KOMNATA XI

Kolejne obrazy przewijały się przed jego powiekami, czuł coraz większy gniew, kiedy dostrzegł także, jak Ciri zaciska mocno zęby. Gwałtownie opuścił jej umysł, przesuwając dłonią po jej policzku.
- Przepraszam - mruknął. - Wiem, że to nieprzyjemne. Na prawdę nie pamiętasz twarzy tej su... wiedzmy? - spytał, nie kryjąc irytacji, gdyż to co zobaczył budziło w nim chęć mordu.

- Nie pamiętam... - odpowiedziała słabo, czując jak zaczyna tracić siły, co wiązało się z zaglądaniem Murata do jej głowy. - Nie umiem przypomnieć sobie jej twarzy... Nie znalazłeś niczego..? - zapytała, mając wrażenie, że zaraz zwyczajnie odpłynie. Jej dłoń zsunęła się z jego ramienia, bezwładnie opadając na kołdrę, a powieki nagle zrobiły się ciężkie jak z ołowiu.

Zerknął na nią, a kąciki jego ust uniosły się do góry w ciepły uśmiech. Podciągnął dłonią kołdrę i otulił nią szczelnie Ciri.
- No i masz ci babo placek - zamruczał niemal szeptem, całując ją w czubek małej białej główki. - Śpij smacznie krasnalku.
Wbił wzrok w sufit. Nadal był wściekły i zastanawiał się czy zna lub widział na wyspie jakieś cholerne wilkołaki, które mógłby przyprzeć do muru i dowiedzieć się czegoś więcej. Nie podobało mu się to, że wiedźmy zaczynały panoszyć się na wyspie jak na własnych włościach.

[Temat zamknięty] - Tygodniowy przeskok.