wsunął kwiat w jej włosy, po jej ciele przeszła gęsia skórka. Delikatnie chwyciła się za przedramiona i spojrzała w kierunku ogromnej burzowej chmury, którą wampir wywołał czarami.
- Jesteś równie potężnym magiem Henriku - mówiła, przyglądając się błyskającym piorunom. - Ingerencja w pogodę nie jest od tak, prostą rzeczą.. - dodała, czując jak jej serce delikatnie przyspiesza na samą myśl o tym, że pierwotny był blisko.

Pierwotny pustym... dosłownie... spojrzeniem również wpatrywał się w to, co wydziwił gdzieś, iż mogli to widzieć, a kiedy Davina się odezwała, uśmiechnął się pod nosem.
- Atmokineza jest zdolnością, która w moim przypadku nie jest aż tak zależna od magii - odparł Henrik, likwidując w tym czasie chmurę, co sprawiło przy tym, iż jego oczy wróciły do normy. - Każdy pierwotny ma dodatkowe umiejętności, jako istoty zrodzone z magii. Elijah czyta w myślach, Nik bawi się strachem, Finn manipuluje emocjami... a ja władam pogodą - dodał, zerkając na Davinę z delikatnym uśmiechem widocznym na ustach. Widząc jej rumieniec, a także słysząc jak jej serce nieznacznie przyspieszyło, delikatnie przesunął dłonią po zaróżowionym i nieco cieplejszym przez to policzku, wpatrując się w to zaciekawiony, a kiedy wciąż wsłuchiwał się w bicie jej serca, przeniósł spojrzenie w jej tęczówki, czując przy tym jak znów delikatnie zadrżała pod jego palcami... - Jesteś tak delikatną i subtelną istotą, Davino... - szepnął, wciąż wpatrując się w twarz, a dokładniej to w tęczówki, kobiety.