LAS

Peter wraz z Lydią szli jedną z alejek w kierunku urokliwego lasu, na której była duża polana, cała okwiecona. W powietrzu migały świetliki, a kwiecie rozpylało intensywny zapach. Usiedli na jednej z ławeczek.
- Mam nadzieję, że będzie ci się podobać - odparł. - Kiedyś lubiłem to miejsce.

Lydia rozejrzała się po miejscu, do którego zaprowadził ją Peter. Było pięknie, cicho, a delikatny choć intensywny zapach kwiatów, rozkosznie drażnił jej nozdrza. Wzięła głęboki wdech, napawając się tą wonią, kiedy przysiadała obok skrzata, do którego niemal natychmiast wtuliła się, wciskając się pod jego rękę i opierając głowę na jego ramieniu.
- Pięknie tutaj - szepnęła w zachwycie, rozglądając się po tym urokliwym miejscu. - Ale i tak, mój drogi, jesteś bardziej... urokliwy od tego miejsca - dodała, przenosząc spojrzenie na jego twarz i uśmiechając się delikatnie.

Peter zerknął w jej twarz z uśmiechem, delikatnie otulając ją ramieniem. Odgarną kosmyki włosów z jej twarzy i przez chwilę wpatrywał się w jej oczy.
- Nie jest ci chłodno? - spytał, nie odrywając od niej oczu.

Lydia przymknęła na sekundę powieki, zaciągając się wonią skrzata, po czym zerknęła w jego oczy, a na jego słowa i troskę, ciepło się uśmiechnęła, przesuwając dłonią po jego policzku.
- Niee. Jest dobrze, nawet lepiej niż dobrze - zamruczała, odwzajemniając spojrzenie. - Właściwie, ten wiaterek jest przyjemny... - szepnęła, przylegając ciałem do ciała skrzata. - Acz jeszcze przyjemniejsze jest twoje towarzystwo - dodała, znów czule się uśmiechając i zerkając na Petera.

Peter uśmiechnął się mimowolnie nie mogąc oderwać od niej swojego spojrzenia. Była delikatna, piękna i bardzo kobieca, co budziło w nim bardzo pozytywne uczucia.
- Cieszę się Lydio - zamruczał, po czym pochylił się nad jej twarzą i wpił się delikatnie w jej miękkie, karminowe usta, jednocześnie otulając dłonią długą szyję elfki.

Elfka również nie mogła się napatrzeć na najukochańszego w jej życiu mężczyznę, dlatego z uśmiechem przesunęła raz jeszcze dłonią po jego policzku.
- Kocham cię... - szepnęła Lydia, a następnie cicho zamruczała, kiedy ten wpił się w jej usta, niemal natychmiast nawet zaczęła odwzajemniać jego cudowne pocałunki. Nieco niepewnie nawet wsunęła język między jego wargi, a szczupłe palce wplotła w jego włosy, pieszcząc ich opuszkami skórę jego karku...

Peter z każdą chwilą całował ją coraz żarliwiej, wolno zsuwając dłoń z jej szyi na plecy. Wodził opuszkami palców po cienkim materiale jej sukienki, doskonale czując miękkość jej skóry. Była idealna i cudowna. Przy niej zapominał o całym świecie, o złych wspomnieniach i wszystkich troskach. Była dla niego czymś w rodzaju odskoczni od codzienności i wiedział już, że kocha ją do szaleństwa...

Pod jego palcami, Lydia poczuła jak przechodzą ją delikatne dreszcze, które po ledwie kilku sekundach przerodziły się w ledwie zauważalne, ale doskonale wyczuwalne przez elfkę drżenie, jednak poddała się temu uczuciu, bowiem było to dość nowe, ale niezmiernie przyjemne doznanie. Odwzajemniała jego pocałunki, a nawet po krótkiej chwili znów wsunęła język między jego wargi, przeplatając go w zmysłowym tańcu z ukochanym, dłońmi zaś zsuwając się na jego ramiona, poznając napięte mięśnie, jakie czuła pod materiałem koszuli...

Noc była ciepła choć wiał chłodny wiatr. Lydia zadrżała, sprawiając, że zaczął zastanawiać się nad tym czy nie jest jej chłodny, czy może to on jest sprawcą jej doznań.
Nie odrywając od niej warg, zsunął z ramion marynarkę i delikatnie otulił jej ramiona ciepłym ubraniem, jednocześnie przyciągając ją bliżej siebie...

Lydia znów delikatnie zadrżała, kiedy przykrył jej ramiona marynarką. Delikatnie nawet zarumieniła się na policzkach z tego powodu, bowiem czułość, jaką obdarzał ją skrzat, była czymś pięknym, iż przez myśl nawet jej przeszło, iż na to nie zasługuje. Peter był cudownym mężczyzną, który wyzwalał w niej to, co do tej pory nikomu nie udało się wyzwolić. Dobrą samoocenę i brak potrzeby buntowania się dla samego buntu.
- Jesteś cudowny... - szepnęła, zerkając w jego tęczówki i przesuwając dłonią po jego policzku, po czym wtuliła się do jego piersi, delikatnie całując go w ramię, po czym znów złożyła pocałunek na jego ustach.

Odwzajemniając pocałunek, otulił ją szczelniej marynarką. Jej drobne i delikatne ciało, przyprawiało go o gęsią skórkę, a dłonie o falę rozkosznych dreszczy, które falami przechodziły przez jego ciało. Po chwili oderwał się od jej ust, zerkając prosto w jej oczy. Przez chwilę milczał, po czym otulił dłonią jej policzek.
- Powiedz mi... czy ty już kiedyś...? - spytał, mierząc ją pytającym spojrzeniem.

Kiedy mocniej ją wtulił do siebie, oparła się o jego pierś, a kiedy spojrzał w jej oczy, odwzajemniła spojrzenie z ciepłym uśmiechem wymalowanym na ustach. Ona również otuliła dłonią jego policzek, zaś drugą splotła z ukochanym. Tak, wiedziała już że kocha skrzata... Jego pytanie jednak sprawiło, iż uśmiech z ciepłego stał się nieśmiały.
- Nie... - blondynka pokręciła przecząco głową. - Nigdy... - odpowiedziała na jego pytanie elfka, opuszczając stremowane spojrzenie, a jej policzki niemal natychmiast pokryły się szkarłatem.

Kiedy zarumieniła się na policzkach, uśmiechnął się i z czułością ujął w palce jej podbródek, wolno unosząc go ku górze.Spojrzał w jej oczy, nadal ciepło się uśmiechając.
- Przepraszam, nie chciałem cię zawstydzić, ale wolałbym wiedzieć niż przeżyć zaskoczenie - odparł. - Poza tym to nie powód do wstydu moja droga, wręcz przeciwnie... Ta chwila powinna być wyjątkowa i z pewnością powinna odbyć się z kimś kogo na prawdę będziesz darzyć uczuciem - dodał, całując ją w czubek małego noska.

Kiedy Peter delikatnie nakierował jej twarz na swoją, blondynka poczuła jak jej serce delikatnie przyspiesza, ale nie protestowała. Ba, nawet przez jej ciało przeszły przyjemne, ciepłe dreszcze, które z lubością przyjęła.
- Nic się nie stało - odparła, uciekając spojrzeniem, którym znowu skierowała się na jego oczy po ledwie kilku krótkich sekundach. Na słowa o darzeniu kogoś uczuciem elfka przygryzła wargę, wpatrując się w jego oczy. Po chwili znów zarumieniła się na policzkach, acz uśmiechnęła się do skrzata ciepło, nie opuszczając spojrzenia. - A co... a co jeśli taka osoba właśnie jest przy mnie..? - zagadnęła nieśmiało, wpatrując się w cudowne tęczówki Petera. - I tuli mnie w ramionach..?

Peter zaniemówił. Jej wyznanie zaskoczyło go bardzo pozytywnie, gdyż i jemu Lydia nie była obojętna. Wpatrując się w jej oczy, nagle uśmiechnął się serdecznie, wpijając się na krótką chwilę w jej miękkie wargi.
- A co jeśli ja ci powiem, że ten ktoś oddał ci swoje serce, już dawno temu? - spytał, wciągając ją na kolana i otulając ramionami spojrzał jej prosto w oczy.

Lydia odwzajemniała każdy pocałunek, jakim obdarzył ją skrzat. W jednej, krótkiej chwili, ten cudowny mężczyzna sprawiał, iż elfka zapominała o całym świecie, a czas i miejsce przestawały dla niej istnieć. Liczył się tylko on, oni razem, i ta chwila. Zamruczała rozkosznie muskając jego wargi swoimi, jednak gdy Peter wciągał ją na kolana, pisnęła radośnie, po czym ciepło uśmiechnęła się, odwzajemniając jego spojrzenie i przesuwając dłonią po jego policzku. Wtuliła się w jego ramiona, a słowa jakie wypowiedział sprawiły, iż jej serce zaczęło przyspieszać z emocji.
- Wtedy ja zanucę: Całe życie drzwi przed nosem zamyka mi los... a tu zjawia się taki ktoś, jak ty... - cicho zachichotała, po czym nieco poważniej, acz wciąż z uśmiechem, dodała: - Kocham cię, Peterze Prayson.