by Ruda Pią Kwi 17, 2015 6:53 pmCedric to wysoki, mierzący prawie 190 cm wzrostu, dobrze zbudowany mężczyzna, o piwnych oczach, otoczonych gęstym wachlarzem długich rzęs. Kruczoczarne, równie gęste, kręcone włosy oraz pełne wargi, odziedziczył po matce, podobnie jak ujmujący uśmiech, który nieświadomie dla niego, działa na płeć przeciwną. Po ojcu dostał ostre rysy twarzy oraz gęsty zarost.
Z charakteru jest raczej spokojnym wilczkiem. Nie wywyższa się, nie cwaniakuje, nie obnosi się ze swoimi zdolnościami, o których niechętnie mówi. To raczej nieśmiały typ faceta. Nie wdaje się w romanse, nie łapie kobiet za tyłki, woli podziwiać ich piękno z bezpiecznej odległości. Być może to ze względu na stuletnie zamknięcie w zamku zaraz po śmierci, a być może fakt, że zanim zginął, nie zdążył nawiązać bliższej znajomości z jakąś niewiastą, choć nie wygląda na takiego co by się bał kobiet.
Chętnie pomaga, jeśli ktoś potrzebuje pomocy, w tej kwestii raczej nie odmawia. Można by rzec, że jest dobrym duszkiem, choć duchem przestał być jakiś czas temu.
Rodzice Dean Almonth oraz Dominicue Lebro - obydwoje popełnili samobójstwo.
Dziadkowie Denver Almonth i Amelia Febo - zmarli ze starości.
Jego rodzice byli ludźmi zamożnymi, pochodzącymi z dość sławnych rodów w tamtych czasach. Dominicue była kobietą niezwykle urodziwą i na zabój zakochaną w Deanie, choć od jego strony nie wyglądało to identycznie. Obydwoje zostali wydani w bardzo młodym wieku, a Cedric urodził się miesiąc przed śmiercią ojca, który w dniu swoich dwudziestych urodzin popełnił samobójstwo. Gdy jego matka znalazła go w jednej z komnat, wiszącego na linie przymocowanej do żyrandola, prawie pękło jej serce. W tamtej chwili nie myślała racjonalnie, z żalu chwyciła za nóż i poderżnęła sobie gardło, w ogóle nie myśląc o maleńkim synu. Osierocony Cedric, został wychowany przez dziadka i babkę, którzy krótko po śmierci syna i jego żony, opuścili zamek. Dwadzieścia lat później, historia zatoczyła koło. Klątwa jaka ciążyła na męskiej części rodu Almonthów, doprowadziła do śmierci Cedrica, dokładnie w dniu jego dwudziestych urodzin. Dziadek chłopaka nigdy nie wybaczył sobie, że wnuk przypłacił błędy z jego przeszłości, swoim życiem, a Cedric już nigdy nie spotkał swoich bliskich. Został uwięziony jako duch w zamku, w którym się urodził, mając za zadanie strzec jego skarbów i tajemnic. Każdy kto zjawiał się w niszczejącym zamku, szukał jedynie rzeczy materialnych. Wilkołak czekał sto lat, aż w końcu zjawi się ktoś, kto będzie mógł wyciągnąć go z tego koszmaru. Dzięki druidce Vanessie oraz medium Annie, udało mu się w końcu opuścić zimne mury starego zamczyska.
- Typowe dla wilkołaków i druidów, lecz nieco bardziej rozwinięte.
- Cedric potrafi czarować na wszelkie możliwe sposoby, jedyne co może go ograniczać, to zasób mocy który posiada.
- Potrafi też rozmawiać z duchami, z racji, że sam był kiedyś jednym z nich. Śmierć i wskrzeszenie wyostrzyły zdolności medium, które przejawiał zanim został zamordowany.
- Polimorfia - czyli przemiana w inną istotę. Jednakże on potrafi się przemienić tylko w tego, kogo dotknął. Niestety zużywa to wyjątkowo dużo mocy i potrzeba dni na zregenerowanie sił, więc bardzo rzadko z tego korzysta.
- Oprócz tych typowych dla wilkołaków i druidów, dochodzi szybkie wyczerpanie mocy. Mimo tego iż jego moc jest ogromna, bardzo szybko uchodzi gdy Cedric używa silnych zaklęć.
- Wilkołak ma słabość do kobiet i bynajmniej nie jest to taka słabość o której myślicie. To coś w rodzaju: "jesteś piękna, ale nie dotykaj mnie, bo spalę się ze wstydu".
- Uwielbia szybką jazdę samochodami i jest w tym naprawdę dobry.
- Grzeczność to jego cecha wrodzona, więc jeśli zdarzy mu się zakląć, możesz zapisać to wydarzenie do kalendarza.
Cedric lubuje się w luźnych koszulkach na szerokich szelkach i nieznacznie zwężanych ku dołowi dżinsach, oraz wysokich butach. Woli raczej ciemne kolory i luźniejsze stroje lecz w ostateczności nie pogardzi elegancką koszulą lub szytym na miarę garniakiem.
Przy sobie ma torbę na grubym pasku, przewieszoną przez ramię, a w niej wszystko czego potrzebuje.
