Sypialnia 4

Policzki paliły ją jak ogień, a ona sama odwróciła głowę gdzieś w bok, nie potrafiąc drgnąć z miejsca.
- Gdybym tylko wiedziała co się dzieje, chętnie podzieliłabym się z tobą tą wiadomością. Dzisiejszy dzień to jakiś zwariowany zbieg okoliczności, które wciąż sprawiają, że kompromituję się w twoich oczach - westchnęła cicho. - Jestem sama, nie mam nikogo... - mówiła, spoglądając na obraz wiszący na ścianie. - Raptem tydzień temu wydostałam się z niewoli szaleńca... - dodała ledwo słyszalnie, zaciskając dłonie na kocu. Odwróciła się plecami do wampira, mocno podciągając koc pod samą szyję.

Przysłuchiwał się jej bacznie analizując jej każdy najdrobniejszy ruch, reakcję, ton głosu i zachowanie. Kiedy odwróciła się do niego plecami, całe jej plecy wraz z fragmentem kształtnego pośladka były odsłonięte, a on nadal podpierając się na łokciu podziwiał jej drobne kształty.
- Kompromitujesz? Nie nazwałbym tego tak, jesteś moja droga Rheno wręcz urocza w swej niezdarności - odparł, przesuwając opuszką palca wzdłuż jej kręgosłupa niemal do samych pośladków. - A do tego pięknie się rumienisz - dodał, wolno przesuwając palcem również po jej pupie, po czym chwycił rąbek koca i delikatnie wsunął go na plecy elfki. - Zbyt emocjonalnie podchodzisz do tego co dzieje się wokół ciebie, jesteś bardzo nerwowa, co po tym co przeszłaś jest raczej zrozumiałe, więc, jak na kobietkę, delikatną i kruchą, całkiem dobrze radzisz sobie na wolności. Kim był twój prześladowca?

Kiedy zaczął dotykać jej ciała, przejeżdżając palcem wzdłuż kręgosłupa, poczuła jak obsypuje się gęsią skórką. Miał ciepłe dłonie, a ona z każdą chwilą coraz bardziej pragnęła znaleźć się w jego ramionach. Czując jak dotyka jej pupy, zadrżała mimowolnie. Odwróciła się na plecy i spojrzała mu w oczy, w których od razu stanęły jej łzy, które usilnie starała się utrzymać pod powiekami.
- Znany i szanowany doktor. Spędziłam u niego trzydzieści lat, nie chcę o tym mówić... - wyszeptała drżącym głosem, postanawiając wtulić się w jego ramiona.

- Zły chłopczyk - mruknął, lecz kiedy zobaczył w jej oczach łzy a zaraz potem wtuliła się w niego, otoczył ją ramieniem, delikatnie gładząc jej ciemne pukle. - Bardzo zły, znany i szanowany doktor... A powiedz mi aniołku, pamiętasz, gdzie mieszka ten felczer? I jaką specjalnością medyczną się zajmował? - uśmiechnął się tajemniczo, nadal gładząc jej włosy. Mówił spokojnym wyważonym tonem, choć w głębi jego ciała zaczęła wrzeć w nim krew.

Spojrzała na niego lekko przerażonym wzrokiem, a w jej oczach zaczęło zbierać się coraz więcej łez.
- Psychiatra z Nowego Jorku... - głos jej drżał kiedy wypowiadała to zdanie. - Ale... Nie odwieziesz mnie tam..? Proszę, ja nie chce wracać do tego koszmaru Aaronie, błagam, pozwól mi tu zostać.. - wtuliła się w niego mocniej, czując jak po policzkach spływają jej łzy.

- Nie odwiozę cię tam obiecuję i nie płacz bo źle się z tym czuję. Nawet przez myśl mi nie przeszło by oddać cię jakiemuś psychopacie. Pytam bo... potrzebuję konsultacji - odparł, po czym ujął w dłonie jej twarz i kciukami otarł jej łzy posyłając jej ciepły i pełen czułości uśmiech. - Nic ci tu nie grozi aniołku i możesz zostać tu tak długo jak tylko zechcesz. Chcę tylko wiedzieć, czy znasz adres? Nic więcej i zapewniam cię, że nie zbliży się do ciebie nawet na krok.

- Tego adresu nie zapomnę do końca swego życia... - mówiła spoglądając w oczy pierwotnego. Był czuły i starał się by czuła się bezpieczna, a jej właśnie takiego mężczyzny było trzeba. Podciągnęła nosem i wzięła głęboki wdech by się wyciszyć. - Napiszę skoro tak bardzo chcesz... - wolno podniosła się do pozycji siedzącej i sięgnęła po długopis leżący na stoliku. Drżącą ręką chwyciła za jedną z książek, którą ze sobą przywiozła i na ostatniej stronie zapisała dokładnie cały adres, po czym wydarła kartkę i podała ją pierwotnemu. Przetarła twarz dłonią, przez chwilę wpatrując się w koc pustym wzrokiem, a przez jej głowę przewinął się obraz ostatnich dni z miejsca z którego uciekła.

Odebrał od niej kartkę, nie spuszczając Rheny z oczu. Kiedy usiadła wpatrując się w koc, pogładził ją po plecach.
- Nie dotknie cię, ten człowieczyna, jest już żywym trupem - odparł z uśmiechem. - Szkoda takiej ślicznej buzi na grymas płaczu, mokre policzki i smutek. Wolę oglądać cię w rumieńcach. Nie myśl o przeszłości. - Również siadając położył dłoń na jej szczupłym ramieniu. - Powinnaś odpocząć i rozluźnić się. Może poprawię ci humor, zapraszając cię na wesele? Odbędzie się w tą sobotę na zamku Kalony. Będę zaszczycony, jeśli się zgodzisz.

Przez chwilę siedziała w zamyśleniu, lecz kiedy i pierwotny usiadł, delikatnie gładząc ją po plecach, spojrzała ufnie w jego błękitne oczy.
- Wesele... Jeśli tylko chcesz, bardzo chętnie ci potowarzyszę - dodała, posyłając mu delikatny uśmiech. - Chyba potrzebuję trochę rozrywki... - puściła koc, którym kurczowo okrywała swoje ciało i przysunęła się do Aarona, wtulając się do jego torsu na wpół nagim ciałem. - Dziękuję ci za wszystko.. - mruknęła cicho i dopiero wtedy zorientowała się, że jej biust przywiera do ciała mężczyzny. - Jestem dzisiaj poważnie nierozgarnięta. I chyba już wiem dlaczego... - ponownie uniosła głowę, spoglądając w oczy pierwotnego.

- Dlaczego? - spytał łagodnym tonem, również wpatrując się w jej oczy. - I nie jesteś nierozgarnięta Rheno. Ja widzę skrzywdzoną i wystraszoną elfkę, która każdego dnia walczyła o przetrwanie, co uczyniło z niej nieufną, przerażoną i obwiniającą się o wszystko istotę. Niepotrzebnie aniołku, zasługujesz na to by być szczęśliwą, więc wyrzuć ze swojej małej i pięknej główki troski i zmartwienia i ciesz się życiem, jak wolny ptak. Rozmyślając o tych wydarzeniach, będziesz tylko cierpieć i ciągle uciekać. To nie ma sensu i nie rozmawiajmy o tym. Odpowiedz mi na pytanie. - Uśmiechnął się tajemniczo, zakładając jej włosy za szpiczaste ucho.

Przez chwilę bez słowa wpatrywała się w jego twarz, czując jak serce na powrót zaczyna jej walić jak szalone. Jej spojrzenie wolno i z coraz większą śmiałością zsunęło się na usta pierwotnego, a ona sama przysunęła się do jego twarzy jeszcze bliżej
- Skoro chcesz mojej odpowiedzi... - wyszeptała, delikatnie dotykając policzka Aarona. Przejeżdżając po nim dłonią, przysunęła się bliżej do wampira, po czym delikatnie wpiła się w jego wargi, muskając je z każdą chwilą coraz śmielej. Ta śmiałość spowodowała również, że całkowicie wynurzyła się spod koca i usiadła okrakiem na jego kolanach, zupełnie naga, nie zaprzestając pocałunków..

Kiedy go pocałowała, znieruchomiał. Przez chwilę nie wiedział co się dzieje, lecz zaraz pierwsze oznaki zmęczenia, ekscytacji i nagromadzonych emocji zaczęły przejmować nad nim kontrolę. Jednym zdecydowanym ruchem, przewrócił ją na plecy, wpijając się w jej usta z taką zachłannością, że nie mógł nabrać oddechu. Jedna z jego dłoni łapczywie zaczęła wędrować po jej ciele. Miała gładką i jedwabiście miękką skórę, której zapach bezlitośnie wnikał w najgłębsze zakamarki jego umysłu.

Odwzajemniała gorące pocałunki, czując jak momentami brakuje jej tchu. Gdy dotknął jej ciała, momentalnie przeszły ją dreszcze, a ona sama nie pragnęła teraz niczego więcej jak dotyku jego silnych dłoni i rozgrzanych warg. Położyła ręce na ramionach pierwotnego, wolno zsuwając się na jego plecy i lekko drapiąc napiętą na mięśniach skórę. Chciała by ją sobie wziął, nie myśląc o tym co będzie potem.

Czując jej dotyk na swoich plecach, jęknął cicho, zsuwając usta na jej długą szyję. Centymetr po centymetrze zsuwał się coraz niżej na jej krągłe piersi, które zaczął łapczywie kąsać i obsypywać pocałunkami. Nagle zdał sobie sprawę co dzieje i w wampirzym  tempie zeskoczył z łóżka, stojąc przy przeciwległej ścianie.
- Przepraszam... to nie powinno było się zdarzyć - odparł, mierząc ją przepraszającym spojrzeniem. - Nie chcę zrobić ci krzywdy, a po dzisiejszym dniu, jest to wysoce prawdopodobne. Zachowałbym się jak kompletny egoista i drań, wykorzystując tę okazję. Wybacz...

Delektowała się pocałunkami i delikatnymi pieszczotami jego dłoni, kiedy nagle wszystko ustało, a pierwotny znalazł się po drugiej stronie pokoju. Przytaknęła na jego słowa, lecz ani trochę nie była zadowolona z tego, że przerwał.
- Nie mam ci czego wybaczać - powiedziała cicho, okrywając się kocem. - Nie zrobiłeś nic, czego bym nie chciała... - westchnęła, poprawiając włosy. - Postaram się więcej nie stwarzać takich sytuacji, a żeby mnie nie kusiło, usunę się i z rana pojadę do brata - dodała, odczytując wiadomość w telefonie, za który chwyciła szybko, by nie czuć się niezręcznie. - To raczej ja powinnam przeprosić ciebie Aaronie gdyż sama cię sprowokowałam i zachowałam się jak egoistka... ale nic nie poradzę, że tak cholernie mi się podobasz i mnie pociągasz. Jesteś aniołem wśród mężczyzn, których spotkałam na swojej drodze i wiem, że byś mnie nie skrzywdził - dodała, patrząc mu w oczy lecz szybko spuściła wzrok. - Gadam od rzeczy, przecież możesz mieć na pęczki takich kobiet jak ja. Przepraszam i to ty mi wybacz... - chwyciła za koszulę leżącą na kraju łóżka i szybko pobiegła do łazienki.

- Rheno... - odparł kiedy tylko wyszła. Zaskoczyła go jej odpowiedź. Wolnym krokiem skierował się pod drzwi łazienki i oparł się o ścianę. - Nie przepraszaj mnie nie zrobiłaś nic złego. Chodzi o to, że oprócz anioła, którego ty widzisz powinnaś wiedzieć, że jestem też wilkiem w owczej skórze. Jestem potworem, który czasami obawia się sam siebie. Nigdy nie miałem kobiety na poważnie, przelotne znajomości kończyły się różnie, a teraz kiedy poznałem delikatną, kruchą i piękną skrzywdzoną kobietę, nie chcę by znów wszystko skończyło się po jednej nocy. Nie chcę byś odchodziła i nie chcę cię zranić. Budzisz we mnie bardzo pozytywne odczucia, nie chcę tego psuć. Pozwól mi się poznać, pobyć z tobą, pójdź ze mną na to wesele i nie odchodź tylko dlatego, że cię kuszę - odparł, uśmiechając się łobuzersko. - Chociaż to bardzo miłe wiedząc, ze starzec w moim wieku działa w ten sposób na pięne kobiety.

Zaciągnęła na siebie koszulę i usiadła pod drzwiami, czując jak palą ją policzki. Odgarnęła swe długie włosy z twarzy, zastanawiając się co teraz zrobić. Jeszcze przed chwilą była w ramionach pierwotnego, którego dotyk z wolna rozpalał ją do czerwoności, a teraz siedziała w łazience i nie wiedziała co dalej. Miała ochotę się odezwać, ale zwyczajnie nie miała pojęcia co powiedzieć. Wysłuchała jego słów i z cichym westchnieniem, oparła głowę o drzwi, zamykając oczy.
- Znowu się ośmieszyłam... - odezwała się nagle. - Choć nie wiem czym gorzej, swoim wyznaniem czy próbą zaciągnięcia cię do łóżka... Jak matkę i ojca kocham, jaki wstyd.. - przyłożyła dłonie do twarzy, głośno wzdychając. - Nie wyjdę stąd teraz przez tydzień. Wodę mam, więc przeżyję, najwyżej zacznę zjadać wszystkie rośliny w pomieszczeniu - dodała, czując jak policzki palą ją niemiłosiernie.

Słyszał jak siada pod drzwiami, a kiedy wspomniała o zjadaniu roślin parsknął stłumionym śmiechem.
- Aniołku, wyjdź z tej łazienki - odparł z trudem powstrzymując się od wybuchu śmiechu. Podszedł do drzwi i cicho zapukał. - Chodź się położyć, odpocząć i przestań się przejmować, nic złego się nie stało... na szczęście - mruknął pod nosem. - A rośliny w mojej łazience z pewnością nie będą ci smakowały. Są już stare, żylaste i niezdatne do jedzenia.

Ponownie westchnęła na jego słowa.
- Tak... poza tym, że całowaliśmy się ogniście tak, że brakowało mi tchu i widziałeś mnie zupełnie nagą co najmniej kilka razy, to faktycznie nic. Całkowicie pomijam już fakt, że czuję się z tego powodu okropnie zawstydzona, ale zapomnij, że ci to powiedziałam, podobnie jak wszytko co powiedziałam o tym, że mnie kusisz, a twój dotyk działa na mnie jak zapalnik w bombie zegarowej... - zmarszczyła czoło, powtarzając sobie w głowie zdanie o dotyku i bombie, które przed chwilą wypowiedziała. - Cholera nie mówiłam tego... Nie no, teraz nie wyjdę stąd aż do świąt. Roślinki podsuwaj przez kratkę wentylacyjną na dole, jestem wegetarianką więc i te żylaste zjem - dodała, czując coraz większe zażenowanie swoimi słowami.

Aaron pokręcił głową w niedowierzaniu, po czym po prostu pociągną za klamkę i stanął w progu, opierając się o futrynę. Spojrzał na siedzącą na płytkach elfkę i zaśmiał się pod nosem. Po chwili przykucnął obok niej i palcem wskazującym, przesunął delikatnie po jej ramieniu.
- Nie bądź niemądra Rheno. To co widziałem, tylko podsyciło moje zafascynowanie twoją osobą - odparł, zupełnie szczerze. Nie czekając aż sama wstanie chwycił ją na ręce i skierował się wraz z nią do łóżka, gdzie delikatnie ułożył ją na miękkim posłaniu. - Nie pozwolę ci spać w łazience na zimnej podłodze, więc jeśli chcesz mogę wyjść, chodź nie ukrywam, że jednak wolałbym przy tobie zostać aniołku.

Spojrzała na niego z cichym westchnieniem, wciąż oblewając się rumieńcem. Był pięknie zbudowany, a widok jego ciała przyprawiał ją przyspieszone bicie serca. Odgarnęła włosy z twarzy, spoglądając na niego spod długich rzęs.
- Również wolałabym, żebyś został... - powiedziała cicho. Chwyciła za koc, po czym owinęła się nim szczelnie i zrobiła miejsce pierwotnemu.

Aaron położył się obok elfki i z uśmiechem na twarzy otulił ją ramieniem, przyciągając bliżej siebie.
- Więc zostanę - zamruczał, wsuwając nos w jej włosy. - Nigdzie się nie wybieram, choć nie ukrywam, że jestem zmęczony. Miniony dzień i prawie cała noc dały mi się mocno we znaki. Dobranoc Rheno.

Rhena uśmiechnęła się do pierwotnego i delikatnie pogładziła go palcami po dłoni.
- Dobranoc Aaronie - powiedziała, po czym zamknęła powieki i po chwili zatopiła się we śnie.

Kiedy się obudził, ułożył sie wygodnie na boku i podparł na łokciu, przyglądając się pogrążonej we śnie elfce. Była piękna, spokojna i filigranowa, jej szpiczaste uszka delikatnie odstawały od jej głowy, a ciemne loki, rozsypane na poduszce, mocno kontrastowały z bielą pościeli.
Delikatnie chwycił pasmo jej włosów i ich końcówkami, zaczął łaskotać ją po nosie.

Rhenę obudziło łaskotanie w nosie. Odruchowo przyłożyła rękę do twarzy, żeby się podrapać i przez sen zamruczała z niezadowoleniem.
- Jeszcze pięć minuuut... - wyszeptała, wtulając się w ramiona wampira. - A potem będę caała twoja.. - uśmiechnęła się przez sen, nieświadomie przykładając dłonie do torsu pierwotnego.